Δεν είναι «λάθη» – Είναι η πολιτική της δημόσιας τάξης

Λος Άντζελες, Απρίλιος 1988:

Η αστυνομία του Λος Άντζελες εγκαινίασε μια ακόμα μεγάλη επιχείρηση ενάντια στη μαύρη εργατική τάξη με πρόσχημα τις συμμορίες ανηλίκων. Οι αστυνομικές δυνάμεις ξεχύθηκαν στο δρόμο, κατέλαβαν ολόκληρες γειτονιές, σταματούσαν για ψαχτική όποιον μαύρο είχε το θράσος  να κυκλοφορεί έξω και βάφτισαν ολόκληρες εργατικές πολυκατοικίες «γιάφκες διακίνησης ναρκωτικών».

Άναμεσα σε πολλά άλλα περιστατικά, θύμα των αστυνομικών σχεδίων έπεσε κι ένας 81χρονος συνταξιούχος οικοδόμος που απλά έτυχε να περνάει από το δρόμο την ώρα που η αστυνομία μπούκαρε σε μια τέτοια υποτιθέμενη «γιάφκα».

Ο αρχηγός της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, Ντάριλ Γκέιτς, υπεραμύνθηκε της δολοφονίας λέγοντας πως  «είμαστε πολύ θυμωμένοι που χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε πόλεμο. Να ξέρουν αυτά τα δειλά, σιχαμένα υποκείμενα ότι ερχόμαστε και ότι θα τους βρούμε». Αμέσως μετά οι αστυνομικές επιχειρήσεις εντάθηκαν.

Αθήνα, Φλεβάρης 2010:

Η ελληνική κρίση είχε εμφανιστεί για τα καλά. Ένα χρόνο νωρίτερα η πολυεθνική πλέον νεολαία είχε εξεγερθεί με αφορμή τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου. Οι μετανάστες εργάτες είχαν κι αυτή τη δική τους εξέγερση μέσα στο 2009. Η ηγεσία της ελληνικής αστυνομίας σκεφτόταν ιδέες που να ανταποκρίνονται στις αλλαγές της ελληνικής κοινωνίας. Νέα σώματα ασφαλείας, όπως η ομάδα ΔΙ.ΑΣ., η ομάδα ΔΕΛΤΑ και ο αστυνομικός της γειτονιάς έκαναν την εμφάνισή τους.

Κατά τη διάρκεια επιχείρησης στο Βύρωνα για τη σύλληψη «επικίνδυνων ληστών», οι μπάτσοι έριξαν εννιά σφαίρες στον περαστικό Νικολά Τόντι, Αλβανό βοηθού υδραυλικού.

Ο τότε (και με κάποιο διαβολικό τρόπο και τώρα) υπουργός Δημόσιας Τάξης, Μ. Χρυσοχοΐδης υπεραμύνθηκε της δολοφονίας λέγοντας ότι «η μάχη πρέπει να είναι πραγματική και με την Αστυνομία να μπορεί να νικήσει. Θέλουμε πια δυνάμεις στο δρόμο, οι οποίες θα είναι μάχιμες».

Αθήνα, Σήμερα:

Τα επόμενα χρόνια εξοικειωθήκαμε για τα καλά με την όλο και πιο εμφανή παρουσία των μπάτσων στις γειτονιές μας. Η ψαχτική έγινε καθημερινό φαινόμενο για όλους και όλες. Η λεγόμενη «μικρή παραβατικότητα» τέθηκε στο επίκεντρο. Η αστυνομία σα θεσμός γιγαντώθηκε, απλώθηκε σε δεκάδες πτυχές του κοινωνικού και διεκδίκησε μεγαλύτερη πολιτική εξουσία.

Δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο. Από τα αμερικανικά ‘80s μέχρι και την Αθήνα των ημερών μας έχουν υπάρξει άφθονα παραδείγματα όπου οι μπάτσοι στο όνομα του «πολέμου ενάντια στην εγκληματικότητα» έχουν δολοφονήσει περαστικούς.

Δεν πρόκειται για «λάθη». Τα κεφάλια της αστυνομίας γνωρίζουν πολύ καλά πως οι πολιτικές της μηδενικής ανοχής και της αστυνομικής κατοχής του δημόσιου χώρου δεν εφαρμόζονται έτσι απλά. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να εφαρμοστούν πρέπει να περάσουν από πάνω μας. Κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιες από μας μπορεί και να φάνε εννιά σφαίρες στην πλάτη «κατά λάθος», ας έχει.