Το ελληνικό κράτος θα περάσει τα επόμενα 12 χρόνια αγοράζοντας όπλα. Ο λογαριασμός θα φτάσει τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ κατ’ ελάχιστον.
Εν τω μεταξύ, το ελληνικό κράτος έχει ήδη διαθέσει άλλα τόσα. Για τα προηγούμενα πανομοιότυπα ψώνια.
Αυτά τα λεφτά αρμέγονται κατευθείαν από την τσέπη μας. Από τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος. Από τον «ανεξήγητο» πληθωρισμό και τη φορολόγησή του. Από τα χίλια μύρια πρόστιμα που διαπιστώνονται και πληρώνονται μέσω Gov.
Εμείς, δηλαδή, δουλεύουμε για να πληρώνουμε τα νέα όπλα. Και τα αφεντικά, πρόθυμα να αρπάξουν τα φράγκα, αποκτούν επιπλέον «εθνικές ευαισθησίες». Από κοντά και οι πατριώτες ρουφιάνοι τους. Τα λεφτά αγοράζουν όπλα. Μαζί αγοράζουν και σιωπή – και συναίνεση – και ρουφιάνικα σάλια.
Στην πράξη, όσο οι μισθοί μας γίνονται στρατός, τόσο πληθαίνουν τα σημαιάκια. Τόσο πυκνώνουν οι μιλιταριστικές νοοτροπίες. Το ποτάμι στρατιωτικοποιημένου χρήματος μετατρέπει ολόκληρη την κοινωνία σε στρατόπεδο. Ο αρμόδιος υπουργός αποκτά φιλοδοξίες εθνάρχη.
Κι έτσι προκύπτει το θαύμα:
Ασταμάτητοι πολεμικοί εξοπλισμοί επί είκοσι χρόνια. Και αδιαπέραστη σιωπή. Έως και ικανοποίηση. Που επιτέλους «υπάρχει κράτος».
Ε ναι. Υπάρχει κράτος. Με ξεκάθαρο σχέδιο. Τα αφεντικά να οργανώνουν τη σιωπή. Και οι εργάτες να πληρώνουμε τους εξοπλισμούς. Μέχρι οι εξοπλισμοί να χρησιμοποιηθούν στα τομάρια μας.
Όπως στην Ουκρανία. Όπως στη Μέση Ανατολή. Όπως παντού.
