Αν για κάποιο λόγο εξακολουθείτε να βλέπετε τηλεόραση (και πολύ κακώς κάνετε), θα το παρατηρήσατε:
Για λίγες μέρες, όλοι οι πράκτορες του ελληνικού κράτους, είχαν βαλθεί να μας αποκαλούν πράκτορες.
Φταίει εκείνη η αφίσα όπου σημειώσαμε κάτι τρομακτικό: ότι το ελληνικό κράτος εξυφαίνει σχέδια ενάντια στο τουρκικό κράτος.
Δεν είναι τυχαίο:
Οι «ειδικοί» που προσφάτως μας αποκάλεσαν «πράκτορες» είναι οι ίδιοι που είχαν στήσει την προηγούμενη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση από το 1990 και μετά· μόνο είκοσι χρόνια μεγαλύτεροι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Από το 1990, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, το ελληνικό κράτος περιμένει ανυπόμονα (και κανονίζει όσο μπορεί) τη διάλυση των γειτονικών του βαλκανικών κρατών. Από την προηγούμενη «όξυνση του κουρδικού ζητήματος», στα μακρινά 90’s, το ελληνικό κράτος περιμένει να εκμεταλλευτεί τις διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό του τουρκικού κράτους.
Σήμερα οι διεθνείς ανταγωνισμοί παροξύνονται:
Η περιοχή από το Λεβάντε μέχρι την Κίνα διαλύεται με σχέδιο από το 1990. Τα Βαλκάνια ξυπνούν ξανά μετά από σύντομη περίοδο νάρκωσης. Για το ελληνικό κράτος αυτές οι εξελίξεις είναι αναμενόμενες εδώ και είκοσι χρόνια. Και κάνει αυτό που όλοι θυμόμαστε από τη δεκαετία του ’90: εκμεταλλεύεται τη συγκυρία· δηλαδή εξυφαίνει πολεμικά σχέδια.
Σε τέτοιες περιστάσεις, η εθνική ομοψυχία είναι ζωτική:
Από τη μια είναι βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή είμαστε πολλοί σε αυτή την κοινωνία που έχουμε αρχίσει να υποπτευόμαστε ότι η «όξυνση των ελληνοτουρκικών», κάπως σχετίζεται με τη μείωση των μισθών μας και με πολεμικά σχέδια, όχι μόνο τουρκικά, αλλά και (κυρίως) ελληνικά. Από την άλλη, είναι ζωτικό όλοι εμείς να μείνουμε όπως είμαστε:
Ανοργάνωτοι. Αμίλητοι. Με τις υποψίες μας.
Ε, Σιγά μην το βουλώσουμε!
Βασικά μιλάμε και θα μιλάμε, γιατί υπάρχουν πράγματα που τα φοβόμαστε πολύ περισσότερο από ότι τους πράκτορες της ΕΥΠ που βγαίνουν στην τηλεόραση. Για παράδειγμα, φοβόμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που όλο και περισσότερο τρέφεται με εθνικά, ρατσιστικά και σεξιστικά αυτονόητα. Που χωρίζεται στα δυο και κάνει πως δεν το καταλαβαίνει. Που καλπάζει στον πόλεμο μετά χαράς.
Τουλάχιστον, με τις τελευταίες αφίσες μας και τις χριστοπαναγίες που μαζέψαμε, επαληθεύσαμε κάτι που υποψιαζόμασταν εδώ και καιρό:
Ότι ο δημόσιος λόγος ακόμη έχει σημασία.
Γι’ αυτό άλλωστε όλοι αυτοί οι «ειδικοί» της επικοινωνίας και της γεωστρατηγικής, αναμφίβολα ναζιστές μέχρι ενός, καταδέχτηκαν να τα βάλουν από τηλεοράσεως με κάτι εργάτες που χρησιμοποιούν το ταπεινότερο των επικοινωνιακών μέσων:
Κολλάνε με συνέπεια αντιφασιστικές αφίσες.
