Ακούστε να δείτε: πριν μερικά χρόνια, μαζεύτηκαν κάτι street artists, κάτι φοιτητές, κάτι δημοσιοσχεσίτες και ποιος ξέρει τι άλλες διάνοιες κι αποφάσισαν ότι υπάρχουν σημεία στην πόλη μας που «μελαγχολούν» και «χρειάζονται αναβάθμιση». Ένα απ’ αυτά, μας πληροφορήσαν, ήταν τα κόκκινα σκαλιά στον Χολαργό. Κι έτσι «τους έδωσαν χρώμα» ζωγραφίζοντας τα με ακατανόητα σχέδια απ’ αυτά που συναντάς σε προχώ γκαλερί κακής ποιότητας. Για του λόγου το αληθές, δείτε παρακάτω:
Ακούστε να δείτε και το άλλο: πριν μερικές μέρες, μαζεύτηκαμε κι εμείς. Αγόρια και κορίτσια απ’ αυτήν και τις γύρω γειτονιές, αφράγκοι και νευριασμένες, αυτοί που τελευταία αποκαλούμαστε «ανεύθυνοι» κι «αντικοινωνικές» επειδή δεν ψηνόμαστε να βάλουμε μάσκα, να το βουλώσουμε και να προσποιηθούμε ότι πολύ μας αρέσουν τα μέτρα ενώ το βλέπουμε ότι δουλεύουν εναντίον μας. Κι αποφασίσαμε ότι οι καβάτζες μας σε αυτήν την πόλη, καθόλου δεν μελαγχολούν. Αντιθέτως, τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και πάντα, αποτελούν τα πιο ζωντανά της σημεία, καταφύγια για όσους δεν είναι διατεθειμένοι να παραδοθούν στην παράνοια και την μοναξιά. Κι αποφασίσαμε επίσης ότι το σπίτι μας, που είναι ένα σωρό μέρη σαν τα κόκκινα εκεί έξω, πρέπει να φωνάζει με κάθε τρόπο την περηφάνια μας που μένουμε στη γύρα ενώ όλοι μας φωνάζουν να κλειδαμπαρωθούμε, το μίσος μας για όσους μας έχουν για τα σκουπίδια, το πείσμα μας να μην πειθαρχήσουμε στις εντολές με τις οποίες μας πυροβολούν καθημερινά. Το αποτέλεσμα όπως μπορείτε και πάλι να δείτε παρακάτω, ήταν κάπως διαφορετικό:
Αναρωτηθήκαμε, καθώς φεύγαμε με πλατιά χαμόγελα και χέρια λερωμένα με σπρέι απ’ το σημείο: Γιατί είχαν διαλέξει τα κόκκινα οι καλλιτέχνες για «να δώσουν χρώμα», σβήνοντας τα σημάδια όσων κρατάνε ζωντανή τη γειτονιά; Γιατί τα κόκκινα δεν ήταν τόσο δεκτικά σε εκείνη την παρέμβαση και γέμισαν ελάχιστο χρόνο μετά ξανά με ταγκιές, συνθήματα κι αυτοκόλλητα; Τι να αρέσει περισσότερο στο Δήμο και τους φίλους του, οι wannabe Πικάσο ή τα παιδιά της γειτονιάς; Να νοσταλγεί άραγε η αστυνομία τα παρδαλά χρώματα κάθε φορά που βλέπει το τεράστιο Οργανωμένη Απειθαρχία;
Ρητορικά ερωτήματα. Ξέρουμε ποιοι είναι οι φίλοι μας και ξέρουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας. Με το γκραφίτι κάτω απ’ τα κόκκινα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους δεύτερους ότι δεν αρκούν οι περιπολίες, τα πρόστιμα, οι καραντίνες και το βρίσιμο για να μας στείλουν σπίτι. Στους πρώτους, θέλαμε να κλείσουμε απλά το μάτι. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε εκεί έξω..
