Μπορεί να μην μιλάμε, αλλά είμαστε πολλοί αυτοί που δεν πήγαμε φέτος διακοπές.
Ξεχωρίζουμε από το δίχρωμο σώμα μας. Μέχρι το μανίκι και το μπατζάκι, το άψογο μαύρισμα των παλιών καιρών. Κάτω από το μανίκι και το μπατζάκι, το λευκό σώμα του εργάτη που έμεινε στην Αθήνα ολόκληρο τον Αύγουστο. Αυτό το μαύρισμα εγγράφει την ταξική μας κατάσταση στο σώμα μας.
Αλλά δεν είναι ανάγκη να ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
Ας κοιτάξουμε το προλεταριακό μας μαύρισμα ιστορικά. Θα μας θυμίσει τη φύση της εποχής μας: «Ό,τι παλιά ήταν στερεό, θα γίνει αεράκι», και ο πληρωμένος χρόνος μη εργασίας για τους «λευκούς» εργάτες ήταν από τα πιο στέρεα χαρακτηριστικά του μεταπολεμικού καπιταλισμού.
Ας κοιτάξουμε το προλεταριακό μας μαύρισμα ταξικά. Θα μας θυμίσει την ενιαία φύση της εργατικής τάξης. Εικοσιπέντε χρόνια τώρα οι μετανάστες εργάτες δεν πήγαιναν διακοπές. Έμεναν στην Αθήνα, όπως και εμείς φέτος, να κάνουν παρέα με τους μπάτσους.
Ας κοιτάξουμε το προλεταριακό μας μαύρισμα συμβολικά. Θα μας θυμίσει ότι η εργατική τάξη είναι κουρελού πολύχρωμη, έχει το χρώμα που πήραμε και εμείς φέτος από ανάγκη.
Πρέπει να είμαστε περήφανοι για το προλεταριακό μας μαύρισμα.
Αναδεικνύει τα κοινά μας.
