Η «Μέση Ανατολή» – αλλά το 2019

Όπως θα δείτε παρακάτω, όταν είναι να μιλήσουμε για τον παγκόσμιο πόλεμο, ακολουθούμε ορισμένες βασικές αρχές. Η πρώτη είναι «άσε πρώτα να περάσουν δυο μήνες». Η δεύτερη είναι «άμα βαριέσαι να μάθεις τι έγινε πριν, άστο τελείως». Η τρέχουσα υπόθεση Γάζα εμπίπτει και στις δύο αρχές. Άρα (α) δε λέμε κουβέντα γιατί δεν έχουν περάσει δυο μήνες και (β) κοιτάζουμε να θυμηθούμε τι έγινε πριν (δε βαριόμαστε).

Απ’ ό,τι βλέπουμε όμως, αρκετοί σύντροφοι, τελώντας υπό την πίεση των εξελισσόμενων γεγονότων, επιλέγουν να μην ακολουθήσουν τις πολύ λογικές μας παραινέσεις. Οπότε κι εμείς αποφασίσαμε να τους στηρίξουμε.

Η στήριξη θα εξελιχθεί σε πολλά επίπεδα. Στα όσα ακολουθούν θα θυμίσουμε σημαντικά και πρόσφατα επεισόδια του «μεσανατολικού». Θα επιστρέψουμε υπενθυμίζοντας κάποια παλαιότερα επεισόδια από τη γένεση της ελληνοπαλαιστινιακής φιλίας. Θα μεσολαβήσει η έκδοση του 87^ου τεύχους του περιοδικού Antifa, όπου θα ασχολούμαστε με τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή επί κόβιντ.

Μπορούμε λοιπόν να περάσουμε στο πρώτο πακέτο στήριξης. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τεύχος 68, με ημερομηνία Δεκέμβριος του 2019. Το αναμορφώσαμε λίγο για τις ανάγκες του εδώ και του τώρα (πάντα θέλαμε να το πούμε αυτό). Του αλλάξαμε τίτλο για να μοιάζει με γιου τιουμπ ώστε να νιώθουμε όλοι ότι βρισκόμαστε σε safe space. Υπολογίζουμε να θυμίσει ξεχασμένα επεισόδια που είναι σημαντικά για να καταλαβαίνουμε και τα σημερινά. Κυρίως όμως θέλουμε να θυμίσουμε τη μέθοδο με την οποία προσεγγίζουμε τέτοια επεισόδια.

Ευχαριστίες δε χρειάζονται – το ξέρουμε ότι μας αγαπάτε.

Η «Μέση Ανατολή» – αλλά το 2019

1. Η ακατανόητη «πηγή της ειρήνης»

Στις 6 του Οκτώβρη του 2019, ο «ηλίθιος Τραμπ», «μίλησε στο τηλέφωνο» με τον Ερντογάν, και μετά «πρόδωσε τους Κούρδους συμμάχους του μέσω twitter». Στις 12 Οκτώβρη του 2019, ο «μαλάκας Τραμπ» απέσυρε «τον Αμερικανικό στρατό» από τη Βόρεια Συρία και «επέτρεψε» στον «χασάπη Ερντογάν» να εισβάλλει. Ο «υποκριτής Ερντογάν» ονόμασε τη στρατιωτική επιχείρηση «πηγή της ειρήνης» και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, μαζί και το ελληνικό κράτος, τρελλάθηκαν στη διαμαρτυρία. Κι όμως! Μόλις έξι ημέρες μετά, η «πηγή της Ειρήνης» είχε ήδη στερέψει. Στις 18 του Οκτώβρη 2019 οι ΗΠΑ κανόνισαν «κατάπαυση του πυρός» με τον «χασάπη Ερντογάν». Στις 22 ο «χασάπης Ερντογάν» και ο σοβαρός κύριος Πούτιν υπέγραψαν άλλη, ξεχωριστή συμφωνία σχετικά με το ποιος κατέχει τι στη Βόρεια Συρία. Οι Αμερικανοί που δέκα μέρες πριν «είχαν φύγει», ξαναβρέθηκαν να φυλάνε πετρελαιοπηγές μαζί με τους «προδομένους Κούρδους» και ο «χασάπης Ερντογάν» αρκέστηκε σε κλάσμα των υποτιθέμενων στόχων του, τους οποίους έκτοτε κρατάει «σε συνεννόηση με τη Ρωσία». Στις 25 του Οκτώβρη του 2019, η κατάσταση στη Συρία είχε γίνει κάπως έτσι:

Χάρτης 1: Η κατάσταση στη Βόρεια Συρία μετά την «πηγή της ειρήνης», 25 Οκτωβρίου 2019.

Στη μέση της θαλασσί λωρίδας στα βόρεια βρίσκονταν τα αποτελέσματα της -τελικά εξαήμερης- τουρκικής «πηγής της ειρήνης», δηλαδή μια ζώνη υπό τον έλεγχο των «ανταρτών» που υποστηρίζονται από το τουρκικό κράτος. Ανατολικά και δυτικά βρίσκονταν ζώνες που φρουρούνταν από τον συριακό και τον ρωσικό στρατό. Το οβάλ με τη διακεκομμένη γραμμή πάνω δεξιά ήταν οι πετρελαιοφόρες περιοχές που ελέγχονταν από τον αμερικανικό στρατό σε συνεργασία με τους «προδομένους» Κούρδους συμμάχους του, οι οποίοι, απ’ ό,τι φαίνεται, τελικά δεν είχαν κρατήσει και τόσο κακία για την «προδοσία».

Εμείς πάντως ούτε στεναχωριόμασταν, ούτε στεναχωριόμαστε που, όποτε συμβαίνουν κάτι τέτοια, δεν καταλαβαίνουμε Χριστό. Προφανώς ο δημόσιος λόγος γύρω από τις μεσανατολικές εξελίξεις δεν κατασκευάζεται για να τον καταλαβαίνουν οι πάνκηδες στα Εξάρχεια. Αντιθέτως, κατασκευάζεται για να συσκοτίζει όσο περισσότερο γίνεται το τι πραγματικά συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.

Για παράδειγμα, χάρτες σαν και αυτόν που παραθέταμε, κατορθώνουν να αποκρύπτουν το ευρύτερο ιστορικό και γεωγραφικό τους πλαίσιο, εστιάζοντας σε μια στιγμή και ένα μικρό τμήμα του πλανήτη, ενώ το πραγματικό τους αντικείμενο είναι οι τελευταίες δεκαετίες και ο πλανήτης ολόκληρος. Η περιοχή όπου συμβαίνουν όλα αυτά λέγεται «Μέση Ανατολή», είναι εξαιρετικά σημαντική, και στον χάρτη δείχνει κάπως έτσι:

Χάρτης 2: Η «Μέση Ανατολή» με όλα της τα κράτη άθικτα (και καλά ότι δεν συνέβη τίποτα).

Όσοι μας παρακολουθούν από παλιά, θα γνωρίζουν ότι, κάποια στιγμή, μισοπνιγμένοι από το χάος, στήσαμε μια μέθοδο προσέγγισης των μεσανατολικών εξελίξεων. Η μέθοδος μπορεί να αναλυθεί σε ορισμένες απλές αρχές:^[1]Σχετικά δες Autonome antifa, Η Στρατηγική της Ανατολικής Μεσογείου… ή Αλλιώς η Συμμετοχή του Ελληνικού Κράτους … Continue reading

• 1. Αντίθετα με ό,τι λέγεται, οι ΗΠΑ, «οι πρόεδροι» και τα κονγκρέσα δεν κάνουν είκοσι χρόνια μαλακίες. Αυτό που εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή είναι ένα στρατηγικό σχέδιο.
• 2. Αυτό το σχέδιο, υπήρχε εν σπέρματι από τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, το 1991, και εφαρμόζεται από την εισβολή και κατοπινή διάλυση του Ιράκ το 2003.^[2]Δες «Το Σχέδιο Διάλυσης του Ιράκ, 1991-2014», antifascripta.net, 22/10/2018. Η διάλυση του Ιράκ ήταν μια υπολογισμένη κίνηση που αποσταθεροποίησε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Αυτό το «αποσταθεροποίηση», σημαίνει ότι τα κράτη γύρω από το Ιράκ, κινούμενα από τα δικά τους συμφέροντα, και προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τη διάλυση του Ιράκ, εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε αναμεταξύ τους συγκρούσεις.
• 3. Αυτές οι διακρατικές συγκρούσεις είναι το αμερικανικό σχέδιο για τη Μέση Ανατολή: η παράδοση της περιοχής σε όλο και ευρύτερους κύκλους χάους, όχι λόγω «διαρκών επεμβάσεων των φονιάδων των λαών», αλλά λόγω των αντικρουόμενων κρατικών συμφερόντων, δηλαδή λόγω των συμφερόντων των υπόλοιπων, low-profile φονιάδων της περιοχής.
• 4. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν ότι αυτοί οι όλο και διευρυνόμενοι κύκλοι χάους θα παίζουν τον ρόλο της ανάσχεσης των «μεγάλων» και «αναδυόμενων» δυνάμεων της Ασίας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν και η Τουρκία. Αυτοί οι αντίπαλοι θα αναγκάζονται να εμπλακούν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό σε αναμεταξύ τους συγκρούσεις, δαπανώντας όλο και περισσότερους πόρους και αδυνατώντας να απεμπλακούν από «τις λάσπες των συγκρούσεων του εγγύς εξωτερικού τους»,^[3]Αυτή η ευχή, που αρχικά αφορά την Ρωσία, βρίσκεται στο βιβλίο του Zbigniew Brzezinski, Η Μεγάλη Σκακιέρα: Η Αμερικανική … Continue reading συνεπώς αδυνατώντας να αμφισβητήσουν την πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ.

Μέχρι στιγμής, αυτή η μέθοδος δεν μας έχει απογοητεύσει. Όταν μας απογοητεύσει θα σας το πούμε. Ως τότε, ας αναφέρουμε ότι δίπλα σε αυτές τις βασικές αρχές περιλαμβάνεται και ένας μικρός οδηγός καθημερινής συμπεριφοράς, που είναι ακόμη πιο δύσκολο να μας απογοητεύσει, και πάει κάπως έτσι:

• i. Ποτέ μα ποτέ μη διαβάζετε τι γράφουν οι μπαγλαμάδες στα social media.
• ii. Αντιθέτως, διαβάζετε βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες σαν να μην υπάρχει αύριο.
• iii. Τα κράτη δεν έχουν πρόβλημα με την «τρομοκρατία». Έχουν προβλήματα με άλλα κράτη. Οπότε, καθώς διαβάζετε, όπου βλέπετε τις λέξεις «ISIS», «τρομοκράτες», «Άλ Κάιντα», «τζιχαντιστές» και πάει λέγοντας, αντικαταστήστε τις με ένα ή περισσότερα κράτη που να διαθέτουν σημαία, στρατό και κεντρική τράπεζα. Αν δεν ξέρετε με ποιο κράτος να αντικαταστήσετε, απλά πηδήξτε το συγκεκριμένο σημείο σαν να μην λέει τίποτα.
• iv. Ποτέ μην μιλήσετε ή γράψετε για κάτι που «συμβαίνει τώρα». Παρακολούθηστε αμίλητες για δύο τουλάχιστον μήνες. Καθώς περιμένετε, ασχοληθείτε με κάτι, όχι κατ’ ανάγκη σχετικό, που συνέβη πριν από δύο τουλάχιστον μήνες, και κατά προτίμηση πριν από ένα χρόνο.
• v. Αν κάποιος σας πιέζει να πείτε «τι γίνεται τώρα που…», κατατάξτε τον στην κατηγορία i. Όσο και να σας πιέζει, μην τον χτυπάτε στο κεφάλι, είναι ανώφελο και δημιουργεί αχρείαστες έχθρες.
• vi. Ποτέ μην ασχολείστε με ο,τιδήποτε δίχως να λαμβάνετε υπ’ όψη το παρελθόν του. Αν δεν γνωρίζετε το παρελθόν του, ασχοληθείτε με κάτι άλλο.

Μπορούσαμε τώρα, για άλλη μια φορά, να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές για να σας πούμε τι νομίζαμε ότι συνέβη τον Οκτώβριο του 2019 στη Συρία. Βρισκόμασταν ακριβώς στο όριο των δύο μηνών (θυμηθείτε: αυτό το κείμενο γράφτηκε το Δεκέμβριο του 2019), οπότε, όπως καταλαβαίνετε, αναλαμβάναμε ρίσκο, αλλά χωρίς ρίσκο επανάσταση δεν γίνεται, οπότε…

2. Η πηγή της «πηγής της ειρήνης»

Όπως λέγαμε στην υποσημείωση 3, το ακριβές σημείο με τις λάσπες στο βιβλίο του Μπρεζίνσκι μας διέφευγε (και ζητούσαμε αν κανείς το βρει, να μας πει τη σελίδα γιατί είχαμε φάει κόλλημα). Παρολ’ αυτά, αναζητώντας το σημείο με τις λάσπες, είχαμε βρει ένα άλλο σημείο, επίσης ζουμερό, που αφορούσε τις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν. Βρισκόμαστε στο έτος 1997 και στη σελίδα 235:

Αν και ο κατά μέτωπον πόλεμος μεταξύ [Τουρκίας Ρωσίας και Ιράν] είναι απίθανος, οι συσσωρευτικές επιπτώσεις της εξωτερικής αντιπαλότητάς τους θα μπορούσαν να συμβάλουν στο χάος της περιοχής.^[4]Πάλι Brzezinski, σελ. 235.

Αντιπαλότητα που συσσωρεύεται, χάος που εντείνεται… και να οι λάσπες των συγκρούσεων του εγγύς εξωτερικού! Είκοσι και βάλε χρόνια πριν, ο μακαρίτης πλέον Μπρεζίνσκι είχε περιγράψει ένα σχέδιο, την πρακτική εφαρμογή του οποίου είχαμε τη χαρά να βλέπουμε το 2019! Γιατί, ξέρετε, αυτό ήταν η «πηγή της ειρήνης»: έξι μέρες (δηλαδή μια στιγμούλα) της «συσσώρευσης εξωτερικής αντιπαλότητας» μεταξύ Τουρκίας, Ιράν και Ρωσίας, μια ακόμη μικρούλα συμβολή στο χάος της περιοχής. Επειδή η «πηγή της ειρήνης» ήταν μια στιγμή, ενώ η «συσσώρευση» κρατάει δεκαετίες, όποιος προσπαθεί να κατανοήσει τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή δίχως αυτές τις δεκαετίες, είναι καταδικασμένος στη σύγχυση.

Και μιας και λέμε για σύγχυση (εμείς αμέσως σκεφτόμαστε «social media»), ας σημειωθεί ότι ο «μαλάκας τρελάρας Τραμπ», ήταν ενήμερος των σχεδίων για τα οποία μιλάμε τόση ώρα. Για παράδειγμα, τα προεδρικά tweets που συγκλόνισαν τον πλανήτη με τη βλακεία τους και «πρόδωσαν τους πιστούς Κούρδους συμμάχους» τον Οκτώβριο του 2019, είχαν ως εξής:

Οι Κούρδοι πολέμησαν μαζί μας, αλλά πληρώθηκαν γι’ αυτό με τεράστια χρηματικά ποσά. Πολεμούν την Τουρκία εδώ και δεκαετίες. Εμπόδισα τη μάχη για σχεδόν τρία χρόνια, αλλά ήρθε πια η ώρα να απεμπλεκούμε από αυτούς τους γελοίους μεσανατολικούς πολέμους, πολλοί από τους οποίους αφορούν φατρίες και να επιστρέψουμε τους φαντάρους μας στην πατρίδα. ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

και λίγο μετά:

Η Τουρκία, η Ευρώπη, η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, η Ρωσία και οι Κούρδοι, θα πρέπει τώρα να βγάλουν άκρη με την κατάσταση και τι θέλουν να κάνουν με τους αιχμαλωτισμένους πολεμιστές του ISIS στη «γειτονιά τους». Όλοι τους μισούν το ISIS, είναι εχθροί εδώ και χρόνια. Εμείς βρισκόμαστε 7.000 μίλια μακριά και θα τσακίσουμε το ISIS ξανά αν βρεθεί οπουδήποτε κοντά μας!^[5]Αυτά τα tweets μπορούν να βρεθούν οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Εδώ τα πήραμε από το «Trump on northern Syria pullout: U.S. will “ONLY … Continue reading

Τα προεδρικά tweets φαίνονται τρελλά μόνο για όποιον έχει εθιστεί στο σακάτεμα κολυμπώντας στη «ροή της πληροφορίας» όποτε το θυμάται ή όποτε τον συμφέρει. Στην αντίθετη περίπτωση, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τα εξής:

• 1. Το συριακό σφαγείο ξεκίνησε με μια άλλη, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας «αποχώρηση των ΗΠΑ» και «επιστροφή των φαντάρων μας στην πατρίδα»: ξεκίνησε το 2011, όταν «οι ΗΠΑ αποχώρησαν από το Ιράκ».
• 2. Η ανάμιξη της Τουρκίας στο συριακό σφαγείο είναι ένα εγχείρημα που επιχειρείται ακριβώς από τότε. Το ζήτημα ποτέ δεν ήταν να «επιτραπεί στην Τουρκία να αναμιχθεί». Το ζήτημα ήταν πάντα να αναγκαστεί η Τουρκία να αναμιχθεί.
• 3. Το καλοκαίρι του 2013, για παράδειγμα, το εγχείρημα αναγκαστικής ανάμιξης της Τουρκίας στη Συρία είχε και πάλι κορυφωθεί στιγμιαία με αντίστοιχα ακατανόητο τρόπο: ο «παρανοϊκός Άσαντ» είχε «ρίξει στο λαό του χημικά», «παραβιάζοντας τις κόκκινες γραμμές» που εν τω μεταξύ είχε θέσει ο «καλός και λογικός πρόεδρος Ομπάμα». Τα κράτη που αμέσως κατήγγειλαν τη μανία του Άσαντ και ζήτησαν την επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία, ήταν η Τουρκία, η Γαλλία και… η Ελλάδα με Υπ.Εξ τον πέτσινο Βενιζέλο. Σε απάντηση, ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να ζητήσει την «έγκριση του Κονγκρέσου για εισβολή στη Συρία». Το «ειρηνόφιλο Κονγκρέσο» απαγόρευσε «την εισβολή στη Συρία». Ο Ομπάμα πολύ στεναχωρέθηκε, αλλά λίγους μήνες μετά, χρησιμοποίησε μια συνάντηση με τον Ερντογάν για να του επισημάνει κατά πρόσωπο ότι «τα χημικά στον λαό της Συρίας» τα είχαν ρίξει οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (φαίνεται πως σε τέτοιες σημαντικές συναντήσεις η αμηχανία ενίοτε κυβερνά).^[6][1] Όλα αυτά μας είχαν απασχολήσει τότε, φυσικά με την αναγκαία καθυστέρηση: δες «Πληροφορία, Μνήμη και … Continue reading Ο τότε αμερικανός Υπ.Εξ, Τζον Κέρι, άνθρωπος καθόλου τρελός και με θητεία στο αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ, είχε σημειώσει: «Θα λάβουμε τις δικές μας αποφάσεις, στο δικό μας χρονοδιάγραμμα, για τα δικά μας συμφέροντα».^[7]«ΗΠΑ: Έχουμε Στοιχεία για τη Χρήση Χημικών», Καθημερινή, 31/8/2013.

Όπως θα παρατηρήσατε, η διαφορά του «τρελού φασίστα Τραμπ» από τους καλούς και προοδευτικούς προκατόχους του, είναι ότι ο Τραμπ, για να πει το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιεί κεφαλαία γράμματα. Τα υπόλοιπα είναι ίδια: όποιος γουστάρει εισβολή στη Συρία, ας κοπιάσει μόνος του -η συσσώρευση αντιπαλότητας είναι καλό πράγμα.

Και κάτι για το τέλος: η πρόταση «όλοι τους μισούν το ISIS, είναι εχθροί εδώ και χρόνια» πρέπει να διαβαστεί όπως προτρέπουμε στο σημείο iii – απλά διαγράψτε το «μισούν το ISIS» και τα πράγματα γίνονται πολύ σαφέστερα: «όλοι τους είναι εχθροί εδώ και χρόνια». Το «τρελό» tweet του Ντόναλντ Τραμπ απλά εκλαΐκευε τη σελίδα 235 του βιβλίου του Μπρεζίνσκι. Όχι γιατί ο Τραμπ είχε διαβάσει Μπρεζίνσκι, αλλά γιατί αυτό που περιγραφόταν ήταν η ίδια στρατηγική. Η οποία προφανώς εξηγήθηκε στον πρόεδρο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του και ο πρόεδρος την κατάλαβε – φασίστας είναι, όχι ηλίθιος.

3. Η πραγματική «πηγή της ειρήνης»

Πολύ ωραία. Ποια λοιπόν ήταν η σημαντική λέξη κλειδί που έλειπε από κάθε περιγραφή της επιχείρησης «πηγή της ειρήνης»; Ιράν! Κι όμως, είναι το Ιράν που πρώτα και κύρια βάλλεται από τη συγκεκριμένη διαδοχή των γεγονότων. Όπως φαίνεται και στον χάρτη 2, το Ιράν έχει εμπλακεί εξαρχής στη διάλυση της Συρίας, με στόχο να αποκτήσει πάτημα στη Συρία και να συνδεθεί με τον Λίβανο, τη φιλική Χεζμπολά και τελικά τη Μεσόγειο και τα μούτρα του Ισραήλ. Αυτή τη στιγμή, ο τουρκικός στρατός, κυνηγώντας τους «Κούρδους τρομοκράτες», έχει δεσμευτεί σε μια μικρή σχετικά περιοχή της βόρειας Συρίας -και ταυτόχρονα παρεμβάλλεται στην προσπάθεια του Ιράν. Ο πραγματικός παίκτης του οποίου τα συμφέροντα βάλλονται δεν είναι «οι Κούρδοι τρομοκράτες» («τρομοκράτες» – άρα διαγράφονται), αλλά το Ιράν.

Από την «πηγή της ειρήνης» και μετά, οι παίκτες που απαριθμούνταν στο tweet του Ντόναλντ Τραμπ συσσώρευαν κι άλλη ένταση αναμεταξύ τους. Το Ιράκ και ο Λίβανος, δηλαδή όλα τα πατήματα του Ιράν προς τη Μεσόγειο, αλλά και το Ιράν το ίδιο, αντιμετώπιζαν «αντισιιτικές» (δηλαδή αντιιρανικές) εξεγέρσεις στο εσωτερικό τους.^[8]«Χωρίς Τέλος η Αιματοχυσία στο Ιράκ», Καθημερινή, 29/11/2019. Εν τω μεταξύ οι λοιποί πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων, όπως στη Λιβύη (Αίγυπτος, Γαλλία, Ρωσία και… Ελλάδα εναντίον Τουρκίας) και την Υεμένη (Σαουδική Αραβία εναντίον Ιράν) συνεχίζονταν.^[9][1] Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων της … Continue reading Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν (η κατά Τραμπ «Ευρώπη») είχε αποφασίσει να κηρύξει το ΝΑΤΟ «εγκεφαλικά νεκρό», αφού το ερώτημα «ποιος είναι τελικά ο εχθρός μας;», κατά τη γνώμη του δεν έχει ακόμη απαντηθεί.^[10]Και αφού ο εχθρός δεν είχε ακόμη καθοριστεί, δήλωνε ότι τα κινέζικα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας του φαίνονται … Continue reading Και φυσικά η Ρωσία αναγκαζόταν να υποδεχθεί άλλον έναν υπολογίσιμο ένοπλο παίκτη στο συριακό πεδίο της μάχης. Οι λάσπες του εγγύς εξωτερικού γίνονταν όλο και πιο πηχτές για όλους τους λασπομάχους. Οι ΗΠΑ, «εφτά χιλιάδες μίλια μακριά», αναζητούν τρόπους ώστε οι λάσπες να πυκνώνουν δίχως να κερδίζει κανένας.

Κατά τα άλλα, καταλήγαμε, όποιος επιμένει να διαβάζει «τα γεγονότα» ως πλάσματα τις στιγμής, ας περιμένει να βασιλέψει η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Θα περιμένει μάταια. Γιατί οι πηγές της ειρήνης έχουν στερέψει προ πολλού. Τουλάχιστον από το 2003.

Και τώρα μπορούμε να κλείσουμε λέγοντας τι καταλάβαμε ξαναδιαβάζοντας και διορθώνοντας ετούτο το κείμενο του Δεκέμβρη του 2019. Λοιπόν:

4. Αστερισμοί (γραμμένο 24/10/2023)

Τον Οκτώβριο του 2019, το τουρκικό κράτος εισέβαλλε στη Συρία. Η επιχείριση έγινε αντιληπτή ως αρχή παγκοσμίου πολέμου. Έτσι ακριβώς την προέβαλλε το τουρκικό κράτος, τα ελληνικά και διεθνή μήντια.
Στην πραγματικότητα, όμως, το τουρκικό κράτος δεν είχε πρόθεση εκκίνησης πολέμου.
Στην πραγματικότητα το τουρκικό κράτος, επι έξι ημέρες διεξήγαγε ένοπλη διαπραγμάτευση.
Η διαπραγμάτευση είχε νεκρούς, έληξε στα μουλωχτά, κανείς δεν την ονόμασε έτσι και σήμερα κανείς δεν τη θυμάται.
Η διαπραγμάτευση δεν περιελάμβανε το Ιράν, όπως λέγαμε τότε. Ήταν μια διαπραγμάτευση ΗΠΑ – Τουρκίας – Ρωσίας.
Η ένοπλη διαπραγμάτευση μας είχε διαφύγει τότε: καταλήγαμε να λέμε ότι το τουρκικό κράτος στόχευε στο Ιράν – πιθανόν γιατί διαβάζαμε πολλούς αμερικάνους αναλυτές.

Γενικό συμπέρασμα:
Η τριβή με το παρόν ποτέ δεν παύει να αποκαλύπτει κάτι καινούριο στο παρελθόν.
Ακόμη γενικότερο συμπέρασμα:
Α, πόσο περίπλοκοι οι αστερισμοί του παρελθόντος με το παρόν!!! Ας τους ρίχνουμε καμιά ματιά προτού αρχίσουμε να λέμε ό,τι να ‘ναι.

— Τέλος του πρώτου πακέτου στήριξης —