Η ώρα του ραντεβού πλησιάζει. Με το που πάει η ώρα ακριβώς, μερικές δεκάδες ατόμων μαζευόμαστε πάνω στο πάρκο και σε λίγα λεπτά ξεκινάμε όλοι μαζί για το σημείο. Φτάνοντας αρχίζουν να ακούγονται οι ήχοι από τα σπρέυ. Οι μπίλιες και οι βαλβίδες έχουν πάρει «φωτιά».
Ξαφνικά ακούγεται μια σφυρίχτρα.
Όλα καλά. Είναι το σήμα που θα δινόταν σε περίπτωση που περνούσε το τραμ για να μαζευτούμε πιο μέσα. Μετά από λίγο το graffiti είναι έτοιμο:
«Η πόλη δεν ανήκει στις άσπρες μηχανές»
Βγάζουμε την αναμνηστική μας φωτογραφία και φεύγουμε όλοι μαζί. Λίγο παραπέρα σπάμε.
Στο φεύγα, βλέπουμε στο graffiti να έχουν μαζευτεί μπάτσοι και κλούβες. Κάποιοι μάλιστα ακουμπάνε την μπογιά για να δουν αν είναι φρέσκο. Για να μαζευτήκαν τόσοι πολλοί, θα είχαν ενημερωθεί ότι θα γίνει κάποιο πέσιμο ή ότι θα πλακωθούμε με άλλους. Όμως φαίνεται να μην το πίστευαν ότι μαζεύτηκαν τόσα άτομα, με τέτοια οργάνωση, απλά για να «λερώσουν» έναν τοίχο. Γιατί για αυτούς και τους μικροαστούς τα graffiti, οι ταγκιές, τα συνθήματα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μουτζούρες.
Ενώ για εμάς είναι κάποιοι απ’ τους τρόπους που έχουμε για να εκφραζόμαστε, που αντιλαμβανόμαστε τον δημόσιο χώρο και που είναι ζωτικής σημασίας για να την «παλέψουμε». Γιατί με τέτοιες δράσεις βρίσκουμε τους φίλους μας και τσιτώνουμε τους εχθρούς μας.
Και απ’ ότι φαίνεται κάνουμε και τους μπάτσους να ξύνουν τα κεφάλια τους απορημένοι.
Τα λέμε στους δρόμους!
