Τι νόημα έχει να κολλάς χαρτάκια στα καφάο; Έχει ουσία να βάφεις δυο φράσεις στις μάντρες των σπιτιών και στους τοίχους των δημόσιων κτιρίων; Και, τελικά, αυτά δεν τα κάνουν οι χούλιγκαν;
Τέτοια ερωτήματα μας έχουν τεθεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Κι όμως εμείς επιμέναμε να τ’ αγνοούμε και ν’ αρπάζουμε απ’ τα μαλλιά κάθε ευκαιρία για δημόσιο λόγο. Ενδεχομένως να ήταν γιατί αισθανόμασταν καιρό τώρα ότι αυτό το πράγμα που λένε «πλουραλισμός» δεν είναι παρά άνευ σημασίας γνώμες έτοιμες να συνταχθούν με την κρατική όποτε κριθεί απαραίτητο· ότι αυτό το πράγμα που το λένε «μήντια» δεν είναι παρά σωρός από ακατανόητες πληροφορίες που αν τις βάλεις όλες μαζί στο τέλος καταλήγεις με το μυαλό σακατεμένο να αναμένεις κρατικές οδηγίες· ότι αυτό το πράγμα που το λένε «ελευθερία του λόγου» παύει να είναι αυτονόητο όταν έχεις κάτι πραγματικά διαφορετικό να πεις, δηλαδή την στιγμή που θα έπρεπε να μετράει περισσότερο.
Οπότε επιμέναμε να δίνουμε έμφαση στις συλλογικές γνώμες και στην κυκλοφορία τους, ακόμη και με τους πιο ταπεινούς κι υπόγειους τρόπους. Ήταν μια επιλογή βασισμένη στην καθημερινή μας εμπειρία απ’ τα πάρκα και τις πλατείες της πόλης, στις γλώσσες και τους κώδικες επικοινωνίας που αναπτύσσονται εκεί. Και μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους. Στους καιρούς που όλες οι γνώμες έχουν γίνει μία και μοναδική, τα αυτοκόλλητα και τα σπρέι έχουν αποδειχθεί ανεκτίμητος σύμμαχος για τους αντιφασιστικούς πυρήνες της Αθήνας κι όποιον άλλον αρνείται να παραδώσει το μυαλό του στο μπλέντερ. Κι έτσι ελπίζουμε να μείνει!
Όποιος και όποια λοιπόν ενδιαφέρεται να πήξει τη γειτονιά του ας αναζητήσει τα αυτοκόλλητα του τοπικού του πυρήνα!