Είναι ένα από τα πιο διδακτικά γεγονότα των τελευταίων ετών: έπειτα από κάθε εξέγερση σε κέντρο κράτησης οι πρώτοι που χρειάζεται να «σωθούν» με επέμβαση των ΜΑΤ είναι τα «μέλη των ΜΚΟ». Οι έγκλειστοι μετανάστες, λόγω θέσης και εμπειριών, έχουν καταλάβει πρώτοι απ’ όλους ότι το «Μ» κάθε «Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης» είναι στάχτη στα μάτια. Στην πραγματικότητα οι ΜΚΟ, παρότι ανθρωπιστές, παρότι ιδιωτικές εταιρείες, είναι τόσο κράτος όσο κάθε κρατικός οργανισμός.
Και οι κρατικοί οργανισμού τώρα τελευταία ασχολούνται επισταμένα με τη διαχείριση της εργατικής τάξης. Το μάντρωμα μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επ’ αμοιβή είναι η πιο κραυγαλέα όψη αυτής της διαχείρισης.
Αλλά υπάρχουν και άλλες όψεις, όπως υπάρχουν και «άνεργοι» και «άστεγοι» και «ναρκομανείς» και «περιθωριακοί». Η κρατική πολιτική που τους αφορά είναι ο εντοπισμός τους ως «προβλήματος» και η δημιουργία ανοιχτών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου το «πρόβλημα» καταγράφεται, ελέγχεται και γίνεται αντικείμενο κρατικής διαχείρισης.
Οι ΜΚΟ εξαπλώνονται στην πόλη ακολουθώντας αυτά τα «προβλήματα» – στόχους της κρατικής διαχείρισης. Τα γραφεία τους απλώνονται σε «ευαίσθητες περιοχές», στη Βικτώρια, στο Μεταξουργείο, στα Πατήσια, ακολουθώντας την κατανομή των «οικείων» Αστυνομικών Τμημάτων και φυσικά τους τόπους δραστηριοποίησης των κάθε λογής μαφιών.
Αυτή η πολεοδομική σύμπτωση, επίσης δεν είναι τυχαία. Γιατί η αστυνομία και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της κρατικής διαχείρισης των κατώτερων στρωμάτων της εργατικής τάξης. Τα γραφεία των ΜΚΟ και τα αστυνομικά τμήματα είναι οι δύο όψεις των φυλακίων φρούρησης συγκεκριμένων «προβληματικών» περιοχών της Αθήνας που όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στις εβδομάδες που πέρασαν καταδείξαμε αυτή τη σύμπτωση με βελάκια στους τοίχους της πόλης. Τα βελάκια δείχνουν προς τα γραφεία της κοντινότερης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.
Ταυτόχρονα δείχνουν προς ένα γεγονός: Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι κομμάτι του κράτους. Και από το κράτος η εργατική τάξη έχει να περιμένει μόνο βία και «παραγωγική διαχείριση προβλημάτων».
Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το χειρότερο.
