«Το κινητό στην τσάντα» είπε ο Πρωθυπουργός μας εξηγώντας τον «νέο σχολικό κανονισμό». Και γιατί στην τσάντα και όχι στο σπίτι δηλαδή;
Α, εδώ ο Πρωθυπουργός και τα Υπουργεία Του θα είχαν τις αντιρρήσεις τους. Γιατί το κινητό τηλέφωνο είναι μέσο μετάδοσης εντολών. Και από εντολές τη σήμερον ημέρα άλλο τίποτα! Από το 112, μέχρι τους ανησυχούντες γονείς, ο καθείς έχει τις εντολές του να μεταδόσει. Γι’ αυτό και λίγα χρόνια πριν, οι ίδιοι που τώρα απαγορεύουν, συνέδεσαν το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού με το κινητό μέσω τηλεκπαίδευσης! Γι’ αυτό και το ρημάδι κουδουνίζει πιο συχνά από την καμπάνα της εκκλησιάς! Οπότε στην τσάντα κι όχι στο σπίτι. Για να μη χάσουμε το κουδούνισμα των εντολών.
Το κράτος αγαπάει τα κινητά. Αυτό που δεν αγαπάει είναι τα ΕΠΑΛ. Ο νέος σχολικός κανονισμός δεν έχει μόνο απαγόρευση των κινητών. Έχει και μείωση του ορίου απουσιών – 51 αδικαιολόγητες κι έφυγες. Έχει και αποβολές για ψύλλου πήδημα – ας πούμε ακριβώς για το κινητό. Έχει και επανεμφάνιση της πενταήμερης (αποβολής). Έχει και ποινικές ευθύνες των γονιών για ό,τι κάνουν τα τέκνα τους. Ε, βάλτε τα κάτω: το καλό μας κράτος σκαρφίζεται χίλιους τρόπους συλλογής απουσιών και μετά μειώνει το όριο απουσιών. Γιατί το καλό μας κράτος θέλει να αραιώσει τους μαθητές που αντέχουν να τελειώσουν το λύκειο. Ο προφανής στόχος είναι «τα τελευταία θρανία», οι απείθαρχοι, η δεύτερη γενιά, γενικώς η εργατική τάξη.
Βάλτε τώρα και τα εκτός σχολείου: κλήσεις και κάμερες για «τροχαίες παραβάσεις», γήπεδα που έχουν γίνει φυλακές, «παραβατικότητα ανηλίκων». Αυτά που παρουσιάζονται ως μεμονωμένες πρωτοβουλίες είναι μία ενιαία στρατηγική. Στο τιμόνι της στρατηγικής βρίσκονται τα Υπουργεία Παιδείας και Δημόσιας Τάξης που όλο και περισσότερο μοιάζουν. Οι στόχοι της στρατηγικής είναι η ένταξη της νεολαίας στην «παραγωγή» μέσω ποινικής μεταχείρισης. Ε ναι ρε, τι κινητά και μαλακίες! Η σεζόν, οι οικοδομές κι ο στρατός ζητάνε κορμιά!
Τα συζητάει κανείς όλα τούτα; Όχι βέβαια! Κρύβονται κάτω από τη σκόνη που σηκώνουν τα συνδικάτα των καθηγητών για τις «συγχωνεύσεις» και την «αξιολόγηση». Οι πραγματικοί στόχοι των «στρατηγικών για τη νεολαία» -οι γονείς και οι μαθητές της εργατικής τάξης- πρέπει να βρουν τρόπους να μιλήσουν μόνοι τους, ή να καταπιούν τις κρατικές στρατηγικές σιωπηλοί. Να ένα δίλημμα που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόνιμο…
