Το τεύχος του περιοδικού Antifa υπ’ αριθμόν 94 βρίσκεται εδώ και κάτι βδομάδες στα φυσικά σημεία πώλησης. Και τι βδομάδες έτσι; Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την έκδοση του, ο δημόσιος λόγος έχει πλημμυρίσει με άρθρα για την «κατάρρευση του δυτικού κόσμου», το «ξήλωμα των παγκόσμιων ισορροπιών» και την «πιθανότητα τετάρτου παγκοσμίου πολέμου». Όλες αυτές οι δυσάρεστες εξελίξεις πιστώνονται, σύμφωνα με τους ειδικούς των αφεντικών που μας απευθύνονται απ’ τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, σε μία και μόνο αιτία: την ανάληψη του πηδαλίου των ΗΠΑ από τον παλαβό Πρόεδρο Ντόναλτ Τραμπ. Η δικιά του τρέλα κι εμμονή είναι, για τους ρουφιάνους πάντα, που έχει οδηγήσει τις παραδοσιακές συμμαχίες στα πρόθυρα της διάλυσης και τον κόσμο ολάκερο σε κούρσα δασμών κι εμπορικό πόλεμο. Απειλεί μάλιστα να βυθίσει την οικουμένη και σε κανονικό πόλεμο, αυτόν με τις οβίδες και τα κανόνια.
Όπως ενδεχομένως και να έχετε προβλέψει, στο τεύχος του περιοδικού που κυκλοφορεί τις τελευταίες εβδομάδες, εν μέσω παγκόσμιου πανικού, υιοθετούμε μια άποψη λίιιιιιγο διαφορετική, στο κείμενο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μήπως ο Τζο Μπάιντεν Ήταν Τρελός;». Αν το έχετε ήδη προμηθευθεί, καταλαβαίνετε φυσικά γιατί τα πολλά γιώτα στη λέξη «λίγο». Επίσης, το παρόν κείμενο δεν αποτελεί για εσάς preview αλλά… postview; Ανεξαρτήτως ορολογίας μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε γιατί έχουμε να σας παραθέσουμε κάτι που το κυρίως κείμενο δεν το χωρούσε. Αν πάλι δεν έχετε ακόμα προμηθευθεί το τεύχος, ελπίζουμε να σκοπεύετε, όχι να πατάτε μόνο κουμπάκια. Τέλος πάντων, καλύτερα να πατάτε κάνα preview παρά να κάνετε like σε γάτες. Μάλλον…
Σε κάθε περίπτωση, παρακάτω θα βρείτε μεταφρασμένο ένα άρθρο. Συντάκτης του είναι ο Τζορτζ Φρίντμαν, κεφάλι του αμερικανικού think tank Geopolitical Futures που ασχολείται με «γεωπολιτικές προγνώσεις». Σαν να λέμε, ένας τύπος που αποτελεί σάρκα απ’ τη σάρκα του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ. Αυτός ο τύπος, λοιπόν, μας λέει τη γνώμη του για τις εκλογές. Κι είναι μια γνώμη τελείως διαφορετική από τις αναλύσεις της πλάκας που παρουσιάζουν την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Τραμπ ως σημείο καμπής στο ιστορικό συνεχές. Ο Φρίντμαν καγχάζει μπροστά στις αφέλειες που θέλουν συγκεκριμένα πρόσωπα να αποφασίζουν για τις πολιτικές ενός κράτους. Πρόκειται για μια απ’ τις δυσεύρετες στιγμές σχετικής αφεντικίσιας ειλικρίνειας. Διότι, φυσικά, αυτή η γνώμη για τις εκλογές δεν ανήκει αποκλειστικά στον Αμερικάνο γεωπολιτικό αναλυτή. Είναι η γνώμη όλων όσων συμμετέχουν σε κάθε κρατικό μηχανισμό, από τον Κούλη μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ τον ίδιο. Κι έχει σημασία που προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη γενέτειρα του δικομματικού συστήματος. Διότι μας αποκαλύπτει ακριβώς τη φύση του δικομματισμού. Πώς, δηλαδή, μέσα από την υποτιθέμενη μέχρις εσχάτων διαφωνία δύο κατ’ όνομα διαμετρικά αντίθετων πολιτικών πόλων, παράγεται τελικά μία ενιαία πολιτική, αταλάντευτη μέσα στα χρόνια και πάντα πιστή στο εθνικό συμφέρον. Μ’ αυτόν τον τρόπο είναι νομίζουμε που αξίζει να διαβαστεί το άρθρο που ακολουθεί. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είναι που γράφτηκε και το κείμενο περί Τζο Μπάιντεν στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Antifa. Δηλαδή: η «τρέλα» είναι ένα εργαλείο παντελώς άχρηστο για την ερμηνεία της διεθνούς κατάστασης. Η συνέχεια του κράτους, από την άλλη, αποτελεί πολύ καλύτερο αντίδοτο στη μόνιμη έκπληξη.
Να προσθέσουμε όμως και το εξής: ο μάστορας του οποίου το κείμενο παραθέτουμε παρακάτω, παρουσιάζει μια αντίληψη της πραγματικότητας απολύτως ντετερμινιστική, απαλλαγμένη από κάθε έκπληξη, καθορισμένη πλήρως από τον συνδυασμό επιμέρους εθνικών συμφερόντων και γεωγραφίας. Το ‘χει πάρει τόσο στα σοβαρά το πράγμα μέχρι που έχει βγάλει και βιβλίο με τίτλο «Τα Επόμενα 100 Χρόνια», όπου αραδιάζει τι θα γίνει απ’ την αρχή ως το τέλος του 21ου αιώνα. Εμείς που τον παρακολουθούμε από παλιά, βέβαια, θυμόμαστε τουλάχιστον μία περίπτωση που οι προγνώσεις του –όχι για τον επόμενο αιώνα, αλλά για την επόμενη ημέρα- έβγαιναν φόλα. Κατά τη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων, ο Φρίντμαν υποστήριζε συγκεκριμένα για την Αίγυπτο ότι δεν τρέχει και τίποτα σοβαρό και ότι ο τότε πρόεδρός της Μουμπάρακ θα παραμείνει ακλόνητος. Φυσικά, έπεσε τελείως έξω. Διότι από την ντετερμινιστική αφήγηση του, όπως θα διαπιστώσετε και διαβάζοντας το μικρό δείγμα που έπεται, απουσιάζουν οι κοινωνικές τάξεις. Ακόμη περισσότερο απουσιάζει ο ταξικός ανταγωνισμός. Κι όμως, αυτός είναι ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί καμιά φορά να γκρεμίσει την σιγουριά με την οποία αντιλαμβάνονται τον κόσμο τα αφεντικά και να καταστήσει τις εξελίξεις πραγματικά απρόβλεπτες.
Οπότε μ’ αυτά κατά νου, ορμήστε:
Μια Προσωπική Εξήγηση του Γιατί Δεν Ψηφίζω
του George Friedman, 10 Μαρτίου 2025
Πηγή: https://geopoliticalfutures.com/a-personal-explanation-of-why-i-dont-vote/
Πρέπει να ομολογήσω ότι έχω να ψηφίσω σε εκλογές (με την εξαίρεση των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης) από τότε που άφησα τη ζωή μου στο πανεπιστήμιο και στη δημόσια διοίκηση, πριν από 30 χρόνια. Επέλεξα να ακολουθήσω το πάθος μου – τα γεωπολιτικά μοντέλα και τις προγνώσεις – επαγγελματικά, ίδρυσα λοιπόν μια εταιρία η οποία ήταν το δικό μου Office of Net Assessment (θα σας πρότεινα να ψάξετε αυτόν τον όρο στο διαδίκτυο). Η ζωή στο πανεπιστήμιο και στη δημόσια διοίκηση περιόριζε τις φιλοδοξίες μου. Αισθάνθηκα πως στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν λιγότεροι περιορισμοί στις ιδέες και σε ό,τι αυτές χρειάζονται για να αναπτυχθούν. Ήμουν πολύ υπερόπτης για να φανταστώ πως υπήρχε περίπτωση να αποτύχω, παρά την άγνοιά μου για το πώς δουλεύει ο επιχειρηματικός κόσμος.
Κι έτσι, εγώ κι η γυναίκα μου στρωθήκαμε στη δουλειά, παράγοντας και πουλώντας γεωπολιτικές προγνώσεις και εξηγήσεις της συμπεριφοράς του κάθε έθνους. Σε κάποιους αυτό ακουγόταν παπατζιλίκι και σε άλλους ακουγόταν βαρετό. Αλλά αυτή η κίνηση μού επέτρεψε να ακολουθήσω το πάθος μου. Και η γυναίκα μου (εξίσου τρελή με εμένα) λάτρευε τις προκλήσεις. Δεν είχε καμία επιθυμία να είναι η σύζυγος ενός καθηγητή. Αρχίσαμε αυτή την επιχείρηση στέλνοντας δωρεάν άρθρα σε φίλους μας, κι αυτοί τα προωθούσαν σε άλλους, ώσπου η γυναίκα μου επέμεινε να σταματήσουμε τα δωρεάν άρθρα και να αρχίσουμε να χρεώνουμε χρήματα. Ήταν (και είναι ακόμη) αυτή που κανονίζει τις επιχειρηματικές μας κινήσεις.
Η ιδιαίτερη ματιά μου για τα πράγματα συμπυκνώθηκε στην ιδέα πως οι ηγέτες δεν είναι αυτοί που χαράζουν τις πολιτικές και πως οι εξωτερικές δυνάμεις είναι αυτές που αναγκάζουν τους ηγέτες να κάνουν αυτό που πρέπει, ανεξαρτήτως των προθέσεών τους. Δεν είναι η ιδεολογία που διαμορφώνει τα έθνη, αλλά οι εθνικές επιταγές, οι περιορισμοί κι οι δυνατότητες τους. Οι πολιτικοί που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον δεν είναι παρά ένας αντιπερισπασμός. Η ιστορία είναι απρόσωπη.
Η επιχειρηματική στρατηγική μας ήταν απλή: να πέφτουμε μέσα πιο συχνά απ’ όσο πέφταμε έξω, ώστε – με τον καιρό – η φήμη μας να εξαπλωθεί. Για να το καταφέρουμε αυτό, έπρεπε να εκπληρώσουμε ένα διανοητικό, επιχειρηματικό και ηθικό καθήκον. Εγώ έπρεπε να ελέγξω την παρόρμησή μου να εκφράζω τις δικές μου επιθυμίες για το ποια θα είναι η έκβαση των ιστορικών συμβάντων. Αντιθέτως έπρεπε να δω τι συμβαίνει στ’ αλήθεια και τι είναι γραφτό να συμβεί. Ο στόχος μου ήταν να αναλύω λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι της ιστορίας, όχι να γίνω εγώ παίκτης του. Επομένως αποφάσισα να μην ψηφίζω στις εθνικές εκλογές. Έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να αποστασιοποιηθεί από τις πολιτικές προσωπικότητες και τις ιδέες τους. Έπρεπε να εστιάσω στις δυνάμεις που τις παράγουν, που διαμορφώνουν τις πράξεις τους και καθορίζουν τις μοίρες τους.
Αυτό βέβαια δεν ήταν τόσο δύσκολο για μένα όσο μπορεί να είναι για άλλους. Γιατί στην καρδιά του μοντέλου μου βρισκόταν μια επίμονη επικέντρωση όχι στις συμπεριφορές των ηγετών, αλλά στις δυνάμεις που τους αναγκάζουν να δράσουν όπως δρουν. Οι Πρόεδροι Ρόναλντ Ρίγκαν και Φράνκλιν Ρούζβελτ είχαν ριζικά διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και αντιμετώπισαν κι οι δύο σφοδρές κριτικές, αλλά κανείς τους δε θα είχε γίνει πρόεδρος δίχως μια πραγματιστική και αδίστακτη αντίληψη για το πώς κερδίζονται οι εκλογές· και κανείς τους δε θα μπορούσε να κυβερνήσει δίχως μια εξίσου πραγματιστική και αδίστακτη αντίληψη για το πώς δουλεύει ο κόσμος. Ο καθένας τους κατασκεύασε την προσωπικότητά του αναλόγως. Αυτό ισχύει τόσο στις δημοκρατίες όσο και στις δικτατορίες.
Δεν μπορώ να καταπνίξω την αγάπη μου για την πατρίδα μου ή για τους New York Yankees. Δε θα ποντάρω βέβαια πάνω τους, αν δεν έχουν αρκετά καλούς παίκτες. Επομένως πρέπει να πειθαρχώ τον εαυτό μου σε όσα πράγματα μπορώ να παραβλέψω. Αυτό το ζήτημα προέκυψε και σε μια πρόσφατη συνέντευξή μου, όπου ανέφερα πως δεν ψήφισα τον Ντόναλντ Τραμπ. Έλαβα πολλά σχόλια από υποστηρικτές του Τραμπ που πίστεψαν ότι αυτό σήμαινε πως ψήφισα την Κάμαλα Χάρις. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ψήφισα ούτε την Χάρις. Γράφω αυτό το κείμενο σήμερα εξαιτίας αυτού του μπερδέματος. Η δουλειά μου είναι να εξηγώ τι είναι αυτό που κάνει ο Τραμπ με την ιδιότητά του ως πρόεδρος. Αλλά όπως και με όλους τους προέδρους, οι οποίοι είναι προϊόντα της ιστορίας και όχι αφέντες της, ενδιαφέρομαι περισσότερο για τις δυνάμεις που διαμορφώνουν τις πράξεις του. Κι αυτό γιατί θεωρώ πως οι ηγέτες, τις περισσότερες φορές, κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν ή ό,τι μπορούν να κάνουν. Οι ηγέτες αναδύονται επειδή έχουν την προσωπικότητα να προσαρμοστούν σε αυτό που απαιτείται. Κατασκευάζουν τις πράξεις τους και τις προσωπικότητές τους ώστε να ταιριάζουν στις περιστάσεις. Για να καταφέρουν να ανελιχθούν στην ηγεσία μιας χώρας, έχουν την ευφυία και τη θέληση να αναγνωρίσουν τι είναι απαραίτητο και τι είναι εφικτό. Εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, οι ηγέτες είναι αναγκασμένοι να είναι αδίστακτοι και πανούργοι, τουλάχιστον σ’ έναν βαθμό. Για κάποιους, η προσωπικότητά τους είναι στ’ αλήθεια αυτή που απαιτούν οι καιροί. Άλλοι κατασκευάζουν οι ίδιοι την προσωπικότητα που απαιτείται. Κάνουν λάθη, φυσικά, αλλά καθώς ανελίσσονται προς την εξουσία, αποκτούν μια συντριπτική ικανότητα να αποφεύγουν τα λάθη.
Δεν γνωρίζω εάν η περσόνα του Τραμπ είναι αληθινή ή κατασκευασμένη· και δεν με νοιάζει. Κατά τη γνώμη μου, απλούστατα δεν γνωρίζουμε ούτε τα ελαττώματα ούτε τις μύχιες σκέψεις των επιτυχημένων ηγετών. Οι ηγέτες μπορούν να διακρίνουν πιο καθαρά από εμένα το τι διακυβεύεται, τι είναι απαραίτητο και τι είναι εφικτό. Αν δεν μπορούν, απλώς θα τους τσακίσουν οι αντίπαλοί τους ή θα τους τσακίσει η ιστορία. Αυτό που γνωρίζω είναι πως ο Τραμπ κατανοούσε καλά τι χρειάζεται να κάνει για να γίνει πρόεδρος, κι αυτή η διαδικασία τού δίδαξε πολλά για τις αρχές της γεωπολιτικής.
Η δουλειά μου είναι να προβλέπω γεγονότα. Επομένως πρέπει να κοιτάζω τον κόσμο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαύγεια και να καταπνίγω τα δικά μου συναισθήματα. Τα πάθη της εποχής δεν αποτελούν και πολύ αξιόπιστους δείκτες. Μέχρι στιγμής, πιστεύω πως κατανοώ τι είναι αυτό που κάνει ο Τραμπ. Καθώς το κάνει, αποκαλύπτει ότι οι κανόνες και οι δικλείδες ασφαλείας μιας περασμένης εποχής έχουν καταρρεύσει από γηρατειά. Θυμηθείτε πώς οι Πατέρες του Έθνους μας διέλυσαν τις σάπιες δικλείδες ασφαλείας της εποχής τους και αντιμετώπισαν το μίσος της μεγάλης μάζας των Αμερικανών που παρέμεναν πιστοί στο Αγγλικό Στέμμα. Αυτή είναι η φύση της Αμερικής και είναι έτσι που το μοντέλο μου μου έδειξε πως οι κανόνες και οι δικλείδες ασφαλείας σαπίζουν κάθε πενήντα χρόνια (μια περιοδικότητα για την οποία δεν διαθέτω εξήγηση), και πως είχε έρθει η ώρα ένας πρόεδρος σαν τον Τζορτζ Ουάσινγκτον ή τον Φράνκλιν Ρούζβελτ να τους παρασύρει στο διάβα του. Αυτή την καταιγίδα την έβλεπα να έρχεται αλλά δεν είχα ιδέα για το όνομα που θα τη συνόδευε. Και ήξερα πως όποιος κι αν γινόταν πρόεδρος θα αντιμετωπιζόταν και με λατρεία και με μίσος από ένα έθνος χωρισμένο στα δύο. Όσο για τον ίδιο τον Τραμπ, δεν είμαι ούτε υπέρ του ούτε εναντίον του. Θα έλεγα μόνο πως κατά κύριο λόγο δεν παραβιάζει τους κανόνες και τις δικλείδες ασφαλείας· περισσότερο αναγνωρίζει απλώς πως έχουν χάσει πλέον τη χρησιμότητά τους και πως πρέπει να χτιστούν καινούργιοι. Στο έργο μου για τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχω ανακαλύψει πως ο κάθε κύκλος καταστρέφει τους κανόνες του παλιού κύκλου και τους αντικαθιστά με καινούργιους. Οι υπερασπιστές του παλιού κύκλου εξοργίζονται, και οι υπερασπιστές του καινούργιου κύκλου χαίρονται.
Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε, «η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες». Ο Τραμπ είναι προϊόν της αμερικανικής ιστορίας και, ως τέτοιο, θα έπρεπε να τον έχουμε προβλέψει· ακόμη κι αν οι καινούργιοι κανόνες που φέρνει μαζί του, μας είναι ακόμη άγνωστοι. Να είστε βέβαιοι όμως πως θα αναδυθούν, όπως συμβαίνει πάντα με τους κύκλους της αμερικανικής ιστορίας.
