ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ. Από τη μια τόνοι από μπετό προορισμένοι να μας πλακώσουν, κατάφωτοι δρόμοι, «όμορφα» καφάο, καθαρές προσόψεις και αφεντικά-ζόμπι που μας πίνουν το αίμα. Από την άλλη οι ταγκιές μας, τα συνθήματά μας στους τοίχους, οι φωνές μας μέσα στα σκοτάδια και η επιμονή μας. Όλα κομμάτια της μάχης για τον δημόσιο χώρο.
ΤΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ, ούτε ζήτημα αισθητικής. Είναι κομμάτι αυτής της μάχης. Είναι μια γλώσσα, ένας ακόμη τρόπος μέσω του οποίου η εργατική τάξη συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Εκεί που οι ρουφιάνοι βλέπουν μουτζούρες που βρομίζουν τους τοίχους «τους», εκεί ακριβώς είναι που εμείς διεκδικούμε χώρο και μιλάμε για λογαριασμό μας.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ και ως τέτοιους μας αντιμετωπίζει. Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας αυτό το λένε pixo και ρισκάρουν τις ζωές τους για να το κάνουν. Στα Bαλκάνια το ζούμε με τους δικούς μας κώδικες και το σεβόμαστε.
ΚΥΡΙΑΚΗ 12/10, 19:00
ΣΤΟ “ΚΛΕΙΣΤΟ” ΜΠΑΣΚΕΤΑΚΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΚΑΚΙΩΝ, ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ
