Η κρατική προσταγή που στριμώχτηκε πίσω από το hashtag μένουμε σπίτι δε γεννήθηκε στο μυαλό του Τσιόδρα. Υπήρξε η χωροχρονική επιτάχυνση της κρατικής βίας απέναντι στην εργατική τάξη. Στην πραγματικότητα η απαγόρευση κυκλοφορίας δουλεύει ενάντια στους μετανάστες εργάτες ήδη δύο δεκαετίες. Το αστυνομικό lockdown του κέντρου και των γειτονιών της Αθήνας δοκιμάζεται ήδη εδώ και δέκα χρόνια, καμουφλαρισμένο ως «μαραθώνιοι αγώνες». Οι έλεγχοι ταυτοτήτων και τα «ποιος είσαι και που πας»; αφορούν όλο και πιο επιθετικά, όποιον κι όποια αράζει έξω. Η εναλλαγή εργασίας / ανεργίας είναι το μόνιμο εργασιακό status εκατοντάδων χιλιάδων μελών της νέας εργατικής τάξης, όπως αυτή φτιάχνεται εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες. Τα κρατικά επιδόματα αποτελούν την εισοδηματική κανονικότητα για μεγάλα κομμάτια του προλεταριάτου που έχουν πεταχτεί έξω απ’ την «επίσημη» αγορά εργασίας. Η «ατομική ευθύνη» (δηλαδή το «εσύ φταις») αποτελεί τη σταθερή επωδό των καθηγητών, των μπάτσων και των δικαστών για όσους αδυνατούν να προσαρμοστούν στη βία του καπιταλιστικού συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Οι κατηγορίες περί αντικοινωνικότητας εξαπολύονται εδώ και πολλά χρόνια απέναντι στις αδερφές με τις «ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες», στους τοξικούς, στους πιτσιρικάδες που δε χτυπάνε εισιτήριο, σε όσους βάφουν, σε όσες γυρνάνε την πλάτη στη «νορμάλ» οικογενειακή ζωή, στους «χούλιγκανς», στις τρανς, στις κοινότητες των ρομά.
Όσοι κι όσες, αυτές τις μέρες μας, αρνούμαστε να κλειστούμε στο σπίτι μας, παρά τις προσταγές των γιατρών, των μπάτσων, των ακροδεξιών, των μικροαστών, των δημοσιογράφων και των κοινωνικά «υπεύθυνων» είμαστε δεκάδες χιλιάδες. Δεν είμαστε κομμάτια ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου, αλλά το περίσσεμα των σύγχρονων καπιταλιστικών προσταγών. Δεν απαιτούμε απ’ το κράτος να κάνει το ένα ή το άλλο, απλώς αρνούμαστε φύσει και θέσει να βλέπουμε τις ζωές μας να τίθενται υπό απαγόρευση. Δε φοβόμαστε μήπως πεθάνουμε από τον «ιό», απλώς τρέμουμε ότι από δω και πέρα θα ζήσουμε σ’ ένα περιβάλλον διευρυμένης φτώχειας και σπάνης.
Το δε μένουμε σπίτι είναι η ενστικτώδης άρνηση στο αφεντικίσιο όνειρο. Δεν είναι η λύση στα προβλήματά μας, είναι μια ανάσα μεσ’ στη γενικευμένη ασφυξία.
