Δέκα χρόνια τώρα ζούμε μέσα σε ένα τεράστιο ψέμα.
Δέκα χρόνια τώρα, αυτό που συμβαίνει είναι η παρόξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και των διακρατικών ανταγωνισμών. Η κατάρρευση του συστήματος διεθνών σχέσεων. Η δημιουργία εμπόλεμων κρατικών μπλοκ. Και η προετοιμασία για πόλεμο. Και δέκα χρόνια τώρα, μας λένε ότι αυτό που συμβαίνει είναι «κρίση χρέους», «λαμόγια», «περιβαλλοντική κρίση» και «ιός».
Σήμερα, τα αποτελέσματα αυτού του τεράστιου ψέματος ξεδιπλώνονται, με πρώτους αποδέκτες τους πιστούς υπηκόους. Ζαβλακωμένοι, αξιολύπητοι, και πάνω απ’ όλα έκπληκτοι, αδυνατούν να πιστέψουν την κακιά τους μοίρα. «Μα πάνω που τελειώνει η πανδημία να αρχίζει πόλεμος;». Δεν είναι έκπληξη – είναι πιστοποιητικό ηθικής και διανοητικής κατάπτωσης.
Εν τω μεταξύ, το ελληνικό κράτος είναι πολύ λιγότερο έκπληκτο. Δέκα χρόνια τώρα προετοιμάζεται ώστε ο πόλεμος να περνάει απαρατήρητος. Ώστε για όλα να φταίνε οι άλλοι. Ώστε κάθε πόλεμος να γίνει με καύσιμο τη δική μας συναίνεση και τα δικά μας τομάρια.
Οπότε σήμερα όλα είναι στη θέση τους.
Η αλήθεια ως το απόσταγμα αλλεπάλληλων βίντεο.
Το μίγμα υποκρισίας, άγνοιας και ρουφιανιάς που παριστάνει την «κοινωνική υπευθυνότητα».
Οι μπάτσοι και υπάλληλοι κάθε είδους που μεταμφιέζονται σε «αντικειμενικούς επιστήμονες».
Τα ηλεκτρονικά συστήματα κατηγοριοποίησης του πληθυσμού και επιβολής ορθών συμπεριφορών.
Η δαιμονοποίηση της εργατικής τάξης ως «εγκληματίες» και «αντικοινωνικοί».
Τα περίτεχνα σχέδια αστυνομικής επιτήρησης των γειτονιών μας.
Οι συμμαχίες με κάθε πιθανό και απίθανο «εταίρο» από τον Καύκασο μέχρι την Αφρική και οι αθρόες αγορές όπλων.
Και η αντίληψη σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι παρά ένα άθροισμα «αναπάντεχων συμβάντων».
Ε, να άλλο ένα «αναπάντεχο συμβάν» μετά την «ισλαμική τρομοκρατία», μετά την «περιβαλλοντική κρίση», μετά την «κρίση χρέους», μετά τις «κακοκαιρίες», μετά τους «ιούς»: ένας πόλεμος με τα όλα του στην Ουκρανία.
Που μας θυμίζει ότι, δέκα χρόνια τώρα, η προετοιμασία για πόλεμο είναι η ειλικρινέστερη στιγμή του κρατικού λόγου.
