Θυμάστε; Ο Αύγουστος που πέρασε δεν είχε μόνο τρέλα από κρούσματα και ιό. Είχε non stop φωτιές και «ιικά» φορτία που έγιναν «θερμικά» στη στιγμή. Είχε συζητήσεις για αυξήσεις τιμών, σαν να λέμε πάλι κόψιμο των μισθών μας. Είχε κλειστά πάρκα και λόφους στο κέντρο της πόλης. Αν ήσουν Αθήνα τον Αύγουστο το κατάλαβες καλά. Τα ίδια πάρκα που έμειναν κλειστά το προηγούμενο διάστημα με πρόσχημα τη σωτηρία μας από τον ιό έκλεισαν πάλι. Αυτή τη φορά για να μας σώσουν από «παρανοϊκούς εμπρηστές». Οι ίδιες φιγούρες που άραζαν σε αυτά εκτοπίστηκαν ξανά.
Μετά από μία δεκαετία καπιταλιστικής κρίσης και δύο χρόνια σκληρής ταξικής βίας ξέρουμε πως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που τη μια έκτακτη ανάγκη διαδέχεται μια άλλη. Που μετά την κρατική διαχείριση της «πανδημίας» ακολούθησε η κρατική διαχείριση των πυρκαγιών και ποιος ξέρει τι άλλο θα ‘ρθει. Λέμε πως όλες αυτές οι «έκτακτες καταστάσεις» όσο ασύνδετες κι αν φαίνονται μεταξύ τους μοιάζουν. Μοιάζουν στον τρόπο διαχείρισής τους με όρους δημόσιας τάξης. Κι αυτό δεν είναι μάχη του κράτους για να μας κρατήσει ασφαλείς και ζωντανές.
Είναι η μάχη του κράτους για να διασφαλίσει όσο μπορεί την εσωτερική συνοχή του την ώρα που η καπιταλιστική κρίση οξύνεται. Κι αυτό γιατί είναι αβέβαιο πως θα αντιδράσει η εργατική τάξη στη συνεχόμενη υποτίμηση και πίεση που δέχεται. Κι όταν υπάρχει αβεβαιότητα η μόνη σταθερά των αφεντικών είναι η βία και η μετατροπή κάθε ζητήματος σε ζήτημα δημόσιας τάξης και άρα αστυνομικής διαχείρισης. Οπότε έχει ιό; Πάρε απαγόρευση κυκλοφορίας. Έχει φωτιές; Πάρε εκκενώσεις και κλειστά πάρκα.
Ξέρουμε πως όσο εξελίσσονται όλα αυτά η ύπαρξη μας στο δημόσιο χώρο θα αποκτά χαρακτηριστικά πολέμου. Ξέρουμε επίσης πως αν η αβεβαιότητα που προκαλούμε στα αφεντικά, οργανωθεί, είναι ικανή να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα!
Για επικοινωνία στείλτε μέηλ στο [email protected]
