1 στους 6 δεν πάει στρατό… και λίγοι είναι! // Προκήρυξη 10.2025

Προκήρυξη που μοιράστηκε χέρι με χέρι. Για να τη διαβάσετε όλη σε μορφή pdf πατήστε εδώ.

Σίγουρα το έχετε πάρει χαμπάρι κι εσείς: οι συζητήσεις για τον στρατό και τον πόλεμο έχουν αυξηθεί τρομακτικά. Το ελληνικό κράτος κι οι καραβανάδες του κλαίγονται για την κατάσταση του ελληνικού στρατού. Κυρίως κλαίγονται για το πόσοι δεν ψήνονται να πάνε φαντάροι. Πρόσφατα άρχισαν να δίνουν και αριθμούς: τα τελευταία τρία χρόνια 35.000 πήραν Ι-5, το γνωστό και ως «τρελόχαρτο».^[1]Τουλάχιστον έτσι είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, στην παρουσίαση του νέου νομοσχεδίου για τον … Continue reading

 Υπόσχονται ότι αυτήν την κατάσταση «δεν μπορούν να την αφήσουν και δεν θα κάνουν ότι δεν τη βλέπουν». Την πέφτουν σε όσους παίρνουν Ι-5 και εξυμνούν αυτούς που «φοράνε την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη».^[2]Στο ίδιο. Μέσα από νέους νόμους, θέλουν να δυσκολέψουν τις αναβολές και τα Ι-5· να παίρνουμε τρελόχαρτο μόνο από δημόσιο νοσοκομείο· όσοι παίρνουμε, να επανεξεταζόμαστε ανά πέντε χρόνια· οι γυναίκες να πηγαίνουμε εξίσου στον στρατό και άλλα πολλά.

Μας πολεμάνε στα μυαλά

Δεν πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Ζούμε σε καιρούς παγκοσμίου πολέμου. Το ελληνικό κράτος κάνει τους λογαριασμούς του και προετοιμάζει τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο σφαγείο. Ξέρουμε πολύ καλά πως αυτή η συμμετοχή περνάει πάνω απ’ τα τομάρια μας.

Πρώτα μας επιτίθενται στα μυαλά. Σκεφτείτε μονάχα πόσες εικόνες, βίντεο και άρθρα με βομβαρδισμένα τοπία, τανκς και drones περνάνε κάθε μέρα μπροστά απ’ τις οθόνες μας.

  Δεν γίνεται τυχαία. Το χακί έχει γίνει τόσο viral με κρατικό σχέδιο. Τα αφεντικά μας, δεξιά κι αριστερά, ρίχνουν τόσο μελάνι για τα ανά τον κόσμο πολεμικά μέτωπα, για να μας προετοιμάσουν για το δικό μας κοντινό σφαγείο.

   Σπέρνουν τον τρόμο και παρουσιάζουν το κράτος σαν τη μοναδική σανίδα σωτηρίας σε καιρούς πολέμου. Μας κερνάνε απλόχερα τόνους συσκότισης, ώστε να μην καταλαβαίνουμε χριστό για το τι συμβαίνει. Προσέξτε μόνο με πόση μαεστρία μάς παρουσιάζουν τον πόλεμο σαν μία διαδικασία που ξεκινά απ’ το μηδέν, συνήθως εξαιτίας κάποιου «τρελού δικτάτορα» (Τραμπ, Πούτιν, κτλ)· που πολεμάνε «λαοί», χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό τους· που σύσσωμος ο πληθυσμός συμμετέχει εθελοντικά στον στρατό κι είναι έτοιμος να πεθάνει για την πατρίδα.

  Όλα αυτά είναι μπούρδες, αδέρφια, και το ξέρουμε καλά. Ξέρουμε ότι πολέμους κάνουν τα κράτη μεταξύ τους. Ξέρουμε ότι αυτοί οι πόλεμοι γίνονται για τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς- αποτελούν την ένοπλη αποτύπωσή τους. Ξέρουμε ότι στον πόλεμο τα κράτη στρέφονται πρώτα στο εσωτερικό τους, ενάντια στην εργατική τους τάξη.

Μας θέλουν κρέας στα κανόνια τους

  Η εικόνα μιας κοινωνίας που σύσσωμη θέλει να πολεμήσει είναι σκέτη κοροϊδία. Οι κοινωνίες μας είναι ταξικές κοινωνίες. Η συμμετοχή στον πόλεμο οργανώνεται όπως και κάθε άλλη πτυχή του καπιταλιστικού μας κόσμου: με μπόλικους εξαναγκασμούς και πειθαρχία.  

Άμα κοιτάξει κανείς πώς είναι η καθημερινή ζωή στο εσωτερικό των εμπόλεμων κρατών, θα το διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια. Εμείς πάντως, αυτό κάναμε. Ψάξαμε για τη Ρωσία και την Ουκρανία. Σίγουρα, πρέπει να είμαστε διπλά και τριπλά καχύποπτες με τα όσα λέγονται και γράφονται για χώρες μακριά από εμάς, ειδικά εν μέσω πολέμου. Εμάς, πάντως, τα όσα διαβάσαμε μας φάνηκαν πειστικά. Κι αυτό γιατί περιγράφουν τον κόσμο μας ακριβώς όπως τον ξέρουμε: γεμάτο ταξική βία και πειθαρχήσεις. Ρίξτε μια ματιά και κρίνετε από μόνοι σας:

   Η καθημερινή ζωή οργανώνεται με όρους κανονικότατου στρατοπέδου, με απαγορεύσεις και ελέγχους στην κυκλοφορία. Οι νόμοι γίνονται κουρελόχαρτα και ξαναγράφονται, ώστε να ταιριάζουν στις ανάγκες του πολέμου.

  Η αγορά εργασίας μοιάζει όλο και περισσότερο με σκλαβοπάζαρο. Τα αφεντικά έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν: να απολύουν χωρίς προειδοποίηση, να πληρώνουν όποτε θέλουν, να ξεχαρβαλώνουν τα ωράρια και να επιβάλλουν επιπλέον φόρτο εργασίας, εφόσον κρίνεται απαραίτητο για λόγους εθνικής άμυνας.^[3]Σχετικός νόμος ανακοινώθηκε στην Ουκρανία μέσα στο 2022. Βλ. Serhiy Guz, «Ukraine’s government dismantles labour rights during the war», … Continue reading Εντωμεταξύ, οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για ζήτω, αφού οι τιμές είναι στο κόκκινο.

   Η επιστράτευση οργανώνεται με όρους άμεσου ή έμμεσου εξαναγκασμού. Η ταξική υποτίμηση έχει και αυτήν την λειτουργία: ο μισθός του στρατού παρουσιάζεται σαν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης. Όσο πιο χαμηλά είναι κανείς στην ταξική πυραμίδα, ο εξαναγκασμός είναι ακόμα πιο άμεσος. Τα εμπόλεμα κράτη υπόσχονται ιθαγένεια ή/και δουλειά σε όσους μετανάστες εργάτες κατατάσσονται στον στρατό. Στη Ρωσία, ταξιδιωτικά γραφεία και γραφεία ευρέσεως εργασίας πλασάρονται ότι δουλεύουν για να βοηθούν μετανάστες με τα χαρτιά τους και με το να βρουν δουλειά. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουν είναι να τους στέλνουν απευθείας στο πολεμικό σφαγείο.^[4]Mikhail Kalinin, «Lost in Translation: How African migrants are tricked and threatened into Russian military service», The Insider, 07/11/2024.

   Οι φυλακές και τα δικαστήρια μετατρέπονται σε δεξαμενές στρατολόγησης. Γι’ αυτό και τα εμπόλεμα κράτη φροντίζουν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τους τάξης να μπλέκονται σε αυτό που ονομάζεται «ποινικό σύστημα». Καθημερινές συμπεριφορές βαφτίζονται «έγκλημα» και οι ποινές μοιράζονται με το κιλό. Για όσους διώκονται, οι επιλογές είναι συγκεκριμένες: φυλακή, στρατός ή έκτιση ποινής μέσω καταναγκαστικής εργασίας- πάλι για τις ανάγκες του πολέμου. Στην Ουκρανία, η επιστράτευση κρατουμένων οργανώνεται με νόμο από το 2024.^[5]«Mobilizing Convicts in Ukraine: Who gets drafted, how, and under what conditions?», voxukraine.org, 14/05/2025. Στη Ρωσία, η κατάσταση είναι τόσο φριχτή που πολλοί προτιμούν να μπουν φυλακή για να μη σταλούν στο μέτωπο: οι δικηγόροι πληρώνονται για να καταδικάζουν και όχι για να αθωώνουν.^[6]«New Russian law lets criminal suspects join the army at any stage of their trial- and leaves their victims living in fear», Meduza.io, 08/10/2024.

 Όσοι λιποτακτούν- κι είναι πολλοί, αντιμετωπίζουν κι αυτοί το βούρδουλα του δικαστηρίου. Όσοι δεν οδηγούνται πίσω στο μέτωπο, καταλήγουν σε κάποιο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας.

   Πίσω απ’ τις φανταχτερές πολεμικές μηχανές και τα στρατιωτικά μέτωπα που προβάλλονται στις οθόνες μας, κρύβονται τόνοι εργασίας. Εργασίας που οργανώνεται υπό καθεστώς παρανομίας και εξαναγκασμού. Στη Ρωσία, μετανάστες εργάτες, όπως και πολλοί που καταδικάζονται σε καταναγκαστική εργασία στα δικαστήρια, στελεχώνουν τις πρώτες γραμμές του μετώπου: δουλεύουν στα εργοστάσια πολεμικών εξοπλισμών, τις καντίνες και τα νοσοκομεία του στρατού, την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων πόλεων και την κατασκευή οχυρωματικών έργων.

Αυτό που έχουμε να φοβόμαστε είναι το δικό μας κράτος

Τόσο μελάνι χύνεται για τα ανά τον κόσμο στρατιωτικά μέτωπα, όμως πουθενά δεν ακούμε για την ταξική βία που παίζει στο εσωτερικό των εμπόλεμων κρατών. Θα λέγαμε μάλιστα πως απαγορεύονται τέτοιες συζητήσεις. Στην ουσία μάς απαγορεύεται να μιλάμε ενάντια στο δικό μας κράτος: να το βλέπουμε σαν έναν μηχανισμό παραγωγής μαζικού θανάτου, στραμμένο εναντίον μας. 

Σκεφτείτε μονάχα τα μέτρα που τρώμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια, ειδικά απ’ την καραντίνα και μετά: την επιβολή πειθαρχικών μέτρων και απαγορεύσεων σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, απ’ τον δρόμο μέχρι το σχολείο· το ξεζούμισμα των μισθών μας που καταλήγουν, μέσω έμμεσης φορολογίας, στα κρατικά ταμεία για να αγοράσει το κράτος όπλα· την αυξανόμενη ποινική μας μεταχείριση, όταν όλο και περισσότεροι από εμάς ερχόμαστε αντιμέτωποι με συλλήψεις και μπαινοβγαίνουμε σε αίθουσες δικαστηρίου. Μετά απ’ όλα αυτά, πόσο μακριά είναι το δικό μας πολεμικό σφαγείο;

Τα νέα μέτρα που τάζουν οι καραβανάδες για τον στρατό προστίθενται στις στρατηγικές με τις οποίες το κράτος μάς προετοιμάζει για πόλεμο. Λένε ότι στόχος είναι να «εξοικειωθούν» περισσότεροι με τον στρατό. Και εννοούν ότι ετοιμάζονται να μας στείλουν για μαζικό θανατικό για τα δικά τους συμφέροντα. Κι αυτό, αδέρφια, πρέπει να το ‘χούμε πάντα στο μυαλό μας: ποτέ η εργατική τάξη δεν βγήκε κερδισμένη από οποιονδήποτε πόλεμο.

Ξέρουμε ότι είμαστε πολλοί και πολλές εκεί έξω που καρφί δεν μας καίγεται για τους ανταγωνισμούς του κράτους μας· που δεν ψηνόμαστε μία να πάμε στρατό και ψάχνουμε χίλιους τρόπους για να απαλλαγούμε απ’ αυτόν. Κι αυτό δεν είναι απλά ένα «ατομικό» μας ζήτημα.  Είναι ο τρόπος μας να αντισταθούμε στη μετατροπή του κόσμου μας σε πελώριο σφαγείο.

---

Τι σχέση έχει ο Δένδιας με τα αφεντικά και τους συνδικαλιστές μας;

 

Ο τύπος από πάνω που μοιάζει με τον Voldemort, είναι ο Νίκος Δένδιας, Υπουργός Εθνικής Άμυνας, δηλαδή Υπουργός Πολέμου. Ο Δένδιας συναντήθηκε τόσο με τη διοίκηση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), δηλαδή τους εκπροσώπους των αφεντικών μας, όσο και με τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), δηλαδή τους αριστερούς εργατοπατέρες μας. Και με τους δύο, λέει πως έκανε «εξαιρετικές» συζητήσεις για το πώς θα μπορεί το κράτος να καλεί κάθε χρόνο τους εφέδρους για εκπαίδευση, χωρίς να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα στη δουλειά τους.^[7]«Παρουσίαση του Σ/Ν με τίτλο «Χάρτης μετάβασης των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νέα Εποχή» από τον ΥΕΘΑ Ν. Δένδια», … Continue reading Τουλάχιστον «εκπαίδευση» λένε για την ώρα. Στην Ουκρανία, για παράδειγμα, η βαριά βιομηχανία λειτουργεί σαν δεξαμενή στρατολόγησης. Οι εργάτες υποχρεούνται να εγγράφονται στο γραφείο στρατολόγησης και, από αυτήν την καταγραφή, στέλνονται στο μέτωπο βάσει της θέσης που έχουν στην αλυσίδα παραγωγής.^[8]Isobel Koshiw, «Ukraine women wanted in factories as men drafted into the army», Financial Times, 19/05/2024. Αυτά είναι τα πλάνα που ετοιμάζουν και για εμάς ο Δένδιας και τα αφεντικά μας- δεξιά κι αριστερά: το πώς να μας κάνουν από κρέας στις αλυσίδες των εργοστασίων τους, σε κρέας στα κανόνια τους.

---

Η «μάχη με την εγκληματικότητα των ανηλίκων» στον πόλεμο

 Το πέσιμο στην εργατική νεολαία μέσα από εκστρατείες «πάταξης της νεανικής παραβατικότητας» σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ελληνική καινοτομία, ούτε εφαρμόζεται για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Σε σελίδα του ρωσικού κράτους διαβάζουμε ότι μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2025, «τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ανηλίκους αυξήθηκαν κατά 27,5%».^[9]« Bastrykin: Crime among teenagers has increased by almost 30%», Publication

of the Federal Assembly of the Russian Federation, 30/05/2025.   Σε μία έκθεση για τις φυλακές στην Ουκρανία, γράφουν πως η «μικροπαραβατικότητα» τιμωρείται με αυστηρότερες ποινές απ’ ότι πριν τον πόλεμο, με αποτέλεσμα «περισσότεροι ανήλικοι να διώκονται για μικρής σημασίας αδικήματα».^[10]The Danish Immigration Service, Thematic Report: Ukraine, Prison Conditions, 2024, p.27.

 Καταλάβατε; Εν μέσω πολέμου, αυτό που αυξάνεται δεν είναι ούτε το «έγκλημα», ούτε η «βία» των ανηλίκων. Οι συλλήψεις και οι ποινές είναι που αυξάνονται! Είναι ένας απ’ τους τρόπους που τα εμπόλεμα κράτη μετατρέπουν τις κοινωνίες τους σε γιγάντιο στρατόπεδο: τοποθετούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τους τάξης υπό τον έλεγχο της αστυνομίας και των δικαστών.

---

Καταναγκαστική εργασία στα ρωσικά σύνορα

Σε όσα διαβάσαμε βρήκαμε μπόλικες αφηγήσεις για το τι συμβαίνει με όσους το σκάνε ή αρνούνται να πάνε στρατό στη Ρωσία. Θα σας μεταφέρουμε ένα παράδειγμα, που πιστεύουμε είναι ενδεικτικό. Διαβάσαμε για την ιστορία ενός αντιρρησία συνείδησης, του Dmitry Vsilet, ο οποίος προτίμησε να πάει φυλακή απ’ το να σταλεί στον πόλεμο. Εξέτισε την ποινή του σε στρατόπεδο εργασίας, δουλεύοντας σε ένα εργοστάσιο παρασκευής λουκάνικων. Καθάριζε έντερα, που μετά τα γέμιζαν με κρέας για να τα κάνουν λουκάνικα. Έλεγε πως ήταν η πιο «σκοτεινή δουλειά» που έχει κάνει. Ο μισθός που έπαιρνε αντιστοιχούσε σε κάτι λιγότερο απ’ τον μισό βασικό μισθό (10.000-11.000 από 22.440 ρούβλια).^[11]«From the Norwegian border to the battlefields of Ukraine: Dmitry Vasilets tells his story», The Barents Observer, 11 November 2024. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε μετά την αποφυλάκισή του.