Τον Αύγουστο το ελληνικό κράτος έκλεισε όλους τους λόφους και τα πάρκα της πόλης… «για να τα σώσει απ’ τους εμπρησμούς».
Στα πάρκα και τις καβάτζες μας μπαίνουν μπάρες, καινούργια φώτα και αυξάνεται ο έλεγχος… «για να σταματήσουν οι βανδαλισμοί».
Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανακοίνωσε χίλιες προσλήψεις αστυνομικών που θα τους ξαμολήσει τα βράδια στις γειτονιές μας… «για να αυξηθεί το αίσθημα ασφάλειας».
Οι μαθητές των ΕΠΑΛ, δηλαδή η πολυεθνική εργατική νεολαία, στοχοποιούνται από κάθε μπάντα και δέχονται ακόμα πιο σκληρή αστυνομική μεταχείριση… «γιατί είναι όλοι φασίστες».
Και φυσικά όλες οι πειθαρχήσεις, οι απαγορεύσεις και τα μέτρα που μας επιβλήθηκαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έγιναν… «για να προστατευθούμε απ’ τον ιό κι απ’ τους ανεύθυνους που τον διασπείρουν».
Όλα αυτά δεν είναι απλώς μπούρδες. Δεν είναι σκέτες κλισέ εξηγήσεις. Είναι κομμάτι της ίδιας ρητορικής και του ίδιου κρατικού σχεδίου. Οι δήθεν «παρανοϊκοί εμπρηστές», οι «βάνδαλοι των πάρκων», όσοι τριγυρνούν τα βράδια και «δημιουργούν στους φιλήσυχους πολίτες αισθήματα ανασφάλειας», οι «μαθητές των ΕΠΑΛ», οι «αντικοινωνικές» κι οι «συνωμοσιολόγοι» που δεν τηρούν τα μέτρα προστασίας απ’ τον ιό είναι όλα κωδικές ονομασίες.
Κωδικές ονομασίες για να μιλήσουν για την ίδια φιγούρα, για μας, για την απείθαρχη εργατική τάξη. Η οποία σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης όπως οι σημερινοί πρέπει όλο και περισσότερο να αντιμετωπιστεί με το βούρδουλα. Με τους λόφους, τα πάρκα, τις πλατείες, τα σχολεία και κάθε πτυχή της καθημερινότητάς της να αστυνομεύονται όλο και πιο σκληρά και με τις συνήθειές της να λοιδορούνται.
Το σχέδιο δηλαδή έχει όνομα. Και λέγεται «αστυνομική πειθάρχηση της εργατικής τάξης σε καιρούς κρίσης».
Οι πολιτικές μηδενικής ανοχής που τόσο αρέσουν τελευταία στο δήμο Πειραιά είναι κομμάτια αυτής της προσπάθειας πειθάρχησής μας. Γι’ αυτό κλείνει τον Προφήτη Ηλία και βάζει όλους τους ρουφιάνους του ντουνιά να κυνηγούν όποιον πάει ν’ αράξει. Γι’ αυτό έβαλε μπάρες και φώτα στα Βοτσαλάκια και τη Φρεαττύδα. Γι’ αυτό μας επιτίθεται με χίλιες δυο αφορμές.
Το κράτος όπως κι αν μας βαφτίζει, μας αναγνωρίζει ως εργατική τάξη.
Το θέμα είναι: μήπως ήρθε η ώρα να το αναγνωρίσουμε κι εμείς αυτό;
Για επικοινωνία στείλτε μέηλ στο [email protected]
