Καιρό τώρα έχουμε την εντύπωση πως τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού κράτους στο εσωτερικό του απέχουν από το κυρίαρχο αφήγημα της διαχείρισης της δημόσιας υγείας και της εξάπλωσης του ιού. Αρκεί κανείς να δει που στοχεύουν οι απαγορεύσεις και οι προσταγές που τρώμε στη μάπα από τον περασμένο Μάρτη για να αντιληφθεί πως οι πολιτικές αυτές έχουν μια συνέχεια. Συνέχεια όλων αυτών που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία με την κωδική ονομασία: Διαχείριση καπιταλιστικής κρίσης.
Κοιτώντας τους αποδέκτες των περιορισμών και όχι την «αιτία» τους καταλαβαίνουμε ότι ένα προβληματάκι του ελληνικού κράτους αυτή τη στιγμή είναι πως θα κάνει εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς που μείναμε άνεργοι να κλειστούμε σπίτι πειθαρχημένα. Να φοβηθούμε συντονισμένα. Να σκάσουμε οργανωμένα.
Διαχείριση της εργατικής τάξης σε καιρούς παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης θα πει μισοί μισθοί, σκατά δουλειές, βία και υποτίμηση σε κάθε πεδίο που ζούμε και αναπνέουμε. Το νιώθουμε στο πετσί μας χρόνια τώρα.
Οπότε πίσω από ερωτήματα του τύπου: «Τι θα γίνει με το αυξημένο ιικό φορτίο στα δυτικά προάστια της πόλης και το συνωστισμό αντικοινωνικών στο κέντρο της Αθήνας» κρύβεται το ερώτημα του τι σκατά θα γίνει με την εργατική τάξη που επιβιώνει με 500 ευρώ μισθό. Τι θα γίνει με την πολυεθνική νεολαία των σχολείων που ενηλικιώνεται συνειδητοποιώντας ότι για αυτήν «δεν υπάρχει τίποτα». Τι θα γίνει τελικά με την πηγαία δυσφορία μεγάλων κομματιών της τάξης μας απέναντι στην υλική και διανοητική τους υποτίμηση, απέναντι στην αστυνομική τους επιτήρηση.
Η εποχή και οι απαγορεύσεις της, η βία, η επιβεβλημένη μοναξιά, η σύγχυση και ο φόβος των τελευταίων χρόνων που τώρα οξύνονται, φτιάχνει ανάμεσα μας κοινές εμπειρίες και βιώματα. Κάνει αναμεταξύ μας πιο ορατές από ποτέ τις ομοιότητες μας που χρόνια τώρα λοιδορούνται από το κράτος, προσπθώντας να μας πει με πολλούς τρόπους πόσο διαφέρουμε. Γίνονται πιο ορατά από ποτέ τα 1000 πρόσωπα της τάξης μας.
Το αδιέξοδο και η πίεση γεννά τις νέες γλώσσες μας.
Γεννά τους εχθρούς τους.
Γύρω από τα μπετά του παλιού κόσμου που φλέγεται κομμάτια της τάξης μας συναντιούνται ξανά.
Πιο όμοια από ποτέ.
Πιο ζωντανά από ποτέ.
Είναι το ένστικτο της ταξικής μας επιβίωσης και δεν είναι διόλου αμελητέο για αρχή.
Για επικοινωνία στείλτε μέηλ στο [email protected]
