Χούντα και εκλογο-λογία (δημοσιεύτηκε στο #76 του περιοδικού antifa)

Διαβάσαμε το κλείσιμο της πρόσφατης συνέντευξης του όντος που εκτελεί χρέη πρωθυπουργού και ανατριχιάσαμε: «Θέλω να διατηρήσω και τα επόμενα δύο χρόνια αυτήν την αίσθηση του κατεπείγοντος, η  οποία μας επιβλήθηκε λόγω της πανδημίας».^[1]Συνέντευξη Κ. Μητσοτάκη στον Μιχάλη Τσιντσίνη, «Η χώρα δεν θα ξανακλείσει για να προστατευθούν λίγοι … Continue readingΤυπικά, η δήλωση απαντούσε στο ερώτημα αν κυβέρνηση της νδ θα εξαντλήσει την τετραετία ή αν θα γίνουν άμεσα εκλογές. Ουσιαστικά όμως, το διακύβευμα που τίθεται είναι πολύ βαθύτερο από τον ορίζοντα των εκλογών. Και αφορά το ποιες δυνάμεις από το πολιτικό σύστημα, ή εκτός αυτού, θα αναλάβουν την ευθύνη μπροστά στο τεράστιο εγχείρημα ταξικής πόλωσης και προετοιμασίας του κράτους και της κοινωνίας για πόλεμο. Ένα εγχείρημα που ήδη βέβαια βρίσκεται σε εξέλιξη. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι ακόμα κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ότι το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα –δηλαδή το πώς θα ληφθούν αποφάσεις γύρω από τα φλέγοντα ζητήματα της κρίσης- θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα της  «λαϊκής βούλησης» στις επόμενες κάλπες.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι το 2012, η κρατική διευθέτηση του δημόσιου χρέους έγινε μέσω συνταγματικής εκτροπής που ακόμα και σήμερα ουδείς τη θυμάται ως τέτοια, πέρα από τη wikipedia. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας παύθηκε εν μία νυκτί και τα ηνία της χώρας ανέλαβε ένας πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.^[2]Πατήστε «κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου 2011» στην μπάρα της γνώσης και μεταβείτε στο σχετικό λήμμα της Wikipedia.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι όσα έγιναν εφικτά τον τελευταίο χρόνο, δεν ήταν επίτευγμα αποκλειστικά του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του. Η μαζική φυλάκιση των εργατών και εργατριών στο σπίτι, η υποχρεωτική μασκοφορία, η ανάδειξη των «ειδικών» σε ρόλο αδιαμφισβήτητης αυθεντίας, η αντικατάσταση των μισθών από επιδόματα και η ραγδαία υποτίμηση της εργατικής τάξης ήταν επίτευγμα που πιστώνεται στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Και αυτό, το γνωρίζουν καλά ο πρωθυπουργός και τα επιτελεία του, το γνωρίζουν καλά και οι πολιτικοί του «αντίπαλοι».

Όμως, τα επιτεύγματα  του τελευταίου χρόνου έχουν μέλλον μπροστά τους. Ό,τι εμφανίζεται σαν κορύφωση δεν είναι παρά ένα ακόμα σκαλοπάτι προς την άβυσσο. Οι φασιστικές πολιτικές που επιβάλλονται από το πλασάρισμα του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο διακρατικό ανταγωνισμό, τους οξυνόμενους εμπορικούς πολέμους και τη σωτηρία του ελληνικού καπιταλισμού δεν έχουν ακόμα ξεδιπλωθεί σε όλο τους το μεγαλείο –αν και ήδη έχουμε γευτεί μια σεβαστή, πικρή δόση. Αυτές οι πολιτικές δεν εξαρτώνται από το αποτέλεσμα των εκλογών για να εφαρμοστούν. Το ον στον πρωθυπουργικό θώκο κάτι σχετικό πήγε να υπονοήσει στη συνέντευξή του, αλλά συγκρατήθηκε. Χαρακτηριστικά δήλωσε: « (…) κάποια από τα στερεότυπα, “Δεξιά– Αριστερά” είναι σε έναν βαθμό ξεπερασμένα. Όταν η ριζοσπαστική Αριστερά κυβέρνησε σε αγαστή συνεργασία με τη λαϊκιστική Δεξιά, αυτό σημαίνει τελικά ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι τόσο κομματικές, αλλά τοποθετούνται σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο»^[3] Βλ. συνέντευξη Κ. Μητσοτάκη, ό.π. . To ίδιο υπονόησε και ο αρχηγός της «αντιπολίτευσης» Αλέξης, όταν είχε ρίξει την ιδέα της συγκυβέρνησης, μέσω της πρότασης να διοριστεί ως Υπουργός Υγείας ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής.^[4] Βλ. «Την Αθηνά Λινού για υπουργό Υγείας πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας», Καθημερινή 12/11/2020. Όπως καταλαβαίνετε, το ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας δεδομένου του «τελείως διαφορετικού πλαισίου» και της «αίσθησης κατεπείγοντος» είναι μάλλον λυμένο.