Ψηφίστε στρατόπεδα συγκέντρωσης! Αυτή η απλή και πρακτική λύση υποτιμά μέχρι εξόντωσης το χαμηλότερο τμήμα της εργατικής τάξης καθιστώντας όλους τους υπόλοιπους φτηνότερους!
Ψηφίστε φασίστες! Μη σας αποθαρρύνει η φρικτή όψη των πιο κραγμένων από δαύτους. Φασίστες θα βρείτε σε κάθε καθωσπρέπει ψηφοδέλτιο. Πράγμα λογικό· είναι απαραίτητοι για τη διαχείριση του στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Ψηφίστε τράπεζες! Εδώ εκφράζονται με τον πιο θεσμικό τρόπο οι αιτίες των προβλημάτων μας, δηλαδή η καπιταλιστική κρίση, ο διακρατικός ανταγωνισμός, η λύσσα των αφεντικών μας για επιβίωση έναντι των ομοίων τους και της εργατικής τάξης.
Ψηφίστε αφεντικά! Ούτως ή άλλως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αυτούς ψηφίζουμε.
Ψηφίστε φόβο! Μια δελεαστική 3 σε 1 επιλογή, που περιλαμβάνει επίσης τη βαθιά σύγχυση, την απύθμενη απελπισία και ολοκληρώνεται με το κατάλληλο ψυχολογικό αντίβαρο: ελπίδα πέρα από κάθε λογική.
Ψηφίστε Νοτιοανατολική Μεσόγειο! Η τελική λύση των αφεντικών μας, η πραγματική σωτηρία των τραπεζών, η ύστατη κατάληξη της μεθοδολογίας στρατόπεδο συγκέντρωσης/φασίστες. Η ολοκλήρωση της τραγικής ιστορίας του ελληνισμού δια μέσω των αιώνων! Διατίθεται σε βολικό διακομματικό πακέτο!
Ολοκληρώθηκαν οι ειρηνικές μαζώξεις του γιγάντιου πλήθους που έχει ξεπεράσει τις διαφορές του. Τα γιγάντια μπάχαλα που συγκλόνισαν την Ευρώπη έγιναν και αυτά. Οι διήμερες απεργίας της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ «παρέλυσαν τη χώρα» καμιά πενηνταριά φορές. Κοινώς το αριστερό αγωνιστικό ρεπερτόριο της μεταπολίτευσης εξαντλήθηκε μέχρι αηδίας (και θυμηδίας). Εξαντλήθηκε; Όχι ακριβώς! Απομένει το τελευταίο μεγάλο κόλπο, το εβδομηντάχρονο Άγιο Δισκοπότηρο του αριστερού κρατισμού: εκλογές κι αριστερή κυβέρνηση.
Έπειτα κι απ’ αυτό, η καπιταλιστική κρίση και ο διακριτικός ανταγωνισμός θα συνεχίσουν να καλπάζουν. Τα αφεντικά μας θα συνεχίσουν να σκάβουν το λάκκο μας. Και όλα σιγά-σιγά φτάνουν στο τέλος τους. Πέντε χρόνια τώρα η ιδεολογία της εξάρτησης έχει ντυθεί «μνημόνιο» και περιμένει να παίξει το τελευταίο μεγάλο της ρόλο. Θα είναι το σημείο, όπου κάποιος μεγάλος άνδρας θα βρεθεί να πει στους τρομοκρατημένους ότι επιτέλους την εξάρτηση την ξεπεράσαμε, το μνημόνιο το κάναμε πατσαβούρα και το τρίψαμε στα μούτρα της τρόικας. Ότι η «εθνική ανεξαρτησία» χρειάζεται θυσίες. Ότι σε τελική ανάλυση, οι θυσίες και η «εθνική ανεξαρτησία» παραδοσιακά επιβάλλονται μέσω της ένοπλης ισχύος του ελληνικού κράτους. Και ότι αυτή η ισχύς πρέπει να εφαρμοστεί. Πρώτα στο εσωτερικό, στην πειθάρχηση της εργατικής τάξης. Και μετά στο εξωτερικό, στο κυνήγι της γεωπολιτικής ισχύος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο ή άλλου.
Οι σκληρά αντιμαχόμενοι μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί έχουν υπόψιν τους αυτή τη σκληρή κατάληξη. Και επιδεικνύουν στοιχειώδη συνέπεια μέσα στο ψέμα τους: παρά την αδιάλλακτη υπέραντιμνημονιακότητα, όταν πρόκειται για τα «εθνικά ζητήματα» τα βρίσκουν μία χαρά. Ακριβώς όπως αρμόζει σε δύο όψεις του ελληνικού κράτους.
