Όλα γύρω σου γυρίζουν μπάτσοι, μπλόκα, σφαίρες, όοοπλααα… Μην αγχώνεστε δεν έχουμε χάσει τα μυαλά μας, απλά βλέπουμε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο να έρχεται κατά πάνω μας και είπαμε να το πάρουμε λίγο στην πλάκα. Όμως ‘ντάξει, δεν θα κάτσουμε και με σταυρωμένα τα χέρια κοτζάμ αντιεξουσιαστές. Με ρυθμούς Thunderstruck, λοιπόν, φτιάχνουμε τους δικούς μας ανεμοστρόβιλους και τους ξαμολάμε. Τα περιεχόμενα αυτών:
Παρτίδες σκάκι: Για αρχή προτείνουμε μία χρήσιμη μεθοδολογία ως προς την προσέγγιση που μπορεί κάποιος ή κάποια να έχει απέναντι στις δυσνόητες γεωπολιτικές εξελίξεις και τον παγκόσμιο πόλεμο που μαίνεται. Γιατί ο πόλεμος και η συμμετοχή του δικού μας κράτους σε αυτόν, πρώτα και κύρια στοχεύει τα δικά μας τομάρια στο τώρα, στο εδώ, κάνοντάς τον απόλυτα αισθητό με χίλιους τρόπους στην ίδια την καθημερινότητά μας.
Ένα πρωινό στην Τροχαία: Μεταφέρουμε τις εμπειρίες έγκριτου μέλους της εκδοτικής μας ομάδας όταν βρέθηκε πρωί πρωί στην ουρά της Τροχαίας με ένα πρόστιμο στο χέρι. Η αναμονή μεγάλη, οπότε οι ιστορίες των παραβατών που συνέθεταν την πολυπληθή ουρά περί του πώς σκατά βρέθηκαν με πρόστιμα στα χέρια, χωρίς δίπλωμα και πινακίδες, ξεκίνησαν να ρέουν βροχή. Οι ιστορίες αυτές ήρθαν και κούμπωσαν με αντίστοιχες συντροφισσών και συντρόφων, εμπλουτίστηκαν με πολιτικές γνώμες κι εγένετο η δημιουργία και το μοίρασμα της προκήρυξης για τα μπλόκα. Κοίτα να δεις τι κάνουν οι ουρές αναμονής, μαντέψτε γιατί σιγά σιγά εξαλείφονται… Βέβαια, το μέλος της εκδοτικής ομάδας δεν έμαθε τίποτα και δύο εβδομάδες αργότερα του πήραν και το δίπλωμα για κράνος.
Με το δεξί: Το κυνήγι ανηλίκων καλά κρατεί σε καιρούς πολεμικής οικονομίας και προετοιμασίας για πόλεμο. Πάει τόσο καλά που το κράτος αντιμετωπίζει χωροταξικά ζητήματα. Σε αυτό το κείμενο σχολιάζουμε την καινούργια αίθουσα που θα στεγάζει στο εξής τις υποθέσεις ανηλίκων στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Παρουσιάζουμε το πώς αυτό το renovation της αίθουσας τύπου Σπύρος Σούλης συνθέτει ένα περιβάλλον αθέατου ταξικού πολέμου μέσα σε λίγα μόλις τετραγωνικά μέτρα.
Μισθός για την οικιακή εργασία: Εδώ επανατοποθετούμε στο τραπέζι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει κατά κόρον το φεμινιστικό κίνημα. Ανατρέχουμε στο παρελθόν για να επανεξετάσουμε τις ιστορικές καταβολές αυτού του -μάλλον στην πράξη όχι και τόσο- πολυσυζητημένου αιτήματος, σκιαγραφούμε την εκάστοτε ιστορική συγκυρία, το προφίλ των υποστηρικτριών αυτού και την πολιτική του χρήση, η οποία κάθε άλλο παρά αντικρατική ήταν (ουπς, spoil). Για το τέλος προσφέρουμε εύλογα ερωτήματα για αναστοχασμό κι (αυτο)κριτική με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα.
Τέμπη (η συνέχεια): Ρε σεις θυμάται καμία την μεγαλύτερη διαδήλωση του 21ου αιώνα στην ελληνική επικράτεια; Εμείς κάτι θυμόμαστε. Ε, όσο να ‘ναι το γεγονός ότι το αφεντικό σου λέει ότι θα κλείσει το μαγαζί για να απεργήσετε και να κατέβετε στο δρόμο μαζί, μένει στη μνήμη σου για κάμποσο καιρό. Έτσι λοιπόν επανερχόμαστε στο θέμα και αναρωτιόμαστε: τι σχέση έχουν τα 50 εκατομμύρια ευρώ που πληρώνει το ελληνικό κράτος κάθε χρόνο στην ιταλική Hellenic Train, το ιταλικό αβαντάρισμα της εμπλοκής της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό εξοπλιστικό πρόγραμμα και η συνεργασία τουρκικής και ιταλικής πολεμικής βιομηχανίας με το μεγαλειώδες και πάνω απ’ όλα «αυθόρμητο» κίνημα των Τεμπών; Κάποια πιο πονηρεμένη από εμάς θα έλεγε ότι κάπως κουμπώνουν όλα αυτά μαζί…
Ο ανεμοστρόβιλος: Σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου περί τρέλας Τραμπ και καλού παππούλη Μπάιντεν, συνεχίζουμε το τριπ στα άδυτα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, εστιάζοντας στις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας. Υποστηρίζουμε ότι το αμερικανικό κράτος έχει οργανώσει έναν πόλεμο free for all που σαν ανεμοστρόβιλος αποκτά συνεχώς νέα μέτωπα με αυξανόμενη ένταση, δίχως ορατό τέλος και πάντα υποβασταζόμενο από τα εκάστοτε εθνικά συμφέροντα των εμπλεκόμενων κρατών. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να το ονομάσει Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μέσα σε αυτόν, το ελληνικό κράτος κάνει κι αυτό τους λογαριασμούς του, τους οποίους καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς (κυριολεκτικά).
Πρότυπα σχολεία: Θυμάστε που μέχρι πρότινος μπορεί να είχαμε στο σχολείο συμμαθητές και συμμαθήτριες από «καλά σπίτια» που μετά από την μεταξύ μας τριβή μπορεί όχι μόνο να κάναμε παρέα, αλλά και να κατέληγαν αυτά τα παιδιά προδότες της τάξης τους; Ε, αυτό τώρα ξεχάστε το, το ελληνικό κράτος βρήκε τη λύση! Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, οι «καλοί μαθητές» στα Πρότυπα Σχολεία wannabe κολέγια και η πλέμπα στο γκέτο της, ως υποτιμημένο εργατικό δυναμικό έτοιμο προς πάσα χρήση. Και σα να μην έφτανε αυτό, να σου η λειτουργία των Προτύπων σαν δούρειος ίππος της μεσαίας τάξης μέσα σε περιοχές με έντονες ταξικές αντιθέσεις. Και που να γίνει Πρότυπο και το σχολείο της γειτονιάς σου… το δίλημμα μεταξύ «παίρνω τα Μέσα κάθε μέρα για να πάω σχολείο» με το «άστο δε γαμιέται» λύνεται ευκολότερα πλέον…
Diss στα πολιτισμικά ιδρύματα: Ρε τι είναι αυτό το πράμα πάλι με τα ψυχεδελικά visuals στο Πεδίο του Άρεως, έκθεση Plasmata λέει… Αν έχετε απηυδήσει κι εσείς με τα πολιτισμικά ιδρύματα και τις καλλιτεχνικές μαλακίες τους εδώ είστε. Υποσχόμαστε να σας παρέχουμε επαρκής λόγους που θα αιτιολογούν την περίεργη ανακατωσούρα που νιώθετε κάθε φορά μπροστά στην πρόσοψη του ιδρύματος Ωνάση. Τιπ, ο ρόλος των ακαδημαϊκών ως κρατικοί καθοδηγητές με αντιεξουσιαστικό περιτύλιγμα.
Βιβλιοκριτική: Σε κάτι πιο ανάλαφρο, ακολουθεί βιβλιοκριτική της έκδοσης «Σπάζοντας πράγματα στη δουλειά» η οποία χαρακτηρίζεται από ένα είδος διπολισμού. Από τη μία διαβάζουμε μία ενδιαφέρουσα ιστορία για το κίνημα των λουδιτών κι από την άλλη για το λειτουργικό σύστημα linux ως αντικαπιταλιστικό ελιξίριο (wtf). Η εμφανής σύγχυση του συγγραφέα βέβαια δεν μας κάνει απλώς να θέλουμε να σπάσουμε πράγματα· μας οδηγεί και σε χρήσιμα συμπεράσματα.
Στο κελί 33: Φίλη του περιοδικού επισκέφτηκε κάποιες φορές τις φυλακές Κορυδαλλού. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να αποτυπώσουμε γραπτώς τις εμπειρίες και τις εντυπώσεις της που σκιαγραφούν την έγκλειστη καθημερινότητα ανθρώπων με τους οποίους, τελικά, έχουμε μοιραστεί τα ίδια πάρκα, τις ίδιες πλατείες, τα ίδια πέταλα και συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε την ίδια τάξη και τις ίδιες υποκουλτούρες, με την διαφορά ότι εμείς βρισκόμαστε από την άλλη πλευρά του ψηλού τοίχου.
Clickbait: Στο τέταρτο μέρος της σειράς 20 χρόνια αυτονομία εξηγούμε τους λόγους της διάσπασης των αυτόνομων της περιόδου 2005-2009, μοιραζόμαστε τα διδάγματά μας από αυτήν κι αναρωτιόμαστε εάν τελικά οι διασπάσεις μπορούν να λειτουργήσουν παραγωγικά. Η απάντηση στο περιοδικό που κρατάτε (ή θα κρατάτε) στα χέρια σας…
Και επειδή είμαστε και χουβαρντάδες, αφήνουμε στο οπισθόφυλλο και δεύτερο, πιο κιμπάρικο, τιπ στα αδέρφια μας που φεύγουν ή έχουν φύγει ήδη για σεζόν. Όλα αυτά κι άλλα τόσα στο τεύχος 95 που έχει αρχίσει ήδη να στροβιλίζει! Βζιουν…
