Ρε τι γκαντεμιά πιάνει κάθε φορά το τεύχος Ιουλίου ακόμη δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Μέχρι κι ο καύσωνας ήταν μαζί μας φέτος και καθυστέρησε να έρθει, δίνοντάς μας την ευκαιρία για πρώτη φορά να καταφέρουμε να έχουμε έτοιμα τα κείμενά μας από τον Ιούνιο κιόλας. Και τσουπ, εκεί έρχεται η στιγμή που χαλάει το λάπτοπ του γραφίστα. Καταραμένη τύχη, λες να μας έριξε τίποτα κατάρες ο πατοκούμπης που βάλαμε για εξώφυλλο μιας που αυτόν τον χρόνο έχουμε πιάσει πολύ την τεχνολογία στο στόμα μας; Μπορεί. Όπως και να ‘χει, όμως, τα τεχνικά εμπόδια ξεπεράστηκαν επιτυχώς, ο γραφίστας τη γλίτωσε από το εγκεφαλικό και το τεύχος 96 είναι γεγονός! Ετοιμάστε την ομπρελίτσα σας, απλώστε το αντηλιακό σας, καθίστε στην αναπαυτική πετσετούλα ή το καρεκλάκι σας και βουτήξτε μαζί μας στα άδυτα του καπιταλιστικού κόσμου. Το ταξίδι μας περιλαμβάνει:
Κινηματικές κρίσεις: Τα τελευταία χρόνια είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο α/α χώρος περνά μια κατάσταση εντεινόμενης κρίσης. Αναζητούμε τα αίτια αυτής, τις συνέπειές της και μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με μία εσάνς back to the roots.
Κίνηση στους δρόμους: Μάτια που κρατιούνται με το ζόρι ανοικτά, ένα φρέντο εσπρέσσο, μία σφολιάτα σε σακούλα, ένα τσιγάρο στο χέρι, μία χιλιοπαιγμένη πλέιλιστ, κόρνες, γαμωσταυρίδια. Όχι, δεν περιγράφουμε το σκηνικό μιας εκδρομής, αλλά την ιεροτελεστία που ακολουθούν χιλιάδες εργάτες καθημερινά κολλημένοι στην κίνηση, πηγαίνοντας για δουλειά, εκτελώντας ένα road trip διάρκειας μιας ώρας (στην καλύτερη). Σε αυτό το κείμενο ασχολούμαστε με τον τρόπο με τον οποίο το κράτος έχει κατασκευάσει κι οργανώσει το πρόβλημα «κίνηση στους δρόμους» και παρουσιάζουμε τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη αυτής της πολιτικής.
Πατριωτικό bras de fer: Πρόσφατα στον δημόσιο λόγο επί των πολιτικών θεμάτων επανεμφανίστηκαν κάποιοι μικροί και μεγάλοι δεινόσαυροι της πολιτικής σκηνής, οι οποίοι άσκησαν κριτική στον Κυριάκο ότι υστερεί από πατριωτισμό. Έκτοτε ξεκίνησε μια συζήτηση για το ποιος είναι περισσότερο πατριώτης, δηλαδή, ποιος ακολουθεί την καλύτερη στρατηγική εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων αυτού του τόπου, με τους επικριτές του Κούλη να επιζητούν σκληρότερη στάση επί των «εθνικών θεμάτων» κι επιτάχυνση της πολεμικής προετοιμασίας. Όπως καταλαβαίνετε τα καλύτερα έρχονται…
Ιστορίες με κουμπιά: Έχετε παρατηρήσει ότι στην καθημερινότητά σας, από τη στιγμή που θα ηχήσει το πρωινό ξυπνητήρι μέχρι τη στιγμή που θα το ενεργοποιήσετε ξανά το βράδυ πέφτοντας για ύπνο, αυτό που κάνετε καθόλη τη διάρκεια της ημέρας είναι να πατάτε κουμπιά; Στο σπίτι, στην δουλειά, στον ελεύθερό σας χρόνο. Έχετε αναρωτηθεί, επίσης, πότε, πώς και γιατί σχεδιάστηκαν αυτά τα ρημάδια που αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σας; Ε, εμείς αναρωτηθήκαμε και το ψάξαμε το θέμα λιγουλάκι. Αυτά που ανακαλύψαμε μας οδήγησαν σε νέα ερωτήματα, όπως, ας πούμε, το ποιος τελικά είναι αυτός που έχει τον έλεγχο του εκάστοτε κουμπιού; Ο χρήστης ή ο δημιουργός τους; Και μετά από αυτές τις ιστορικές περιπλανήσεις και τους αναστοχασμούς μας οδηγηθήκαμε και σε χρήσιμα συμπεράσματα που αφορούν το σήμερα, τα σημερινά κουμπιά που μας λέει το κράτος να πατάμε για το «καλό» μας, όπως το panic button για παράδειγμα.
Σίστες λαγούς: Βρε κοίτα να δεις που τελικά οι ναζί δεν είναι απλά κάτι μπούφοι καράφλες φουσκωτοί με κολλητά μπλουζάκια αλλά αποτελούν για το κράτος ένα χρήσιμο πολυεργαλείο. Άλλοτε σαν μπαμπούλες κι άλλοτε σαν λαγοί που τρέχουν ή που ανοίγουν δρόμους, οι ναζί εδώ και πάνω από 15 χρόνια έχουν επωμιστεί το βρώμικο κομμάτι της επίθεσης του κράτους εναντίον της εργατικής τάξης με πολύμορφους τρόπους, αποδεικνύοντας τελικά ότι αυτοί οι τύποι κάθε άλλο παρά «αντισυστημικοί» είναι όπως πολύ θέλουν να αυτοπροβάλλονται. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε, ο φασισμός είναι ένα με το κράτος, ένα με τη νομιμοφροσύνη.
Διαδικτυακά καλώδια: Στην Αλβανία λέει επιβλήθηκε 12μηνη απαγόρευση του Tik Tok. Στην Γαλλία απαγόρευσαν στους ανήλικους να βλέπουν αμερικανικές τσόντες. Η Κομισιόν ζητά 700 μύρια από τις εταιρείες Apple και Meta και στην Ελλάδα συζητάνε ότι οι πιτσιρικάδες πρέπει να καταναλώνουν λιγότερο social media. Ρε σεις τι γίνεται, το διαδίκτυο δεν υποτίθεται ότι είναι ελεύθερο και δημοκρατικό; Επίσης τι φάση, από πότε τα κράτη νοιάζονται για τα εγκεφαλικά μας κύτταρα; Μπούρδες, κάθε άλλο. Ο διαδικτυακός κόσμος κρύβει από πίσω του μικρά και μεγάλα έθνη-κράτη τα οποία, μάλιστα, βρίσκονται σε μία εμπόλεμη κατάσταση. Ποιος είπε ότι η παγκόσμια κυριαρχία ενός κράτους εξασφαλίζεται μόνο με τα όπλα; Μάλλον δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Υπερασπίσεις καταλήψεων: Το ζήτημα των καταλήψεων και της υπεράσπισής τους αποτελεί ένα θέμα το οποίο απασχολεί κατά κόρον τους κόλπους του αντιεξουσιαστικού χώρου, ιδίως από τη στιγμή που αυτές έχουν φτάσει σε σημείο να αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. Με τη σειρά μας παραθέτουμε εμπειρίες και διδάγματα από τις δικές μας περιπέτειες με αυτοοργανωμένους χώρους, όχι απλώς ως στείρα αποτύπωση γεγονότων και δράσεων, αλλά ως γενικότερη τοποθέτηση στη συζήτηση περί της χρήσης αυτών και της υπεράσπισής τους.
Κουβέντες στη δουλειά: Όπως θα έχετε παρατηρήσει, τα οπισθόφυλλα των τελευταίων περιοδικών περιλαμβάνουν φωτογραφίες και ποιήματα που αφορούν τη θεματική «σεζόν». Αυτές λοιπόν τις φώτο δεν τις βρίσκουμε στο google, αλλά μας τις στέλνει ένας σύντροφος που έχει βρεθεί σε ένα από τα «μαγευτικά νησιά» του Αιγαίου δουλεύοντας σεζόν. Ο σύντροφος, πέρα από φωτογραφίες, είπε να μοιραστεί μαζί μας και τις εμπειρίες του συνάδελφού του Μοχάμεντ ο οποίος ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η διαχείριση των μεταναστών εργατών από το ελληνικό κράτος μέσω του συστήματος της «περιστρεφόμενης πόρτας» από τη μία, και το χτίσιμο πολυεθνικών κοινοτήτων επιβίωσης κι αλληλοϋποστήριξης εντός ενός αόρατου φάσματος της ελληνικής κοινωνίας από την άλλη, φανερώνονται μέσα από την ενδιαφέρουσα συζήτηση-μίνι συνέντευξη των δύο συναδέλφων.
Ενεργειακά καλώδια: Μας έπρηξαν όλον αυτόν το χρόνο ότι ντε και καλά θα πάνε να βάλουν καλώδιο που θα συνδέει λέει ενεργειακά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Ε, τελικά δεν το έβαλαν. Γιατί, όμως, όλο αυτό το διάστημα το ελληνικό ΥΠΕΞ και οι ρουφιάνοι του έκαναν τόσο ντόρο γι’ αυτό; Πώς συνδέεται ο λογαριασμός ρεύματος με τα φιλόδοξα σχέδια του ελληνικού κράτους; Πώς τα πάει η στρατηγική της Ανατολικής Μεσογείου και γιατί τον έπιασαν τον κ. Γεραπετρίτη οι ευαισθησίες του για τους θανάτους αμάχων στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχολούν στο συγκεκριμένο κείμενο. Δύσκολο πράμα οι διακρατικές σχέσεις, αλλά μην αγχώνεστε, έχει αρκετές εικόνες που μιλούν από μόνες τους.
Ιστορίες τρόμου από την Ιαπωνία: Και μιας που καλοκαίριασε το περιοδικό Antifa, σαν άλλος ταξιδιωτικός οδηγός, σας ταξιδεύει στην μακρινή Ιαπωνία. Εκεί που λέτε βρίσκεται εδώ και κάμποσα χρόνια ένας φίλος του περιοδικού, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να μοιραστεί μαζί μας την μέχρι στιγμής εμπειρία του ως κάτοικος αυτής της χώρας. Πειθαρχία στο φουλ, καλλιέργεια του φόβου και της συνεχούς απειλής, διαρκής έλεγχος και παρακολούθηση αποτελούν κομμάτια ενός τρομακτικού τρόπου ζωής, ο οποίος, όσο περνά ο καιρός, μας φαίνεται όλο και περισσότερο οικείος. Αυτά ας πούμε είναι πράγματα που σίγουρα δεν θα σας τα έχει πει ο Τάσος Δούσης ή ο Ευτύχης Μπλέτσας, οπότε διαβάστε το.
Αυτόνομες ιστορίες: Ιστορία της Αυτονομίας chapter five. Σε αυτό το μέρος διηγούμαστε πώς διάφορες σταδιακές συνειδητοποιήσεις και συλλογικές εμπειρίες της φλογερής διετίας 2007-2009, σε συνδυασμό με τα διδάγματα του παρελθόντος και τις καινοτομίες της εποχής εκείνης, οδήγησαν στην συγκρότηση και το ρίζωμα της αντιφασιστικής συνέλευσης autonome antifa και της εκδοτικής ομάδας antifa scripta, υπεύθυνης για την συγγραφή και τη διακίνηση του περιοδικού Antifa που αναζητά σήμερα μία θέση στην τσάντα θαλάσσης σας 😉.
Και για το τέλος, η τριλογία «σεζόν» κλείνει όπως της αρμόζει, αντιφασιστικά κι αυτόνομα, μέχρι και στα ξερονήσια του Αιγαίου!
Άντε, τι περιμένετε λοιπόν, το περιοδικό Antifa βρίσκεται έτοιμο να σαλπάρει στα γνωστά σημεία διακίνησης!!!
