Διδάγματα από την αιγυπτιακή εξέγερση για το μέλλον του ελληνικού ρατσισμού · autonome antifa
Πρώτη Έκδοση: Μάρτης 2011 (Εξαντλημένη)
Η μπροσούρα αυτή εκδόθηκε για να πλαισιώσει την ομώνυμη εκδήλωση στα πλαισία μιας ευρύτερης καμπάνιας ενάντια στον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό. Αποτελεί τη συνέχεια των συζητήσεων και των δράσεων που προέκυψαν μετά την πολιτική εκδήλωση που παρουσιάσαμε στα τέλη του 2010 με τίτλο «ο φασισμός χωρίς σβάστικα».
Για την Αίγυπτο, το 2011 δεν ξεκίνησε με εξέγερση. Ξεκίνησε με μια τυφλή βόμβα που μακέλεψε είκοσι ανθρώπους έξω από μια χριστιανική εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Αμέσως όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί έπιασαν δουλειά. Το αιγυπτιακό κράτος μιλούσε για «θρησκευτικό εμφύλιο». Όμως, αντί για διαίρεση, το αιγυπτιακό κράτος θέρισε ενότητα κι αντί για φόβο εξέγερση. Για εβδομάδες χριστιανοί και μουσουλμάνοι Αιγύπτιοι πάλεψαν ενάντια στην κρατική αφήγηση πέρι «ισλαμικής τρομοκρατίας». Σήμερα είναι κοινός τόπος στην Αίγυπτο ότι οι τάχα «ισλαμικές βόμβες» ήταν δουλειά του αιγυπτιακού Υπουργείου Εσωτερικών. Οι «ξεγραμμένοι», από όλους άραβες προλετάριοι, κόντρα σε όλα τα ρατσιστικά στερεότυπα της Δύσης που τους θέλουν «οπισθοδρομικούς», απέδειξαν ότι είναι πολύ πιο έτοιμοι να ανταπεξέλθουν στις κρατικές προβοκάτσιες απ’ ό,τι οι δήθεν «προοδευτικοί» δυτικοί υπήκοοι.
Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα που θα έπρεπε να αποκομίσουμε από την αιγυπτιακή εξέγερση. Κοιτώντας ωστόσο την πορεία της μπορούμε να καταλάβουμε πράγματα για τις διακρατικές συγκρούσεις της Ανατολικής Μεσογείου, για το μέλλον της μετανάστευσης στην Ελλάδα, για το ρόλο της αριστεράς και, τελικά, για το πώς δουλεύει ο κόσμος μας.
Παραθέτουμε αυτούσια της εισαγωγή της έκδοσης:
Πριν είκοσι χρόνια, μια φράση κυκλοφόρησε από τα χείλη των νικητών του προηγούμενου πλανητικού ταξικού πολέμου που έμεινε γνωστός και ως «ψυχρός»: το «τέλος της ιστορίας». Και αν τότε η υπερφίαλη σιγουριά του νικητή τους έκανε να πιστεύουν ότι είναι ανίκητοι, η ιστορία απέδειξε αντίθετα ότι τίποτα δεν τελείωσε· πως τίποτα δε μπορεί να τελειώσει. Η μεγάλη αραβική εξέγερση θα μπορούσε να είναι μια ακόμα ταφόπλακα του «τέλους της ιστορίας», ένα μεγαλοπρεπές τέλος του «τέλους της ιστορίας» για την καπιταλιστική μηχανή που θέλει να πιστεύει ότι μπορεί χωρίς αντίπαλο να απομυζά τον πλανήτη σαν να είναι χωράφι της, να σφετερίζεται την ανθρώπινη εργασία σαν να είναι κτήμα της. Και αν η αύρα του ανταγωνισμού στον αραβικό κόσμο μπορεί να σκορπά μια νότα αισιοδοξίας, αυτό δεν σημαίνει ότι το μέλλον διαγράφεται ρόδινο. Η στρατηγική της καταστροφής και του πολέμου που έχει ξεδιπλωθεί εδώ και καιρό σε μεγάλες ζώνες του πλανήτη δεν επιτρέπει τέτοιου είδους αυταπάτες. Στα όσα ακολουθούν δεν επιχειρούμε μια ανάλυση και ερμηνεία των κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών στον αραβικό κόσμο. Αυτοί άλλωστε βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη. Προσπαθούμε όμως να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα που προέκυψαν άμεσα από την αραβική εξέγερση και αφορούν τους αγώνες και τα ζητήματα που θα συναντήσουμε μπροστά μας εδώ· στα σύνορα της δύσης· εντός του ελληνικού κράτους… Ο μουσουλμανικός-αραβικός κόσμος είναι λοιπόν ξανά στο προσκήνιο. Αυτή την φορά όχι σαν το κομμάτι του πλανήτη που αποτελεί την προσωποποίηση του «απόλυτου κακού», αλλά σαν άντρες και γυναίκες που αγωνίζονται μαχητικά στους δρόμους αψηφώντας τις σφαίρες και την βία. Η κατάρρευση της αντιμουσουλμανικής ρατσιστικής προπαγάνδας είναι το πρώτο πράγμα που μας προσέφεραν οι άραβες προλετάριοι – όχι στα λόγια, αλλά στα έργα. Όλοι όσοι έχτισαν καριέρες και έβγαλαν φράγκα σκορπώντας το ρατσιστικό τους δηλητήριο στη δύση, θα έπρεπε λοιπόν να έχουν σιωπήσει. Είναι όμως ακόμα εδώ και θα συνεχίσουν να υπάρχουν: όσο ο σύγχρονος φασισμός δε θα δέχεται την έγκαιρη και έγκυρη ταξική απάντηση θα προχωρά ανενόχλητος… H θύελλα που προκάλεσαν οι αγώνες στη Μέση Ανατολή και στο Μαγκρέμπ απειλεί ευθέως τις ισορροπίες και τα δεδομένα της ευρύτερης περιοχής, γεγονός που αν μη τι άλλο επηρεάζει τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Και αυτά τα συμφέροντα είναι που θα βρούμε μπροστά μας εντός της ελληνικής επικράτειας. Συμφέροντα που δεν θα επιβάλλονται με βελούδινο χέρι, αλλά με σιδερένια μπότα. Στο κέντρο των εξελίξεων θα βρίσκεται πάλι το παρανομοποιημένο, πολυεθνικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Και τελικά όλοι μας…
Διαβάστε ολόκληρη τη μπροσούρα σε pdf εδώ:
