Πρόσφατα στο δήμο Ιλίου διοργανώθηκε για άλλη μια φορά η περιβόητη Λευκή Νύχτα. Το συγκεκριμένο πολιτιστικό γεγονός πρωτοεμφανίστηκε το 2013 και από ότι φαίνεται η επιτυχία του είναι τέτοια, που από τότε και έπειτα πολλοί δήμοι σε όλη την Ελλάδα ακολουθούν αυτό το παράδειγμα. Διαφημίζεται ως το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της περιοχής και περιλαμβάνει συναυλίες, θεατρικές και αθλητικές παραστάσεις, χορούς από εθνικοτοπικούς συλλόγους και προβολή επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Όλα αυτά συνοδεύονται με το άνοιγμα των μαγαζιών μέχρι τις 03:00. Όπως λέει και ο ίδιος ο δήμαρχος, το συγκεκριμένο γεγονός έρχεται για να φέρει για άλλη μια χρονιά την πόλη του Ιλίου στο επίκεντρο της ψυχαγωγίας και των αγορών. Οι εκδηλώσεις καλύπτουν σχεδόν όλη την περιοχή, ενώ παράλληλα οικογένειες κατακλύζουν το δημόσιο χώρο.
Ολες αυτές οι εκδηλώσεις διατείνονται ότι έχουν ως στόχο να κάνουν την πόλη πιο φιλόξενη και φωτεινή και πως είναι ένας τρόπος για την αναψυχή των κατοίκων. Στην πραγματικότητα όμως, η τοπική αυτοδιοίκηση καταφέρνει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό που συμβαίνει είναι να έρχονται οι μικροαστοί, δηλαδή οι σύμμαχοι του κράτους, όλο και πιο κοντά στις δημοτικές αρχές και στη συνέχεια να έρχονται όλοι αυτοί αντιμέτωποι με εκείνους που δεν ψήνονται με τις συγκεκριμένες χρήσεις του δημόσιου χώρου. Όλες οι φιγούρες, που προηγουμένως άραζαν στις πλατείες και οι συνήθειές τους δεν είναι αρεστές από το κράτος, εκτοπίζονται και τη θέση τους παίρνουν οι μικροαστοί που οι συνήθειές τους είναι κρατικά εγκεκριμένες. Η πόλη μετατρέπεται σε ψυχιατρείο με φώτα να τη διακοσμούν όπου και αν κοιτάξει κανείς, ενώ πριν μερικούς μήνες ο δήμος ζητούσε να κλείσουμε τα φώτα λόγω «περιβαλλοντικής ευαισθησίας». Το υποκείμενο που προσπαθεί τώρα να διεκδικήσει το δημόσιο χώρο καταναλώνει εμπορεύματα όσο μπορεί, δημιουργώντας μια εικόνα που είναι αποκρουστική για ανθρώπους σα του λόγου μας.
Πέρα από ζήτημα δημόσιας τάξης, τα συγκεκριμένα πολιτιστικά γεγονότα έχουν και οικονομική πλευρά. Καταρχάς, είναι ένας τρόπος οικονομικής τόνωσης της τοπικής κοινωνίας. Πάρα πολύς κόσμος επισκέπτεται εκείνη τη μέρα το Ίλιον για να ψωνίσει τις νυχτερινές ώρες από μαγαζιά που προσφέρουν τα προϊόντα τους σε έκπτωση. Έτσι, χρήμα πηγαίνει στις τσέπες των αφεντικών με τη βοήθεια του δήμου. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι ότι κάθε βλαμμένος μικροαστός καταναλώνει εις βάρος της εργατικής τάξης. Τα μαγαζιά κλείνουν στις 03:00, δηλαδή το ωράριο εργασίας έχει ξεχειλώσει και οι συνθήκες δουλειάς να γίνονται απάνθρωπες, καθώς ο αριθμός των πελατών που πρέπει να εξυπηρετήσουν οι εργαζόμενοι/ες είναι πολύ υψηλός. Ο όγκος εργασίας αυξάνεται κατά πολύ, ενώ ο μισθός παραμένει ίδιος. Προφανώς, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι ό,τι κάτσει και σίγουρα δεν είναι «ελεύθερος». Υπάγεται στη σχέση του κεφαλαίου και η αξιοποίηση του είναι κρατικά οργανωμένη.
Οι εκδηλώσεις αυτές δεν είναι οι μοναδικές που συμβαίνουν στο δήμο. Αντιθέτως, οι τοπικές αρχές προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελέγξουν το δημόσιο χώρο και να έχουν το μονοπώλιο του λόγου. Ακριβώς αυτό γίνεται όταν ο δήμος ξεκολλάει τις αφίσες και τα αυτοκόλλητα από τους τοίχους, ενώ παράλληλα τοποθετεί τα πανό του σε κάθε κεντρικό σημείο όποτε είναι να πραγματοποιηθεί κάποιο δημόσιο γεγονός. Εκπέμπεται συνεχώς το μήνυμα ότι κουμάντο στις γειτονιές θα κάνουν οι κρατικοί ρουφιάνοι.