Αφήνουμε στους τοίχους ένα μικρό σημάδι για να το δουν οι φίλοι μας. Να νιώσουν λιγότερο μόνες και φοβισμένοι στους καιρούς της παράνοιας και των ασταμάτητων κρατικών απαγορεύσεων που ζούμε.
Αφήνουμε τα λόγια μας στους τοίχους γιατί βαρεθήκαμε να μιλάνε οι άλλοι για μας. Τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπλογκς και social media μας βομβαρδίζουν με αγνό κρατικό φόβο και μας βαφτίζουν αντικοινωνικές και ηλίθιους.
Μία πρόταση λίγων λέξεων γραμμένη με σπρέι στον τοίχο της γειτόνισσας που μας φώναζε ξεβράκωτες.
Τη βλέπουν όλοι.
Την καταλαβαίνουν όλοι.
Ζευγάρια μάτια τη διαβάζουν καθημερινά. Μπορεί να μας γνωρίζουν, μπορεί και όχι. Μπορεί να μας γουστάρουν, μπορεί και να μας μισούν. Μπορεί να είναι φίλοι μας, μπορεί να είναι και άσπονδοι εχθροί μας. Μα τη βλέπουν εκεί. Μια πρόταση λίγων λέξεων γραμμένη στον τοίχο. Αποτέλεσμα σταθερών, συλλογικών, εβδομαδιαίων συζητήσεων. Αποτέλεσμα ασφυξίας και οργής.
Να θυμίζουν σε όλους πως απαγόρευση κυκλοφορίας δε σημαίνει δεν κυκλοφορείς!
Να θυμίζουν ότι υπάρχουμε κι εμείς μέσα στην πόλη. Άσχετα αν προσπαθούν με όλους του πιθανούς και πιο απίθανους τρόπους να μας θάψουν μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Να θυμίζουν πως συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε τρόπους να την παλεύουμε και να μιλάμε για όλο αυτό που συμβαίνει στις ζωές μας.
Συνεχίζουμε να συναντιόμαστε στα πάρκα, στις πλατείες, στα κλειστά σχολεία μας. Λίγο πιο καβατζωτά. Λίγο πιο προσεκτικά. Συνεχίζουμε να μιλάμε μέσα από τους τοίχους της μητρόπολης, με λίγο μεγαλύτερη ένταση, με λίγο μεγαλύτερη οργή ίσως και με λίγο μεγαλύτερη φαντασία. Συνεχίζουμε να βρίσκουμε τους φίλους μας. Συνεχίζουμε να τη σπάμε στους εχθρούς μας.
Το κάναμε πριν, σε καιρούς «κανονικούς», το κάνουμε και τώρα.
Τα συνθήματα που γράψαμε στους τοίχους της Κυψέλης, του Πολυγώνου, του Γκυζίου και των Αμπελοκήπων εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας κόντρα στη μούγκα, το φόβο και τη μοναξιά που μας περιβάλλει είναι η απόδειξη ότι οι δρόμοι των γειτονιών μας έχουν ζωή και φωνή. Τη δικιά μας!
Για επικοινωνία, στείλτε μέηλ στο [email protected]
