Πλησιάζουμε πλέον την ολοκλήρωση ενός έτους από τη μέρα που το ελληνικό κράτος ξεκίνησε την επιβολή μιας σειράς μέτρων με πρόσχημα την αντιμετώπιση ενός νεοεμφανιζόμενου ιού. Από τότε είδαμε να συμβαίνουν τεράστιες αλλαγές στις ζωές μας, αλλαγές που δεν άφησαν κανέναν ανεπηρέαστο. Δε χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αντιληφθούμε ότι επρόκειτο για μία επίθεση εναντίον μας και εναντίον της τάξης μας.
Πολλοί είναι αυτοί που δέχτηκαν άλλη μία μείωση μισθού, πολλές είναι αυτές που έχασαν τη δουλειά τους για να αρκεστούν στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ένα επίδομα, τη στιγμή που η παρουσία μας και μόνο εκτός σπιτιού μπορεί να θεωρηθεί παράνομη. Τα όλο και περισσότερα μέτρα που επιβάλλονται μέχρι σήμερα, όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας, η υποχρεωτική μασκοφορία και ένα σωρό άλλα που μοιάζουν παράλογα εντείνουν το καθεστώς αυξανόμενης πίεσης στις πλάτες μας και έχουν σκοπό να μας πειθαρχήσουν για όσα μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Κόντρα σε αυτή τη δυστοπία και σε όσους μας θέλουν σιωπηλές, απομονωμένους και κλεισμένες σπίτι, εμείς συνεχίζουμε να υπάρχουμε στις γειτονιές μας, να βρισκόμαστε και να συζητάμε, να διασκεδάζουμε και να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο, ανάλογα τις δυνάμεις μας.
Ένας τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι τα μαζέματα που οργανώνουμε συχνά σε διάφορα spots ανά την πόλη με σκοπό να διατηρήσουμε τις επαφές μας με τα «δικά μας παιδιά» και να συσφίξουμε τις σχέσεις μας όσο εντείνεται η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί. Γι’ αυτό το λόγο συγκεντρωθήκαμε εκείνο το απόγευμα Παρασκευής στα Βοτσαλάκια, στον Πειραιά. Στήσαμε το ηχείο μας και για τρεις περίπου ώρες συνυπήρξαμε με τα αδέρφια μας από τις κοντινές περιοχές υπό τους ήχους της μουσικής μας. Τα μικρόφωνα ήταν ανοιχτά για τα αγόρια και τα κορίτσια που ήθελαν να χώσουν τις ρίμες τους κάνοντας τη βραδιά ακόμα πιο ζωντανή. Τα αυτοκόλλητα και οι προκηρύξεις μας γυρνούσαν από χέρι σε χέρι. Τα σπρέι έδωσαν χρώμα στο χώρο και έβαλαν τους τοίχους να μιλάνε για λογαριασμό μας.
Η ανταπόκριση που έχουν τέτοια καλέσματα αυτές τις εποχές είναι πολύ ενθαρρυντική. Έτσι, θα συνεχίσουμε να τα επιδιώκουμε αδιαφορώντας για την κορονοπληξία που έχει χτυπήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τις όποιες απαγορεύσεις και τις υστερίες των μ.μ.ε. Θα συνεχίσουμε να γυρνάμε στους δρόμους που γυρνούσαμε από παιδιά, διεκδικώντας τη θέση μας στο δημόσιο χώρο και δε θα σταματήσουμε να ενοχλούμε τους μικροαστούς, τους φασίστες, τους μπάτσους και τους ρουφιάνους τους όπως κάναμε πάντα.
Δε μένουμε σπίτι – Μένουμε μαζί
Είμαστε πολλοί – Είμαστε Antifa Για επικοινωνία στείλτε μέηλ στο [email protected]
