Παρασκευή 6 Νοεμβρίου του 2020 – τελευταία μέρα πριν από την καραντίνα νούμερο δύο.
Όλοι στους δρόμους – έπαθλο η τελευταία φόρμα αντίντας πριν την καταστροφή.
Όλοι; Ε όχι κι όλοι!
Μοτοπορεία στο Περιστέρι. Τηρούμε τα αναγκαία μέτρα: αποστάσεις (γιατί παπάκια) – κουκούλες (για τους φασίστες) – γοργή κίνηση (για τους μπάτσους) – κάνεις τη δουλειά σου και σπίτι (καλά, γλαρόσουπα).
Τα ρούχα μας μαύρα, τα παπιά μας μαύρα, τα κράνη μας μαύρα, τα σκοτάδια στην αφετηρία μαύρα, τα κέφια μας διόλου μαύρα. Στο βάθος η Αθήνα φωτισμένη πιάτο. Έξοδος μέσ’ απ’ τα μπετά. Φωνές «μας κόψαν τους μισθούς και λεν να μη μιλάμε». «Μπράβο» από γύρω, ακριβώς γι’ αυτό που φωνάζουμε. Χαμόγελα. Η Μαρία πάει να πέσει από το παπί για να πάρει καλύτερο πλάνο. Παραλίγο να σκοτωθούμε σε μια παράνομη στροφή. Γουστάρουμε ρίσκο.
Γιατί: Οι πλατείες αναπνέουν. Τρώμε τα χνώτα τους στα μούτρα. Μυρωδιά ακαταμάχητη.
Οι μπάτσοι που σταμάτησαν τέσσερις από εμάς μετά την πορεία είχαν απορία:
Αυτοί: Τα προετοιμάζετε καιρό κάτι τέτοια;
Εμείς: Μπα, όχι μωρέ, πόσο χρειάζεται μια πορεία με μηχανάκια;
Αλήθεια είναι: έτος ίδρυσης 2004 – ούτε είκοσι χρόνια.
Κλικ εδώ για να διαβάσετε την προκήρυξη που μοιράζαμε στην Διαδήλωση!
