Σεζόν: Η Χειρότερη Δουλειά του Κόσμου (καλά, υπάρχουν κι άλλες) // 06.2024

Η απόφαση να δουλέψεις σεζόν είναι συνήθως απλή. «Έρχεται ένας λογαριασμός της ΔΕΗ»… και τσουπ! Να ‘σαι στο νησάκι –στην τρύπα που το αφεντικό αποκαλεί «δωρεάν στέγαση» – με 12ωρο 7ήμερο και 1.200 ευρώ μαύρα. Μια συντρόφισσα πρόσφατα συνόψισε τα πλεονεκτήματα της «σεζόν» ως εξής: «μετά ξέρεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να το αντιμετωπίσεις».^[1]Τα αποσπάσματα είναι από μια πρόσφατη συζήτηση με κάποιους από εμάς που έχουν δουλέψει σεζόν. Η συζήτηση … Continue reading

Ένα καλό κομμάτι της εργατικής νεολαίας ζει κάθε χρόνο αυτή τη φρίκη. Αλλά η φρίκη εξηγείται αν σκεφτούμε τη σημασία των νησιών για το ελληνικό κράτος. Τόποι εξορίας που μεταπολεμικά μετατράπηκαν σε πλωτά στρατόπεδα. Δίπλα στους στρατώνες τα ξενοδοχεία των ‘90s, και λίγο πιο δίπλα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Λογικό κι αυτό: όσο περισσότερος τουρισμός και «μεταναστευτικό πρόβλημα», τόσο περισσότερο το Αιγαίο μετατρέπεται σε ελληνική λίμνη.

Το «νησί» είναι συνδυασμός «ακριτικής επικράτειας», εξαγωγικής βιομηχανίας και φυλακής. Τα αφεντικά της σεζόν που εμφανίζονται ως αγαθοί νησιώτες διαθέτουν τα αντίστοιχα εφόδια: Παλιά τεχνογνωσία εκμετάλλευσης. Κυνισμό με το καντάρι – όπως αρμόζει σε ανθρώπους που ζουν από πατριωτισμό και ξεζούμισμα. Και κυρίως την στοργή του ελληνικού κράτους – που φροντίζει να παρέχει χαμηλό ΦΠΑ, «μεταναστευτικά κονδύλια» και πάνω απ’ όλα άφθονη εργατική δύναμη για την οποία η εργατική νομοθεσία απλά δεν ισχύει. Ο «λογαριασμός του ρεύματος» είναι ένας μόνο από τους τρόπους δημιουργίας αυτής της εργατικής δύναμης.

Το 2015 αυτοί οι «νησιώτες» προτάθηκαν για νόμπελ ειρήνης από την αριστερή κυβέρνηση. Μικρό δείγμα κι αυτό της γενικής υποκρισίας που συγκαλύπτει τη φύση νησιών και «νησιωτών». Πάνω απ’ όλα όμως, δείγμα των πειθαρχήσεων και της συσκότισης που επιστρατεύονται ώστε χιλιάδες νεολαίοι να διοχετεύονται κάθε χρόνο «στα νησιά».

Η «σεζόν» είναι η χειρότερη δουλειά του κόσμου. Την ίδια στιγμή δείχνει τη δύναμή μας. Δύναμη που μετριέται όπως πάντα: με τους χίλιους τρόπους που επιστρατεύονται για να μένουμε στη θέση μας.