Μην έχετε απορίες που κάθε λίγο ακούτε για «αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης»! Όπως φαίνεται στο χάρτη, τα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχαν καθοριστεί με τη συνθήκη της Λωζάνης, έχουν γίνει εντελώς τα μέσα έξω!
Εξαιτίας αυτής της δεκαπενταετούς ένοπλης αναθεωρησούλας, το τουρκικό κράτος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα εσωτερικής συνοχής. Το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα της τουρκικής συνοχής, συμμαχώντας με όποιον πραγματικό ή φανταστικό εχθρό του τουρκικού κράτους βρίσκεται πρόχειρος στην περιοχή, στήνοντας -χρόνια τώρα- τη θαλάσσια περικύκλωση της Τουρκίας.
Έχει σημασία (γι’ αυτό άλλωστε και ξεχνιέται): η αναθεωρησούλα που τώρα απειλεί να καταπιεί την περιοχή, ξεκίνησε με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που εκείνη η εισβολή είχε υποστηριχθεί από το ελληνικό κράτος με την προσφορά της βάσης της Σούδας. Ούτε ότι, την ίδια στιγμή, το τουρκικό κράτος είχε απαγορεύσει στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τη βάση του Ιντσιρλίκ.
Η ελληνική αριστερά είχε παίξει τότε σπουδαίο ρόλο: Όλοι οι ειδικοί των «βάσεων του θανάτου» βρέθηκαν στο δρόμο καταγγέλλοντας «τον πόλεμο του Μπους». Και φυσικά, η πραγματική χρήση της «βάσης του θανάτου» της Σούδας, αποδόθηκε στην «εξάρτηση».
Σήμερα, η διάλυση της Μέσης Ανατολής, που ξεκίνησε με εκείνο το παλιό εναρκτήριο λάκτισμα, είναι έτοιμη να μετατραπεί σε διακρατικό πόλεμο. Το ελληνικό κράτος είναι έτοιμο και πάλι να βοηθήσει. Οι αθρόες πωλήσεις ελληνικών όπλων στη Σαουδική Αραβία και τους «τρομοκράτες» της περιοχής, στο μέλλον μπορεί να αποδειχθούν παρωνυχίδα.
Σε αυτή τη στιγμή εθνικής ανάγκης, ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του. Πιπιλίζει τα γνωστά περί «εξάρτησης», «παρασιτικής αστικής τάξης» και «Αμερικάνων», την ίδια στιγμή που το «εθνικό συμφέρον» επιβάλλει τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη διάλυση της Μέσης Ανατολής. Δηλαδή τη συνέχιση της πορείας προς τον πόλεμο.
Το μόνο πρόβλημα των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών είναι ότι αυτός που εσχάτως αναδύεται ως το πραγματικό υποκείμενο του μεσανατολικού πολέμου είναι τα έθνη κράτη της περιοχής, και όχι οι «Αμερικάνοι». Συνεπώς οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές, όλο και περισσότερο αναγκάζονται να μιλούν για «τουρκική επιθετικότητα» και «ισραηλινή κακία». Ο αντιιμπεριαλισμός ως πόλεμος του προλεταριάτου ενάντια στη δική του αστική τάξη, ξεχνιέται. Και οι Έλληνες αριστεροί πατριώτες συντάσσονται ολοφάνερα με το ελληνικό κράτος και τα συμφέροντά του, δίχως τις διεθνιστικές φιοριτούρες του παρελθόντος.
Πρόβλημα, αλλά όχι και τόσο. Ανέκαθεν ο αριστερός αντιιμπεριαλισμός της εξάρτησης, δεν ήταν παρά το άλλο πρόσωπο των συμφερόντων του ελληνικού κράτους. Είναι αυτή η μακρά πείρα που εξασφαλίζει και σήμερα τη χρησιμότητα του Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού.
Ειδικά όταν πρόκειται για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας.
