Η εκ νέου ανάφλεξη της Μέσης Ανατολής και η μετατροπή της «μάχης με το ISIS» σε διακρατικό πόλεμο με τα όλα του: αυτός είναι ο πραγματικός πολικός αστέρας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Σε μια τέτοια περίπτωση, το ελληνικό κράτος υπολογίζει να βρεθεί σε ζηλευτή θέση:
Θα παρακολουθεί νέους και παλιούς κολλητούς (το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τις ΗΠΑ) να βγάζουν τα μάτια τους.
Θα τους βοηθάει επιλεκτικά να βγάλουν τα μάτια τους, προσπαθώντας να παραμείνει στο επίπεδο των logistics, λαθρεμπορίου όπλων, καυσίμων και ναρκωτικών, και βέβαια της «αλληλεγγύης στους λαούς» (που μας βολεύουν).
Θα καταγγέλλει τους «φονιάδες των λαών», απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Θα ελπίζει πως η όλη υπόθεση θα οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση του τουρκικού κράτους.
Θα ετοιμάζεται να εκμεταλλευθεί αυτή την αποσταθεροποίηση αναλόγως περιστάσεων.
Θα ονομάζει την όλη υπόθεση «η Ελλάδα παράγων σταθερότητας στην περιοχή».
Είναι γι’ αυτό που το πρώτο εξάμηνο του 2018 αναδίδει το χαρακτηριστικό vintage-retro άρωμα αναβίωσης της δεκαετίας του ’90.
Φάγαμε στη μάπα «τουρκική προκλητικότητα» με το καντάρι. Ξάφνου όμως, ο εθνικοσοσιαλιστής υπουργός που κανονίζει να πετάει σημαιάκια στα Ίμια κάθε Άγιο Γενάρη από το 2015, αποφάσισε να καταγγείλει τους μπαγλαμάδες λαϊκούς ναζιστές που κάνουν ακριβώς το ίδιο στις νησίδες της περιοχής τους, για έλλειψη «εθνικής υπευθυνότητας». Γιατί το ελληνικό κράτος περιμένει.
Είδαμε εθνικιστικά συλλαλητήρια και καταλήψεις καμένες από φασίστες. Τελικά όμως, οι διαπραγματεύσεις με το κράτος της Μακεδονίας ανατέθηκαν στο Υπουργείο των Εξωτερικών που προφανώς ξέρει τι κάνει: «το ζήτημα θα μπορούσε να κρατήσει και έναν αιώνα», μας πληροφόρησε πρόσφατα ο εθνικοσοσιαλιστής ΥπΕξ, αρκετά ιστορικά ενήμερος ώστε να γνωρίζει ότι «το ζήτημα» ήδη κρατάει ενάμισι αιώνα. Γιατί το ελληνικό κράτος περιμένει.
Είδαμε έως και καταγγελίες του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού» με αφορμή τον πρόσφατο πυραυλικό βομβαρδισμό της Συρίας. Φυσικά οι καταγγελίες απέκρυψαν την -για άλλη μια φορά κομβική- συνεισφορά της βάσης της Σούδας στους βομβαρδισμούς. Είναι μια τακτική που θα χρησιμοποιηθεί ασύστολα και στο μέλλον· στο μέλλον που το ελληνικό κράτος περιμένει.
Η φαινομενικά ακατανόητη εναλλαγή των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης με τη συναισθηματική χαλάρωση του «πάει κι αυτό», προέρχεται από την ιστορική συγκυρία και τη θέση του ελληνικού κράτους εντός της. Το ελληνικό κράτος περιμένει την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής.
Και εν τω μεταξύ ο εθνικός κορμός προπονείται.
Για τότε που θα χρειαστεί «η παραγωγή συναισθημάτων που θα αρμόζουν στα ορυχεία πτωμάτων του μέλλοντος», όπως λέγαμε σε μια αφίσα το Φλεβάρη του 2015.
Για το πρώτο εξάμηνο του 2018 πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η προπόνηση πάει εξαιρετικά. Ακόμη και το άγαλμα του Τρούμαν, έπειτα από έγκαιρη αστυνομική παρέμβαση, έμεινε στη θέση του.
Προφανώς προορίζεται για μελλοντική χρήση.