Το Στοίχημα των Ημερών μας
Από το 2008 κι έπειτα ζήσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει η λέξη «κρίση». Στην τελευταία της μορφή, οι τιμές στα ράφια και τα βενζινάδικα ανέβηκαν, ο λογαριασμός της ΔΕΗ μοιάζει με ανέκδοτο και οι μισθοί κόπηκαν στη μέση. Απ’όσο πληροφορηθήκαμε, αυτό συμβαίνει τελικά, γιατί «έτυχε» να ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως όλα αυτά που «τυχαίνουν» τα τελευταία δύο χρόνια. Όπως η «ενεργειακή», η «υγειονομική» και όλες οι άλλες κρίσεις που φορτωθήκαμε. Το ελληνικό κράτος και τ’αφεντικά μπορεί να ονοματίζουν κάθε φορά διαφορετικά τους διακρατικούς ανταγωνισμούς και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, για να μας κάνουν να μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Αλλά κάθε φορά μιλάμε για την ίδια κρίση που ο στόχος της είναι ο ίδιος: εμείς.
Εμείς, που δεν γουστάραμε να κάτσουμε σπίτι, όταν μας το επέβαλλαν. Εμείς, που είδαμε τους μισθούς μας να μετατρέπονται σε επίδομα και να μην φτάνουν για τα βασικά. Εμείς, που βαφτιστήκαμε «ανεγκέφαλοι χούλιγκαν» κι «ανεύθυνες μητέρες» και στιγματιστήκαμε ως εγκληματίες. Εμείς, που για να πάμε στην δουλειά, πρέπει να περνάμε καμιά δεκαριά ελέγχους. Εμείς, που είμαστε ακόμα στις πλατείες μας κι ας τις τίγκαραν με μπλε φάρους. Εμείς, που η αριστερά θα μας πει πως χρειαζόμαστε κοινωνικούς λειτουργούς στο σπίτι, γιατί είμαστε «αντικοινωνικοί». Εμείς, η πολυεθνική εργατική τάξη κάθε γειτονιάς αυτής της πόλης, που το ελληνικό κράτος, για πάνω από μια δεκαετία, επιτίθεται στις κουλτούρες και τις ζωές μας.
Οι κοινότητες και οι τρόποι επικοινωνίας που έχουμε χτίσει αναμεταξύ μας είναι ο κυριότερος λόγος που την παλεύουμε με όλη την σαπίλα και τον φόβο που καλλιεργείται στην καθημερινότητα μας. Παρ’όλα αυτά, δεν είναι ικανά να αντιπαρατεθούν με το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε. Η έμφυτη άρνηση απέναντι στην κρατική αφήγηση μας επιτρέπει να μην ταυτιζόμαστε με τους ρουφιάνους, αλλά δεν φτάνει.
Η οργάνωση μας, στα λόγια και τις πράξεις, ήταν και είναι ο τρόπος να αντεπιτεθούμε. Η συλλογική αφήγηση για τον κόσμο μας, μακριά από το κράτος και τους ειδικούς του, απέναντι σε όσους θέλουν να μην καταλαβαίνουμε τίποτα και να το βουλώνουμε. Να οργανώσουμε τις κοινότητες μας, τα χίλια μας πρόσωπα και τις απειθαρχίες μας και να γίνουμε αυτό που φοβούνται τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Μα πρώτα και κύρια: να μην ζήσουμε σαν βλάκες, σε ένα κόσμο που μας θέλει σιωπηλούς και μόνες:
Να μην ζήσουμε σαν βλάκες
Για επικοινωνία στείλτε μέηλ στο [email protected]
