Το Σάββατο 2 Οκτώβρη μαζευτήκαμε στο Γουέμπλεϊ, όχι το μεγάλο στην Αγγλία, το άλλο στον Άγιο Νικόλαο. Είναι ένα χωμένο πάρκο, στην λιγότερο φωτισμένη γειτονιά των Πατησίων. Το Γουέμπλεί είναι όλη μέρα ζωντανό, γεμάτο πιτσιρίκια που ουρλιάζουν, και αλάνια που μεγάλωσαν και αράζουν στις καβάτζες του. Το Γουέμπλεϊ έχει (μέχρι στιγμής), γλυτώσει από την «μάχη για καθαριότητα» του Δήμου Αθηναίων, που έχει βαλθεί να καθαρίσει ταγκιές, συνθήματα, και ό,τι δείχνει ποιοι είναι οι θαμώνες των πάρκων των Πατησίων, όπως σε άλλα πάρκα της γειτονιάς. Δεν έχει προβολείς και «δεντράκια προς υιοθεσία για τους πολίτες (τους ρουφιάνους που καλούνε τους μπάτσους επειδή αράζεις στο παγκάκι)», αλλά έχει φιγούρες της τάξης μας. Στο Γουέμπλεϊ λοιπόν, κόντρα στις στραβωμένες φάτσες των μικροαστών γειτόνων, και προς χαρά των δικών μας, ως antifa patissia φέραμε πάγκο με έντυπο υλικό, πανό, μπάλες μπάσκετ και μικρόφωνα και στήσαμε ένα μικρό open mics live. Όσο σκοτείνιαζε, τόσο σκάγαν οι φίλοι μας, μαθητές Πατησίων και του Γαλατσίου, οι θαμώνες του πάρκου, αλάνια που πήραν το flyer χέρι χέρι, και όποιος τέλος πάντων μυρίστηκε ότι κάτι παίζει στο Γουέμπλεϊ το Σάββατο. Ξεκινήσαν οι αγώνες 3×3, μέχρι που το λόγο πήραν τα μικρόφωνα. Για άλλη μια φορά, οι φιγούρες της τάξης μας μαζευτήκαμε στην γειτονιά μας, γνωριστήκαμε και μιλήσαμε στη δική μας γλώσσα. Γιατί ένα live στο πάρκο όμως δεν είναι απλά ένα live; Γιατί αυτή είναι πραγματικότητα για όλoυς εμάς.
H πειθάρχηση της εργατικής τάξης όλο και σκληραίνει, και έχει διαφορετικούς τίτλους κάθε φορά. Μετράμε σχεδόν δύο χρόνια, με φυλάκιση στο σπίτι, απαγόρευση κυκλοφορίας, μπάτσους, ρουφιάνους γείτονες να ελέγχουν αν φοράς μάσκα ή πόσα άτομα φέραμε στο σπίτι γιατί είμαστε «κίνδυνος για την υγεία» και τα αφεντικά μας απειλούν με απόλυση αν δεν φέρουμε πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Νέες δυνατότητες ελέγχου ξεπηδάνε. Η εξακρίβωση των στοιχείων μας γίνεται ακόμα και στην μπύρα, στο live ή στον αγώνα, όπου σου ζητάνε πιστοποιητικά και σου λένε να κάθεσαι με απόσταση και μάσκες. Η δημόσια τάξη πήρε και άλλες μορφές , και κάθε καθηγητής, μπάτσος, μαγαζάτορας μπορεί να μας ελέγχει στους χώρους που βρισκόμαστε με τους δικούς μας.
Ταυτόχρονα, η υποτίμηση της τάξης μας είχε στόχο την μουσική και την κουλτούρα μας τον τελευταίο καιρό. Κράτος, δημοσιογράφοι, προβληματισμένοι αριστεροί, συζητάνε πως η χιπ χοπ κουλτούρα μας κάνει «βιαίους και μαχαιροβγάλτες» , και ότι είμαστε «αμόρφωτοι περιθωριακοί». Η πολυεθνική νεολαία της εργατικής τάξης, το μεγαλύτερο κομμάτι της χιπ χοπ κοινότητας στην Ελλάδα δηλαδή, υποτιμάται ξανά και εγκληματοποιείται, και όλο εμφανίζονται άρθρα και ειδικοί που συζητάνε πως θα ελέγχθούν και θα πειθαρχηθούν οι νέοι που ακούνε ραπ. Το ίδιο έργο με την υποτίμηση των μεταναστών και τις κουλτούρες τους ή των οπαδών στα γήπεδα ως εγκληματίες, η περιθωριοποίηση της εργατικής δύναμης, είναι πάγια τακτική του κράτους και των αφεντικών, για την καλύτερη πειθάρχηση της.
Πριν μία βδομάδα, οι αριστεροί ρουφιάνοι βάλαν στο στόχαστρο το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Κλασσική συνταγή της Αριστεράς, πήγαν, φάγαν ξύλο επειδή μάλλον οι πιτσιρικάδες της εργατικής τάξη ενός ΕΠΑΛ δεν γουστάραν άλλους ρουφιάνους του κράτους, φωνάξαν μπάτσους και τραβήξαν βίντεο. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες γέμισαν τα ΜΜΕ και τα social media, ξεκίνησε η αφήγηση για «κυριαρχία των ναζί στα σχολεία» και οι μαθητές ενός ΕΠΑΛ μπήκαν στο μικροσκόπιο για το πώς μιλάνε και ποιανού ράπερ το logo φοράνε στην μπλούζα (αφού ακούνε ραπ οι νέοι, είναι βλάκες και βίαιοι είπαμε) . Οι μαθητές και οι μαθήτριες κάθε ΕΠΑΛ απαρτίζουν την πολυεθνική εργατική τάξη που έχει φάει τα περισσότερα πακέτα. Μεγαλώσαν στις όλο και χειρότερες συνθήκες φτώχειας εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Πρώτα κλείσιμο στο σπίτι και μάσκες, έλεγχοι self test και αποστάσεις στο σχολείο, εξακριβώσεις στο πάρκο, στο μαγαζί για μπύρα, στα live,από μπάτσους, καθηγητές και μαγαζάτορες. Ξέρουν τι σκατοδουλειές περιμένουν στη γωνία, ότι ο μισθός δεν θα φτάνει ούτε για βενζίνη στο παπί, ζώντας βία και ελέγχους καθημερινά . Το κράτος και οι αριστεροί φίλοι του ξέρουν καλά πως η εγκληματοποίηση της πολυεθνικής νεολαίας των ΕΠΑΛ ως «παραβατικά στοιχεία», «φασίστες» και «μαχαιροβγάλτες πιτσιρικάδες», (ίδιο νόημα, άλλες λέξεις), δικαιολογεί την αστυνομική της διαχείριση, την υποβάθμιση της εργατικής της αξίας και τις τακτικές πειθάρχησης που όλο και αυξάνονται, απέναντι στην εργατική νεολαία που την περιμένουν μόνο χειρότερες συνθήκες ζωής, και πρέπει να το βουλώσει βασικά.
Εμείς δεν το βουλώνουμε. Για αυτό η βραδιά στο Γουέμπλεϊ δεν είναι απλά ένα live. Είναι ο τρόπος μας να βρισκόμαστε και να αναπνέουμε μέσα στον φόβο και την σύγχυση της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν ήμασταν εκεί μόνο για το μπάσκετ και τα open mics, αλλά γιατί ξέρουμε ότι μαζί, οι εργατικές φιγούρες της γειτονιάς χτίζουμε κοινή μνήμη, μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας και τις αρνήσεις μας, προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις επιθέσεις στην τάξη μας και να κρατάμε το μυαλό μας καθαρό, απέναντι σε αφεντικά και κράτος, όχι ο καθένας μόνος, αλλά με συλλογική, αυτόνομη, antifa οργάνωση.
Περισσότερα στο https://antifapatissia.wordpress.com/
