— Συζήτηση στο πόδι με ένα παιδί σε μοίρασμα antifa προκήρυξης στο Χολαργό —
Παιδί: Ρε φίλε κοντεύει ένας χρόνος από όταν άρχισε ο κορόνα και όσο περνάει ο καιρός τα μέτρα μου μοιάζουν όλο και πιο παράλογα.
Antifa: Τι εννοείς ρε μαν, τι σου φαίνεται παράλογο δηλαδή;
Παιδί: Με δουλεύεις ρε; Πάει ένας χρόνος που μισοαπαγορεύεται να κυκλοφορούμε, πρέπει να φοράμε υποχρεωτικά μάσκα παντού, δεν πρέπει να ακουμπιόμαστε με κανέναν, και η επικοινωνία μέσω καλωδίων είναι μονόδρομος, γιατί λέει μόνο έτσι «μένουμε ασφαλείς».
Antifa: Ε ναι ρε ‘συ αλλά όταν λένε το κράτος και οι αριστεροδεξιοί υπάλληλοί του «μένουμε ασφαλείς» σίγουρα δεν εννοούν εμένα, εσένα και γενικώς ανθρώπους σαν κι εμάς, αλλά, αυτούς και το σινάφι τους.
Παιδί: Κάντο μου λίγο πιο λιανά ρε μπρο, γιατί βλέπω δύο μέρες συνεχόμενες τηλεόραση και το μυαλό μου έχει γίνει πουρές.
Antifa: Αυτό που εννοώ είναι, ότι μοιάζουν όλα παράλογα αν σκέφτεσαι ότι τα «μέτρα» είναι μέτρα διαχείρισης του ιού.
Παιδί: Πάλι δεν σε πιάνω ρε ‘συ…
Antifa: Εννοώ τέλος πάντων πως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι εδώ και πάνω από δέκα χρόνια όλα τα κράτη χρωστάνε το ένα στο άλλο και βρίσκεται σε εξέλιξη μία παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Η οποία προφανώς λόγω του «ιού» πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Οπότε όλα μοιάζουν λογικότερα αν σκεφτείς ότι τα «μέτρα» είναι μέτρα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
— Σιωπή —
Antifa: Τι έπαθες ρε;
Παιδί: Ρε φίλε, με σκάλωσε πολύ αυτό που μου είπες τώρα!
Antifa: Εντάξει, κουβέντα κάνουμε ρε άραξε.
Παιδί: Και τι θα κάνουμε ρε; Αυτοί προετοιμάζονται να μας κλείσουν απ’ τις έξι η ώρα στο σπίτι και θα καταλήξουμε να βγαίνουμε μόνο για δουλειά και σούπερ μάρκετ στο τέλος.
Antifa: Άραξε, πρέπει να ηρεμήσεις και να δεις την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.
Παιδί: Ποια αισιόδοξη πλευρά ρε με δουλεύεις πάλι; Εδώ λέμε έχει απαγορευτεί ήδη η κυκλοφορία στο δρόμο, μας έχουν βάλει φίμωτρο, έχει μισοαπαγορευτεί και η ελευθερία του λόγου και το μόνο που λείπει είναι το ξύλο, κι αυτό αν είσαι στους τυχερούς που έχουν μπλε ταυτότητα…
Antifa: Ναι αλλά με ένα περίεργο τρόπο που μόνο στις καπιταλιστικές κοινωνίες συμβαίνει, όλη αυτή η πίεση και η αβεβαιότητα μας φέρνει πιο κοντά.
Παιδί: Πως μας φέρνει πιο κοντά ρε;
Antifa: Απλά δες πόσοι είμαστε στις πλατείες, δες στις καβάτζες, δες πόσοι είμαστε αυτοί κι αυτές που κυκλοφορούμε έξω, που φοράμε κουκούλες και προσέχουμε συνεχώς τους ρουφιάνους, και που έχουμε τη μάσκα στην τσέπη για τις περιπτώσεις που κινδυνεύουμε να φάμε κάνα πρόστιμο.
Παιδί: Ναι ρε φίλε όντως ωραία όλα αυτά που μου λες αλλά μόλις σκάνε μπάτσοι δημιουργείται σε όλους μία αμηχανία που οδηγεί στο να σπάμε διακριτικά κι ο καθένας μόνος του.
Antifa: Αυτό είναι όντως το μεγάλο μας πρόβλημα μπρο, και συμβαίνει επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι. Που σημαίνει ότι δεν είμαστε συνεννοημένοι για το πώς να μιλάμε και να πράττουμε όλοι μαζί. Πάντως, είναι σημαντικό που είμαστε πολλοί και πολλές έξω, γιατί δείχνει ότι μεγάλα κομμάτια της πολυεθνικής νεολαίας δεν έχουμε παραλύσει από το φόβο και τη βλακεία των καιρών. Και δεν έχουμε παραλύσει, γιατί πολύ απλά, έχουμε πολύ μεγαλύτερα ζόρια στη ζωή μας από αυτά που προσπαθούν το κράτος και οι ειδικοί του να μας πείσουν ότι έχουμε.
Παιδί: Αυτό ισχύει φίλε… από προβλήματα άλλο τίποτα! Ρε ‘συ να σου πω, αυτά τα γκραφίτι εσείς τα κάνατε; Καινούρια δεν είναι;
Antifa: Ναι εμείς, πριν κάτι μέρες. Γενικά το τελευταίο διάστημα έχουμε κάνει αρκετά, και στο Χολαργό και στο Χαλάνδρι.
Παιδί: Άααντε ρε αλάνια!
Antifa: Ναι, μαζευόμαστε με τους δικούς μας και στήνουμε φασούλες. Όχι τίποτα φοβερό… Μουσική, μπογιές στους τοίχους, μπύρες, ποδήλατα, σκέιτ και στην καλύτερη κάνα Open mic!
Παιδί: Πςςς, αυτά είναι! Και τι γίνεται αν έρθουν μπάτσ…
— Περιπολικό σταματάει στη γωνία, κοζάρει και κατεβάζει παράθυρο —
Παιδί: Όχι ρε γαμώτο, μπάτσοι!
Antifa: Ψυχραιμία, ακόμη δεν έχει πάει εννιά.
— Τέλος συζήτησης —
