Λήθη καλύπτει τα τρομερά γεγονότα των τελευταίων μηνών. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι απειλές και η διαπόμπευση, οι απολύσεις, τα μούτρα των «ειδικών» και των ρουφιάνων, η πλημμύρα ταξικού ρατσισμού, ακόμα και ο τρόμος του θανάτου, όλα τους έχουν ξεχαστεί.
Η λήθη βέβαια, έστω και στην εκδοχή του κακοφορεμένου διάφανου πέπλου που φοριέται τελευταία, έχει τα αίτια και τη δικαιολόγησή της.
Είναι δύσκολο να θυμάσαι όταν δεν υπάρχει συλλογική αντίληψη για το «τί έγινε».
Είναι δύσκολο να θυμάσαι όταν ο τρόμος παραλύει καρδιά και νου.
Είναι δύσκολο πράγμα η μνήμη. Δύστροπο πράγμα.
Κυρίως γιατί, είτε είναι συλλογική, είτε δεν υπάρχει.
Γιατί κάθε «θυμάμαι» χρειάζεται ένα «εμείς».
Οπότε θα το συζητήσουμε. Θα στήσουμε μια συζήτηση όπου απαγορευμένα ερωτήματα θα τεθούν και θα συζητηθούν. Συναχώθηκαν οι νυχτερίδες στην Κίνα; Ο κύριος Τσιόδρας θέλει το καλό μας; Η γρίπη διαδίδεται μέσω τσιγγάνικων γάμων; Τα κράτη αδιαφορούν για την παραγωγική διαδικασία και κλαίνε για τους «νεκρούς»; Ο ιός μάς άφησε δίχως φράγκο; Ποιος και πότε αποφάσισε ότι στο εξής θα αποκαλούμε τους γιατρούς «ήρωες»; Πώς ακριβώς είναι το σπίτι εκείνων που «μείνανε σπίτι»; Τι είναι η συνωμοσιολογία και γιατί δεν αρέσει στη Σία Κοσιώνη; Όλα τούτα στήθηκαν μέσα σε μόλις ένα μήνα;
Θα κοιτάξουμε να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε.
Και τελικά να θυμηθούμε.
Η λήθη είναι μια πολυτέλεια που δεν διαθέτουμε.
Παρασκευή 03 Ιουλίου, 19:30
Στο μπασκετάκι της Δεξαμενής στα Άνω Πετράλωνα (στο τέρμα της οδού Τρώων)
