Είχαν μαζευτεί κάτι σύννεφα κι έριχνε ψιχάλες. Οι καθωσπρέπει περαστικοί μας κοίταζαν περίεργα πίσω απ’ τις μάσκες. Οι φάροι αχνοφαίνονταν στο βάθος. Κι εμείς δεν δίναμε μία. Κουμπώσαμε καλώδια, ανεβάσαμε εντάσεις, ανοίξαμε μικρόφωνα. Σιγά-σιγά οι δικοί μας μαζεύτηκαν. Όχι μόνο εκείνοι κι εκείνες που γνωρίζαμε από πριν. Παρέες που άραζαν παραδίπλα και δεν έτυχε ποτέ να μιλήσουμε, πλησίασαν κι αυτές με φυσικότητα. Δεν χρειάστηκαν λόγια και γνωριμίες, πλέον έχουμε μάθει να λέμε με τα μάτια “σκατά στην καραντίνα” και να συνεννοούμαστε. Για δυο ώρες χώναμε, φωνάζαμε, ανταλλάζαμε εμπειρίες απ’ την μαυρίλα που μας έλαχε να ζήσουμε. Αλλά τα κέφια μας, για μια ακόμη φορά, δεν ήταν καθόλου μαύρα. Κι είχαμε καλό λόγο. Όλοι μας νιώθαμε ότι η γειτονιά μας είναι ζωντανή. Όχι τις δυο ώρες που άνοιξαν τα ηχεία, αλλά κάθε ώρα και στιγμή που αρνούμαστε να επιστρέψουμε σπίτι και να παρατήσουμε τις καβάτζες μας και τους δικούς μας. Αυτό ακριβώς: η γειτονιά μας είναι ζωντανή, σε πείσμα των μπάτσων, των ρουφιάνων, σε πείσμα όλων τους! Κι όσο ερχόμαστε κοντά, είτε η αφορμή είναι δυο ωρίτσες μ’ ανοιχτά μικρόφωνα, είτε οι καθημερινές μας παράνομες βόλτες, τόσο η γειτονιά μας θα βράζει και θα δίνει στους ειδικούς λόγους ν’ ανησυχούν.
Περισσότερα στο antifaxalandri.wordpress.com