Είναι βράδυ. Μπορεί η ώρα να μας δείχνει πως είναι απόγευμα, αλλά ξέρουμε μέσα μας πως πλέον έχει αλλάξει αυτό. Τα δεδομένα που μας είχαν μεγαλώσει, έχουν πάει περίπατο και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτή την νέα πραγματικότητα. Ένα από τα μικρά στενά που χωρίζουν τα μεγάλα τετράγωνα στην Καλλιθέα, είναι στην γνώριμη του μορφή: Άδειο. Ξαφνικά, αρχίζει και γεμίζει. Ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του στενού, που απέκτησε τόσο κόσμο.
Στήνονται τριάδες και πιάνονται σε αλυσίδες. Half, full, καπέλα, κουκούλες κάνουν την εμφάνιση τους. Μέσα ατομικής προστασίας, απέναντι σε εχθρούς που υπάρχουν πολλά περισσότερα χρόνια από αυτόν που μας πλασάρουν τους τελευταίους μήνες. Η πορεία ξεκινάει. Διασχίζουμε ελάχιστα την Σαπφούς, ίσα για να ζεσταθούν οι φωνές μας.
Στρίβοντας στην Σιβιτανίδου, ανάβει το καπνογόνο. Ο πιο κεντρικός δρόμος αυτής της πόλης, είναι γεμάτος με μια αρρωστημένη σιωπή. Αυτή που έχεις να πεις πολλά, τόσα πολλά, αλλά δεν σου επιτρέπεται. Μια σιωπή που ξαφνικά ραγίζει, από μερικές δεκάδες φωνές, μερικές εκατοντάδες προκηρύξεις και μερικές χιλιάδες τρικάκια. Ο κόσμος εκτός της πορείας, αφενός σκαλώνει, αφετέρου είναι ξεκάθαρο στα βλέμματα τους πως το έχει ανάγκη. Κάποιοι μιλάνε ρε μαλάκα. Περνάμε την πλατεία Κύπρου. Αρχίζουν και μας κορνάρουν αμάξια. Όχι γιατί χαλάμε την κυκλοφορία, αλλά γιατί γουστάρουν.
Φτάνουμε σχεδόν ποτάμι. Πάνω στην στροφή ακούγεται από (πάρα πολύ μακριά) κάποιος βλάκας που φωνάζει «άντε γαμηθείτε, μόνο χρυσή αυγή». Τον καλύπτουν εύκολα τα παλαμάκια που ακούγονται από κάποια μπαλκόνια. Έβρεξε άλλωστε το πρωί κι ο κακομοίρης ο Ιλισσός γεμίζει με τα λύματα αυτής της πόλης. Απλά ένα κατάφερε και ξέφυγε την κατάληξη στην θάλασσα.
Μπαίνουμε στο ποτάμι. Ξεκινάει το «Πνιγμένοι…» κι ανάβει το δεύτερο καπνογόνο. Το πλακόστρωτο έχει μάθει τα βήματα μας και οι γείτονες τις αλυσίδες μας. Κοιτάμε δεξιά και μας βλέπουμε στα βραδινά αράγματα του 2013, στο live του 2017, στην πορεία του 2018. Μετά από λίγο φτάνουμε στο τέλος και αρχίζει το παιχνίδι της αρχής απ’ την ανάποδη. Ώρα να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα». Η πορεία τελειώνει και χανόμαστε πάλι μέσα στην πόλη μας.
Η ώρα είναι 19.10. Ένα απόγευμα Πέμπτης στην Καλλιθέα. Κόσμος περπατάει αμέριμνος στο ποτάμι και στα γύρω στενά. Κρατάει την μπύρα του, συζητάει, γελάει. Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω, από το να τραβήξουμε μια γερή δόση οξυγόνου για τα πνευμόνια μας και να την δώσουμε σαν ανάσα στην πόλη. Από αύριο θα γαμωσταυρίσουμε το πρωί στο μηχανάκι όταν θα πάμε στην δουλειά, στα σπίτια όταν θα φρικάρουμε γιατί δεν έχουμε δουλειά, στον δρόμο όταν θα μας σταματήσουν και θα μας ζαλίσουν για την μάσκα. Αλλά θα έχουμε όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εμείς και αυτοί, πως το απόγευμα μιας τυχαίας Πέμπτης η Καλλιθέα επέστρεψε στην κανονικότητα της, έστω για λίγο.
Και όλοι ξέρουμε πως η εβδομάδα έχει 7 ημέρες και ο χρόνος 52 εβδομάδες.
Και όλοι ξέρουμε πως αυτές οι πόλεις βράζουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο.
Και όλοι ξέρουμε πως τα Νότια είναι antifa.
Antifa για μια ζωή.
Κατεβάστε ολόκληρη την προκήρυξη που μοιράστηκε παράλληλα με την διαδήλωση, πατώντας εδώ.
