Η αφίσα της συνέλευσης autonome antifa με τον ευφάνταστο τίτλο «1942», που καταπιανόταν με την κρατική αφήγηση του «δύσκολου χειμώνα» που βρίσκεται μπροστά μας, βρισκόταν ήδη κολλημένη στους τοίχους. Η ομότιτλη και με κοινό θέμα προκήρυξη βρισκόταν σε διαδικασία μοιράσματος σε γειτονιές της Αθήνας από τη συνέλευση και τους antifa πυρήνες είτε πόρτα-πόρτα, είτε χέρι με χέρι σε περαστικούς και εργαζομένους, κάποιες φορές σε πλατείες με συνοδεία μουσικής. Σαν συνέχεια των παραπάνω, βάλαμε λοιπόν μπροστά τη διοργάνωση μιας πορείας στόμα με στόμα σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Η ανάγκη να μιλήσουμε με διάφορους τρόπους για όσα μας συμβαίνουν έχει γίνει επιτακτική διότι το σακάτεμα των ζωών μας συμβαίνει εντατικά σε καθημερινή βάση, η ελληνική κοινωνία έχει μετατραπεί σε μια κοινωνία που προετοιμάζεται για πόλεμο και -σχεδόν καθολικά- οποιαδήποτε πηγή δημοσίου λόγου υπάρχει σε αυτή τη χώρα αντηχεί τις κρατικές γνώμες, αριστερές και δεξιές.
Ο τόπος της πορείας επιλέχθηκε και ήταν το Γαλάτσι, μια γειτονιά με την οποία υπάρχει μια κάποια εξοικείωση και στην οποία κινείται επίσης ένας τοπικός antifa πυρήνας. Η επιλογή του δρομολογίου όμως ήταν κομματάκι δύσκολη γιατί η ρυμοτομία του Γαλατσίου είναι με τον τρόπο της απαιτητική. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για μια περιοχή χτισμένη στους πρόποδες των Τουρκοβουνίων, οπότε έπρεπε να αποφευχθεί το να βρεθούν κάμποσες δεκάδες άνθρωποι από όλη την Αθήνα αντιμέτωποι με τις εφιαλτικές ανηφόρες, με αποτέλεσμα να μην ξαναπατήσουν ποτέ το πόδι τους σ’ αυτή την κατά τ’ άλλα συμπαθητική γειτονιά. Ύστερα, η εμπορική ζωή της περιοχής είναι κατά βάση συγκεντρωμένη σε δύο ευθείες, επί των λεωφόρων Βεΐκου και Γαλατσίου οι οποίες τις ώρες αιχμής είναι πηγμένες στην κίνηση άρα καθόλου φιλικές για μια διαδήλωση. Τα έργα του μετρό που θα βρίσκονται σε εξέλιξη για κανένα οχτάρι χρόνια έχουν επίσης συμβάλει σε αυτό μέσω του κλεισίματος της μίας λωρίδας κυκλοφορίας σε ένα κομμάτι της Βεΐκου, προσθέτοντας άλλη μία συνεισφορά της νέας γραμμής του μετρό στη ζωή των γειτονιών μετά το λοκντάουν σε πλατείες με τοποθέτηση λαμαρινών εργοταξίου, την άνοδο των ενοικίων (τα σπίτια θα είναι πλέον πλησίον μετρό…), τις μελλοντικές αναπλάσεις, το κρατικό χρήμα στο κατασκευαστικό κεφάλαιο. Οπότε η χρυσή διαδρομή βρέθηκε μέσω Λαμπρινής. Θα περνούσαμε από την πλατεία Φειδά, την πλατεία Αγίου Ανδρέα και θα ανεβαίναμε στη συνέχεια προς Γαλάτσι. Ο τοπικός πυρήνας θα είχε φροντίσει να μοιράσει πόρτα-πόρτα το δρομολόγιο της διαδήλωσης. Το πανό μας θα έγραφε: «Το κράτος λέει “δύσκολος χειμώνας” και εννοεί προετοιμασία για πόλεμο». Νέα συνθήματα θα προστίθονταν στο ρεπερτόριό μας: «Παράδειγμα θυσίας, να διώξουνε τους ΔΙΑΣ, να δούνε τι σημαίνει ταμείο ανεργίας» και «Στη μέση του μήνα τελειώνουν τα λεφτά, θέλουνε θυσίες, θα μας βρουν μπροστά». Οι περαστικοί Λαμπρινιώτες και Γαλατσιώτισες εκστασιασμένοι από την παρουσία μας θα μας επευφημούσαν και θα έμπαιναν στις γραμμές μας αλαλάζοντας και καίγοντας λογαριασμούς ΔΕΗ…
Πέρα από αξεπέραστο χιούμορ όμως μας διακατέχει και η πολύτιμη ικανότητα του να είμαστε ρεαλιστές. Οπότε γενικά θεωρούμε ότι τα πράγματα πήγαν όπως τα είχαμε προγραμματίσει και θεωρούμε τη διαδήλωση στόμα με στόμα στη Λαμπρινή και στο Γαλάτσι μια πετυχημένη διαδήλωση. Για λόγους οπωσδήποτε πιο ταπεινούς από την «παλλαϊκή αποδοχή» που επικαλούνται συνέχεια οι σιχαμένοι οι αριστεροί αυτής της χώρας, αλλά ασύγκριτα πιο σημαντικούς για ανθρώπους που την έχουν δει να οργανωθούν αυτόνομα. Πετυχημένη γιατί για μια ακόμη φορά κινητοποίησε μερικές δεκάδες οργανωμένων σε εποχές δύσκολες οι οποίοι την υποστήριξαν με τη συλλογική τους εργασία τις προηγούμενες μέρες μοιράζοντας από κοινού μια προκήρυξη, γιατί κινητοποίησε ντόπιες επαφές και κυκλοφόρησε σαν γεγονός στους ανθρώπους που θέλαμε και στην τελική ναι, προκάλεσε και μερικά χειροκροτήματα περαστικών. Αυτή είναι η δικιά μας προετοιμασία για τον «δύσκολο χειμώνα» που έρχεται…
