Και ξάφνου, τα αριστερά και δεξιά ρετάλια που τα παλιά τα χρόνια διαδήλωναν όλα παρέα ντυμένα Μεγαλέξανδροι, βάλθηκαν να ενημερώνουν τους υπόλοιπους πατριώτες ότι καλό θα ήταν να «δείξουν κάποια κατανόηση» για το όνομα της Μακεδονίας.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν έχει την πλάκα του: Ήρθε λέει η ώρα «να επιδιώξουμε τη σταθερότητα» του γειτονικού κράτους.
Πράγμα που βέβαια αποτελεί σπάνια παραδοχή ότι ο εικοσιπενταετής καημός του ελληνικού κράτους και των κολαούζων του, εξαρχής δεν είχε να κάνει «με το όνομα»: αποσκοπούσε στην αποσταθεροποίηση του κράτους της Μακεδονίας και στο μοίρασμα του μεταξύ των ενδιαφερόμενων γειτόνων.
Κατά τα άλλα, το ερώτημα που αναδύεται πάντα όταν «έρχεται η ώρα», παραμένει αναπάντητο: Γιατί τώρα;
Εδώ, δυστυχώς, τα πράγματα χάνουν λίγη από την ελαφρότητά τους.
Αν η «σταθερότητα στα Βαλκάνια» προς το παρόν παίζεται, η κόλαση που χρόνια τώρα ξεδιπλώνεται στη Μέση Ανατολή είναι ο πραγματικός πολικός αστέρας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Το στόρι είναι ήδη γνωστό: Διάλυση της Μέσης Ανατολής, αποσταθεροποίηση του τουρκικού κράτους, συμμαχίες και ευκαιρίες καθώς το Ιράν θα μπαίνει ξανά στο στόχαστρο και τα κράτη της περιοχής θα κινητοποιούνται για τον επόμενο γύρο.
Εν τω μεταξύ βέβαια δεν βλάπτει να χτίζεις και για το μέλλον. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος στην ουσία ζητάει αλλαγή του Συντάγματος της Μακεδονίας, «αναγνώριση των μειονοτήτων», αλλαγή της επίσημης γλώσσας· και πετυχαίνει διάφορα. Κατά τα άλλα, η διάλυση του γειτονικού κράτους ίσως να αναβληθεί· αλλά ποτέ δε θα ξεχαστεί. Οι «ελληνικές διεκδικήσεις» είναι ως γνωστόν αιώνιες και αξέχαστες.
Είναι άλλωστε από αυτή τη σκοπιά που οι διοργανωτές των φασιστομαζώξεων και η «μετριοπαθής αριστερά» δεν διαφωνούν και τόσο μεταξύ τους. Έκαστος στο είδος του και σε δέκα χρόνια (ξανά)βλέπουμε.
Καθώς η διακρατική σύγκρουση καλπάζει, μπορούμε τουλάχιστον να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για όσους τόσα χρόνια ντύνονται Μεγαλέξανδροι, για τα σχολεία που συμμετέχουν σε πατριωτικά συλλαλητήρια, για τους αγιασμούς και τα παπαδίστικα κηρύγματα, για τη σχετική φλογερή αρθρογραφία και τη λοιπή γραπτή παραγωγή.
Είναι χρήσιμα όλα αυτά.
Αν μη τι άλλο, επαληθεύουν την κυριολεξία ενός παλιού συνθήματος.
Ξέρετε: εκείνου που αποκαλεί τους πατριώτες «ξεφτίλες».
Ήταν και αυτό σωστό. Όπως διάφορα που λέμε χρόνια τώρα εμείς οι περιθωριακοί.
