Το μήνα που μας πέρασε οι μετανάστες εξεγέρθηκαν στα κέντρα κράτησης στην Ορεστιάδα, την Κομοτηνή, την Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο. Πάλεψαν για το δίκιο τους όπως οι ντόπιοι δεν τολμάμε: κόντρα στην κρατική τανάλια που κλείνει πάνω στα κεφάλια τους, κόντρα στο φόβο. Με το θάρρος αυτών που δεν έχουν παρά να χάσουν από τα σχέδια του ελληνικού κράτους.
Στα σχέδια αυτά τα κέντρα κράτησης είναι δομικό κομμάτι της στρατιωτικοποιημένης διαχείρισης της εργασίας των μεταναστών, είναι σημαντικοί κρίκοι στα επικερδές σύστημα ανακύκλωσης της παράνομης εργασίας τους. Και βέβαια το σύστημα δεν δουλεύει χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία: κάγκελα, μπάτσοι, επιτήρηση, εμβόλια, ξύλο και απελάσεις.
Κοντολογίς φόβος. Τόσος φόβος που περισσεύει και για εμάς τους απ’ έξω. Γιατί τα κέντρα κράτησης δεν στοχεύουν μόνο στους 5.000 μετανάστες που από τον πάτο του βαρελιού βρέθηκαν στα κρατικά κελιά. Στοχεύουν και στην υπόλοιπη εργατική τάξη. Θα πρέπει, λέει, να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι όποιος δεν παράγει, περισσεύει. Και ότι όποιος περισσεύει την έχει πατήσει άσχημα, γιατί στην πολύ τελική υπάρχουν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Όσοι στοιβαχτούν εκεί μπορούν να ξεζουμιστούν κι άλλο. Για παράδειγμα στο χωριό της Βέννας Ροδόπης, στη φήμη ότι ο Δένδιας θέλει να κλείσει το τοπικό κέντρο κράτησης οι ντόπιοι ταβερνιάρηδες και wannabe δεσμοφύλακες διαμαρτυρήθηκαν ότι αυτό θα τους στερήσει το μοναδικό τους «σοβαρό έσοδο»! Να μην πούμε για τα ζεστά λεφτά από το «ταμείο προσφύγων» που προορίζονται για τους διάφορους δημαρχαίους να μην γκρινιάζουν, τις συριζαιοΜΚΟ να κάνουν σεμινάρια σαβουάρ βιβρ στους φύλακες των στρατοπέδων και το ΚΕΕΛΠΝΟ να απενεργοποιεί τις «υγειονομικές βόμβες».
Μάθημα: το ελληνικό κράτος ξέρει μία χαρά να οργανώνει στρατηγικές διαχείρισης του «πάτου» της ελληνικής κοινωνίας. Και ω! Τι ευτύχημα για τα μικροαστικά κουνούπια να ρουφούν από το ίδιο ποτήρι αίμα.
Όποιος γκρινιάξει για την «ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής» φέτος μένει στην ίδια τάξη.