Η Δημόσια Τάξη μας Φέρνει Αηδία, Διαδήλωση Στόμα με Στόμα στο Μαρούσι, 02.2023

Κάπου στο 1985, στη Μεγάλη Βρετανία, η εργατική οργάνωση Class War διοργάνωσε πέσιμο στην «Βασιλική Ρεγκάτα του Χένλει», μια ετήσια σύναξη των ανώτερων στρωμάτων και της αριστοκρατίας του Λονδίνου για κωπηλασία, σαμπάνια και φράουλες. Κάμποσα μέλη της οργάνωσης διέφυγαν από τους ελέγχους των μπάτσων επειδή ήταν καμουφλαρισμένα επαρκώς και ξεκίνησαν να σπέρνουν τον πανικό και το χάος στην πολιτισμένη εκδήλωση. Αυτό που είχαν να παρατηρήσουν καθώς επιδίδονταν σε βανδαλισμούς και παντός είδους μπάχαλο, ήταν ότι «κανείς δεν προβάλλει αντίσταση, όλοι κάθονται και μας κοιτάνε σαν ζαβλακωμένοι»^[1]Η ατάκα προέρχεται από το Class War, Μια Δεκαετία Απειθαρχίας, Αρχείο 71, 2017. Εκεί μπορείτε να βρείτε και ολόκληρη … Continue reading.

Η παρατήρηση μας φάνηκε εξαιρετικά οικεία. Εντάξει, εμείς δεν πηγαίνουμε στο Κολωνάκι να φερμάρουμε κινητά από κυριλέδες και να τους βάζουμε τρικλοποδιές στα σκαλιά της Βουκουρεστίου, όπως πάνω-κάτω έκαναν οι Class War στο Χένλει. Αλλά διοργανώνουμε διαδηλώσεις που εμφανίζονται από το πουθενά, συγκροτούνται σε λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα διαταράσσουν την κανονικότητα μιας γειτονιάς για σύντομο χρονικό διάστημα, φωνάζοντας, διακόπτοντας την κυκλοφορία, βάφοντας με σπρέι, στρώνοντας τους δρόμους με τρικάκια. Τέτοια ήταν η διαδήλωση που διοργανώσαμε πριν μερικές μέρες στο Μαρούσι. Και πράγματι, αντιμετωπίστηκε με παρόμοιο τρόπο όπως η εισβολή στην κωπηλατοδρομία το 1985.

Δηλαδή; Δηλαδή λίγο πριν ξεκινήσουμε, είχε μόλις ολοκληρωθεί το δημοτικό καρναβάλι. Πράγμα που σημαίνει ότι οι κυριλέδες κάθε μορφής, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία σε τέτοιες εκδηλώσεις, είχαν ξεχυθεί στους δρόμους με τα παιδιά τους, καταλαμβάνοντας τον δημόσιο χώρο. Όσοι κι όσες ήθελαν να πιουν ένα καφέ σε κάνα παγκάκι είχαν εκδιωχθεί κακήν κακώς, όσοι κι όσες δούλευαν σε κάποιο απ’ τα γύρω μαγαζιά είχαν ξενερώσει την ζωή τους. Κι εκεί ανάμεσα, εμφανιστήκαμε εμείς, γκαρίζοντας ότι η δημόσια τάξη μας φέρνει αηδία, είτε εκφράζεται με εξακριβώσεις από τους μπάτσους, είτε με καθαριότητα στους τοίχους, είτε ακόμα-ακόμα και με καρναβάλια διοργανωμένα από τον Δήμο! Ε, λοιπόν, όλοι καθόντουσαν και μας κοιτούσαν σαν ζαβλακωμένοι. Εικάζουμε ότι αναρωτιόντουσαν από που εμφανιστήκαμε; Γιατί δεν είμαστε χύμα και χλιαροί όπως συνηθίζεται; Και τι σκατά γυρεύουμε στη γειτονιά τους;

Αλλά ούτε αυτή η γειτονιά, ούτε και καμία άλλη είναι δικιά τους. Μπορεί όλοι οι φίλοι του κράτους να ρίχνονται με χίλιους τρόπους στη μάχη για την κυριαρχία στον δημόσιο χώρο, με αστυνομική πίεση, με καλλωπισμούς, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά θα ζοριστούν πολύ για να πετύχουν τον στόχο τους, που είναι να μας εξαφανίσουν από εκεί έξω, να μας επιβάλλουν την μούγκα και την μοναξιά. Το υπενθύμιζε αυτό η διαδήλωση που διοργανώσαμε, ειδικά απ’ την στιγμή που βρέθηκε να πορεύεται την ώρα που αυτή η διαμάχη λάμβανε χώρα σε πραγματικό χώρο και χρόνο. Υπενθύμιζε επίσης και σε εμάς ότι όλα αυτά τα σχέδια φαντάζουν άτρωτα μονάχα όσο είμαστε μόνοι και μόνες απέναντι τους, όσο διστάζουμε να δοκιμάσουμε το παραμικρό εναντίον τους. Γιατί όταν τολμάμε να τα αμφισβητήσουμε ανοιχτά και οργανωμένα, τότε είναι αυτοί οι οποίοι τα επανδρώνουν που μένουν να κοιτάνε σαν ζαβλακωμένοι.