Στα τέλη του Οκτώβρη το Athens Antifa οργανώσαμε μία μοτοδιαδήλωση στου Ζωγράφου και στα Ιλίσια. Το όλο πράγμα περιλάμβανε: στοιχισμένα παπιά στον δρόμο, συνθήματα ενάντια στον στρατό και τους καραβανάδες, μικρότερες και μεγαλύτερες σημαίες με χιωμένα κράνη που έγραφαν «ούτε 1 ώρα στον στρατό», ζητωκραυγές από φίλες και φίλους (από που αλλού; Απ’ το ΕΠΑΛ φυσικά!). Όλα αυτά θα τα δείτε στο βίντεο και τις εικόνες που ακολουθούν. Προτού πατήσετε το κλικ, θα σας πούμε δυο λόγια για το πώς φτάσαμε στη διοργάνωση της συγκεκριμένης διαδήλωσης. Το πρώτο που είχαμε να κάνουμε ήταν να συντονιστούμε στα μυαλά. Το όλο πράγμα πήγε ως εξής:
Αξιοποιήσαμε την καθημερινή μας εμπειρία. Ήδη απ’ την άνοιξη, διάφοροι από εμάς βρέθηκαν στις ουρές για Ι-5 και διαπίστωσαν ότι η όλη διαδικασία είχε αρχίσει να δυσκολεύει. Τα αντανακλαστικά μας δούλεψαν. Τον Ιούνιο το Antifa South διοργάνωσε antifa live στη Νέα Σμύρνη με τίτλο «Είμαστε χιλιάδες περήφανοι γιωτάδες».
Στις αρχές της σεζόν, αυτές οι εμπειρίες είχαν πληθύνει. Στα media είχαν αρχίσει να παίζουν και ποσοστά για το πόσοι παίρνουν Ι-5. Οι εμπειρίες μάς είχαν καθοδηγήσει σωστά, το ζήτημα «στρατός» φαινόταν να είναι υπό επεξεργασία απ’ τους αρμόδιους. Τυπώσαμε και κολλήσαμε αφίσα με τίτλο «1 στους 6 δεν πάει στρατό…και λίγοι είναι!».
Πλάι στην εμπειρία, προσθέσαμε τα αναλυτικά μας εργαλεία: ιστορική τεκμηρίωση, συλλογικές γνώμες για το κράτος και τους μηχανισμούς του, αντίληψη της συγκυρίας ως περιόδου όξυνσης του διακρατικού πλακώματος που κρατά καμιά τριανταριά χρόνια τώρα, εστίαση στο τι κάνει το ελληνικό κράτος.
Αναζητήσαμε κατευθύνσεις για εργατική χρήση στο εδώ και το τώρα. Αξιοποιήσαμε τη γνώση που αποκομίσαμε απ’ την καραντίνα και μετά, ότι δηλαδή η πολεμική προετοιμασία περνάει απ’ την ισοπέδωση της καθημερινότητάς μας. Ψάξαμε το πώς είναι οργανωμένες οι εμπόλεμες κοινωνίες και διαπιστώσαμε αυτό που ήδη ψυλλιαζόμασταν: τα εμπόλεμα κράτη στρέφουν πρώτα τον πόλεμο στο εσωτερικό τους, ενάντια στην εργατική τους τάξη.
Αποφασίσαμε να αποτυπώσουμε τα όσα βρήκαμε σε μία προκήρυξη. Το κόλλημα της αφίσας και οι συζητήσεις για την προκήρυξη έπεσαν πάνω στην ανακοίνωση του νέου νομοσχεδίου για τον στρατό απ’ τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, Νίκο Δένδια. Οι προβλέψεις μας είχαν πέσει μέσα. Οι εξαγγελίες του Δένδια αναπαράγονταν σε κάθε οθόνη- ακόμα και σε stories στο Instagram. Όχι τυχαία. Πίσω απ’ το πέπλο του «εξορθολογισμού» της θητείας και του στρατεύματος που υποσχόταν ο Δένδιας, στην πραγματικότητα ανακοίνωνε την οργάνωση του μελλοντικού μακελειού με σκληρό ταξικό προσανατολισμό, μπόλικους εξαναγκασμούς και πειθαρχία. Γι’ αυτό αναφερόμαστε στον Δένδια ως «Υπουργό Πολέμου».
Εξαιτίας του πώς είμαστε οργανωμένοι, είχαμε τη δυνατότητα να θυμηθούμε ότι ο Δένδιας ήταν Υπουργός Δημόσιας Τάξης το 2012-2013, δηλαδή στα πρώτα χρόνια της ταξικής μας υποτίμησης που ονομάστηκε «κρίση». Τότε, επανέφερε το δόγμα της μηδενικής ανοχής, δηλαδή τη μάχη με την «μικροπαραβατικότητα» ως πέσιμο στην εργατική τάξη. Σαν να λέμε, έχει μακρά προϋπηρεσία στο να επιβάλλει στρατοπεδικού τύπου μέτρα στα κατώτερα κομμάτια της εργατικής τάξης.
Μοιράσαμε την προκήρυξη και διαπιστώσαμε, για άλλη μία φορά, ότι οι ασφυκτικές κρατικές εξαγγελίες γεννάνε «φυσικά» τους εχθρούς τους: μιλήσαμε με πολλούς και πολλές που δεν ψήνονται μία να πάνε στρατό και που αντιλαμβάνονται ότι ο εχθρός τους βρίσκεται στην ίδια τους τη χώρα, όχι λόγω κάποιας ιδεολογίας, αλλά εξαιτίας της ταξικής τους θέσης.
Καταλάβατε τώρα; Η διαδήλωσή μας στα Ανατολικά δεν ήταν σκέτα «ενάντια στον στρατό». Κατεβήκαμε στον δρόμο γιατί αντιλαμβανόμαστε όλη αυτή την πολυλογία γύρω απ’ το χακί ως κομμάτι της μετατροπής ολόκληρης της κοινωνίας σε κανονικότατο στρατόπεδο, ως κομμάτι προσεκτικών σχεδιασμών που κάνει το κράτος μας χρόνια τώρα, με τους οποίους σκοπεύει να μας στείλει για μαζική σφαγή.
Το κράτος κι οι καραβανάδες του ξέρουν ότι για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται τόνοι εθνικής συσπείρωσης και επιβολή γενικευμένης μούγκας. Εμείς, απ’ την πλευρά μας, σιγά μην το βουλώσουμε.
