Το έντυπο δεν το βγάλαμε «για τα σχολεία». Το έντυπο το βγάλαμε για να μιλήσουμε, να μιλήσουμε στους δικούς μας, να βγούμε έξω και να το μοιράσουμε, να δουν και να ξαναδούν τα μούτρα μας, να ανοίξουμε καινούργια θέματα συζήτησης μαζί τους. Οπότε όταν το ετοιμάζαμε δε μας ενδιέφερε καθόλου...
Από την μία οι εχθροί μας. Οι ίδιοι που είχαμε πάντα. Τα αφεντικά μας, οι μπλε φάροι και τα άσπρα κράνη, οι «ειδικοί» που θέλουν να έχουν λόγο στη ζωή μας, οι ρουφιάνοι που μας κάνουν καρφωτές, όλοι οι φασίστες που βάλθηκαν να μας κόψουν την επαφή. Είναι οι ίδιοι...
Πλησιάζουμε πλέον την ολοκλήρωση ενός έτους από τη μέρα που το ελληνικό κράτος ξεκίνησε την επιβολή μιας σειράς μέτρων με πρόσχημα την αντιμετώπιση ενός νεοεμφανιζόμενου ιού. Από τότε είδαμε να συμβαίνουν τεράστιες αλλαγές στις ζωές μας, αλλαγές που δεν άφησαν κανέναν ανεπηρέαστο. Δε χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αντιληφθούμε...
-Ρε μαλάκα συνειδητοποιείς ότι ο κορονοβάιρους έγινε ενός έτους;-Να τον χαιρόμαστε ρε, να τα χιλιάσει.-Καλά πλάκα κάνω μη στραβώνεις. Απλά μού ‘σκασε ότι ζούμε σε κορονοπαράνοια ένα χρόνο τώρα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.-Γάμησε τα. Στη φρίκη είμαι αυτές τις μέρες γι αυτό δεν το χω με τα κορονοαστειάκια. Και δεν μιλάει...
Από την άνοιξη και μετά που ξεκίνησε όλη αυτή η γριποτρέλα, ζούμε μια πραγματική «καταιγίδα εντολών»: μη βγαίνεις απ’ το σπίτι, μην ακουμπιέσαι, μην πίνεις αλκοόλ μετά τις 12, μην κυκλοφορείς ξεμάσκωτος, μην κυκλοφορείς γενικώς, μην αμφισβητείς το κράτος και τους ειδικούς του, μην μπαίνετε πάνω από δύο σ’ ένα...
-Να σου πω μέχρι πρόσφατα το βάψιμο το είχα στο μυαλό μου ως τελείως μεταμεσονύχτια φάση. Αλλά τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αναθεωρώ. -Δηλαδή; -Δηλαδή έχει αρχίσει και μ’ αρέσει που βγαίνουμε για σπρέι έτσι νωρίς. -Ε, είσαι μαλάκας.
Τι νόημα έχει να κολλάς χαρτάκια στα καφάο; Έχει ουσία να βάφεις δυο φράσεις στις μάντρες των σπιτιών και στους τοίχους των δημόσιων κτιρίων; Και, τελικά, αυτά δεν τα κάνουν οι χούλιγκαν; Τέτοια ερωτήματα μας έχουν τεθεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Κι όμως εμείς επιμέναμε να τ' αγνοούμε και ν'...
Μια χαλαρή καθημερινή βράδυ. Είμαστε αραχτοί και περιμένουμε να σκάσουν οι δικοί μας. Λέγαμε να βάψουμε ένα μικρό παρκάκι, έτσι σαν κάτι πιο δημόσιο, πέρα από τα διάσπαρτα συνθήματα που ρίχναμε βδομάδα τη βδομάδα. Τελικά μαζευτήκαμε κάμποσοι. Και οι μόνοι που περιμένουμε ακόμα είναι δυο φιλαράκια απ’ αλλού, και συγκεκριμένα...
