Το έχουμε ξαναπεί. Σε πρώτο πλάνο το Παλαιό Φάληρο μοιάζει με ησυχαστήριο μεσοαστών. Αλλά έχουμε ξαναπεί και κάτι άλλο: οι γειτονιές μας είναι πεδία κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, είναι πεδία μάχης.[1]Βλ. “Στη γειτονιά που δε γίνεται τίποτε”, antifa #65, 05/2019
Λίγες μέρες πριν διοργανώσουμε το rap live το 2019 στα Ταταύλα, δεν είμασταν και τόσο σίγουροι για την κίνηση αυτή. Λέγαμε «ρε μαλάκες, σίγουρα να πάμε εκεί; Δεν κινείται φύλλο». Στη συνέχεια μετρηθήκαμε μεταξύ μας και διαπιστώσαμε ότι το 1/3 των μελών της ομάδας ήμασταν Φαληριώτες. Αυτό κάτι σήμαινε! Αλλά τι; Σε ένα antifa live το οποίο διαδόθηκε από στο στόμα σε στόμα σε φίλους και γνωστούς, μακριά από social media και μοιράζοντας ένα flyer στα λύκεια της περιοχής, μαζευτήκαμε 200 άνθρωποι. Τότε καταλάβαμε συλλογικά, δηλαδή όλοι μαζί το ίδιο (είναι σημαντικό αυτό), ότι οι γειτονίες μας δεν είναι αυτό που δείχνουν.
Όσοι και όσες είμαστε από εκεί το ξέρουμε καλά, δεν είμαστε όλοι καβατζωμένοι με λεφτά ούτε είμαστε όλοι παιδιά γιατρών και δικηγόρων. Εδώ που τα λέμε δεν είμαστε καν παιδιά πλέον αλλά αυτό είναι άλλο θέμα! Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μένουμε (όσοι βρίσκουν σπίτι να νοικιάσουν) σε αυτά τα μέρη, κόντρα στις πολιτικές μηδενικής ανοχής του δήμου που φωτίζει όποια καβάτζα έχουμε για να αράζουμε. Κόντρα στους μεσοαστούς ρουφιάνους που καλούν τους μπάτσους επειδή είναι απλά Δευτέρα. Κόντρα στο κράτος και τους ιδιοκτήτες που μας ζητάν 600 ευρώ για μια τρύπα. Είμαστε εργάτες και εργάτριες σε αυτές τις γειτονίες που δουλεύουμε στα κωλομάγαζα της εστίασης που ανοίγουν σαν τις κατσαρίδες και συντηρούνται επειδή εμείς παίρνουμε ελάχιστα φράγκα. Είμαστε αυτές που τους προσέχουν τα παιδιά για τρεις κι εξήντα ή δουλεύουμε σε όποια άλλη σκατοδουλεία τύχει να βρεθούμε.
Τα αφεντικά, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και λοιποί ρουφιάνοι,έχουν το κράτος τους να τους οργανώνει. Και γνωρίζουν πολύ καλά την ύπαρξή μας και τη δύναμή μας. Εμείς από την άλλη δεν έχουμε να περιμένουμε από κανέναν να μας οργανώσει. Πρέπει να το κάνουμε μόνοι και αυτό κάνουμε.
Το live στο φλοίσβο για τέτοιους λόγους έγινε πρώτα· και μετά για να ακούσουμε ραπ. Πρώτα για να βρεθούμε μεταξύ μας να συζητήσουμε κάτι σοβαρό ή και να πούμε δυο μαλακίες, να δούμε ο ένας τα μούτρα του άλλου σε μια καθημερινότητα που θυμίζει ζούγκλα και δεν παίζει χρόνος και λεφτά ούτε για τα βασικά. Το κάναμε για να συναντηθούμε και να περάσουμε καλά, από μας για μας. Το live αφιερώθηκε στα αλάνια που έχουν πάει σεζόν, που πήζουν στα 7ημερα-12ωρα και δεν μπορούσαν να είναι μαζί μας.
Όσο για την γειτονιά «που δεν κινείται φύλλο», όπως είπε και ένας από τους mc που έχωσε, «όσο κι αν θέλουν να φανεί ότι εδώ δεν αράζει κανείς έξω, σήμερα αποδεικνύουμε το αντίθετο». Εμείς αυτό που καταλάβαμε για άλλη μια φορά είναι ότι αν δεν φυσήξει κανείς τα φύλλα δεν θα κινηθούν από μόνα τους.
Υ.Γ Ευχαριστούμε τα αδέρφια μας από το Χαϊδάρι μέχρι το Βύρωνα και από το Χαλάνδρι μέχρι το κέντρο για την στήριξη.
| ↑1 | Βλ. “Στη γειτονιά που δε γίνεται τίποτε”, antifa #65, 05/2019 |
|---|
