Ρε μπας και θυμάται κανείς ένα γαμάτο επιτραπέζιο που το λένε «Μάντεψε ποιος;» Ε λοιπόν εμείς το θυμηθήκαμε και είπαμε να το παραλλάξουμε λιγουλάκι. Πάμε μια στα γρήγορα; Ωραία…
Ο χαρακτήρας που επέλεξες επιβάλει δασμούς; Ναι. Έχει θέσει την εγχώρια βιομηχανία υπό κρατικό έλεγχο; Ναι. Λειτουργεί υπό το καθεστώς πολεμικής οικονομίας; Ναι. Συμμετέχει στον παγκόσμιο πόλεμο; Ναι.
Ρε τι διάβολο, όλη η πρώτη σειρά έχει μείνει όρθια! Χμμ, τεύχος 94 μυρίζει με θεματικές:
Μέση Ανατολή: Σε αυτό το μέρος κάνουμε ένα σύντομο σαμάπ περί του πως έχει αποτυπωθεί στον δημόσιο λόγο η (σχεδόν ξεχασμένη) επίθεση στο ρέιβ πάρτι που πυροδότησε τη νέα φάση του πολέμου στη Μέση Ανατολή και επανατοποθετούμε συμπυκνωμένα το πώς αντιλαμβανόμαστε την παγκόσμια διακρατική σύγκρουση που βρίσκεται εν εξελίξει.
Μουσική Βιομηχανία κι εθνική ενότητα: Σαν συνέχεια του κειμένου στο προηγούμενο τεύχος, αυτή τη φορά καταπιανόμαστε με το πώς η μουσική, ανεξαρτήτως είδους, μπορεί να λειτουργήσει για τους σκοπούς της εθνικής ενότητας. Υποστηρίζουμε ότι σημασία δεν έχει η μουσική, αλλά η έκφραση μιας «εθνικής-συλλογικής φωνής». Αφορμή, η συναυλία του, ίσως πιο γνωστού αυτή τη στιγμή ράπερ παγκοσμίως, Kendrick Lamar στο ημίχρονο του Super Bowl, την μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση των ΗΠΑ. Ναι, έχουμε κι εμείς κάποια guilty pleasures και παρακολουθούμε ενίοτε κάτι τέτοια.
Σεισμοί: Με αφορμή το πρόσφατο παράδειγμα των «χιλιάδων» σεισμών της Σαντορίνης αναλύουμε το πώς το ελληνικό κράτος -παίρνοντας τις λαμπρές ιδέες των Ιαπώνων ειδικών- χρησιμοποίησε την πρόληψη σεισμών για διάφορους εθνικά ωφέλιμους σκοπούς, πώς ένα φυσικό γεγονός δεν γίνεται αντιληπτό ως μια συλλογικά βιωμένη εμπειρία αλλά ως μήνυμα στο κινητό (112) και πώς οι πολιτικές πρόληψης τελικά μπορούν να γίνουν ακόμη πιο επικίνδυνες από το ίδιο το φυσικό γεγονός.
Τρέλα: Συνεχίζοντας την αναζήτηση τρελού, εξετάζουμε την κλινική περίπτωση του καλού παππούλη Τζο Μπάιντεν κι ανακαλύπτουμε ότι για ακόμη μια φορά δεν πέφτουμε έξω στη διάγνωσή μας. Δηλαδή, σύμφωνα με τα δεδομένα που συλλέξαμε ο καλός παππούλης είναι τόσο τρελός όσο ήταν και είναι ο προκάτοχος και νυν πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Η αιτία της τρέλας ονομάζεται «εξωτερική πολιτική του αμερικανικού κράτους» και μετράει τόσα χρόνια όσα κι αυτά της ύπαρξής του. Είναι αυτό που λέμε «κάθε σπίτι κι ένας τρελός και στο δικό μας όλοι».
Δομή ανηλίκων στα Σεπόλια: Πίσω στα δικά μας τρελά, μοιραζόμαστε χρήσιμα διδάγματα από τις περιπλανήσεις μας στις γειτονιές των Σεπολίων και του Κολωνού. Υπενθυμίζουμε την πλούσια ιστορία εκμετάλλευσης των ανήλικων μεταναστών και μεταναστριών των περιοχών αυτών από το σύμπλεγμα κράτος-μαφία-μπάτσοι-Δήμος-ΜΚΟ-ντόπια αφεντικά-ναζί (ουφ!). Με αφορμή το πέσιμο στη δομή ανηλίκων στα Σεπόλια ασχολούμαστε με τους νέους λογαριασμούς μεταξύ κράτους και δημάρχου Πετρούπολης και σας παρουσιάζουμε τελικά το τι μάθαμε έπειτα από την επιτόπια έρευνά μας που μεταξύ άλλων περιλάμβανε κι ανακαίνιση τοίχων και πάρκων.
Τέμπη-Νόβι Σαντ: Θυμάται άραγε καμία την μεγαλύτερη διαδήλωση του 21ου αιώνα στην ελληνική επικράτεια; Εμείς ναι κι έχουμε ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις που έχουν να κάνουν με: το πώς διοργανώθηκε η «αυθόρμητη» διαδήλωση (που μόνο αυθόρμητη δεν ήταν, έχετε φάει ήδη το σπόιλ), τη χρησιμότητά της στις διακρατικές διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους (Ιταλία και Κίνα) και τι επιζητούσε η Αντιπολίτευση να αποκομίσει μέσω αυτής. Παράλληλα, περνάμε λίγο από τους βόρειους γείτονες Σέρβους όπου κι εκεί αναπτύχθηκε ένα αντίστοιχο «αυθόρμητο» κίνημα με την εξής βασική διαφορά: ότι στην ελληνική περίπτωση επικρατεί μία γνώμη επί των εθνικών θεμάτων.
Πλατφόρμες και Data: Ένα πράγμα που μας δίδαξε η ενασχόληση με την ναζιστική Γερμανία κατά τη περίοδο του Μεσοπολέμου είναι ότι η ασταμάτητη καταγραφή των καθημερινών συνηθειών της εργατικής τάξης, προσφέρει τις απαραίτητες πληροφορίες που χρησιμοποιούνται για την συγκρότηση πολιτικών εναντίον της. Επιστρέφοντας στον 21ο αιώνα, η ανάπτυξη της τεχνολογίας είναι τέτοια που κάνει την ζωή των ειδικών ακόμη πιο εύκολη. Οι σύγχρονες ψηφιακές πλατφόρμες κι εφαρμογές μόνο αθώες δεν είναι. Στην πραγματικότητα λειτουργούν ως δεξαμενές πληροφορίων τις οποίες συλλέγει το κράτος κι αξιοποιεί ανάλογα με τις ανάγκες του, πόσο μάλλον σε περιόδους πολεμικής οικονομίας. Στα του χωριού μας η καραντίνα αποτελεί καλό παράδειγμα, αρκετά βορειότερα υπάρχει ένα ακόμη καλύτερο, αυτό των Βρετανών ειδικών, από τους οποίους οι Έλληνες συνάδελφοί τους έχουν αρκετά να μάθουν.
Παλιές περιπέτειες του ελληνικού κράτους στα Βαλκάνια: Σε αυτό το κείμενο επαναφέρουμε στη συλλογική μνήμη ακόμη ένα στιγμιότυπο του Γιουγκοσλαβικού Εμφυλίου, τον πόλεμο του Κοσόβου (1999). Αναλύουμε τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος συμμετείχε σε αυτόν και τα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη που αποκόμισε. Ταυτόχρονα, επισημαίνουμε αφενός την λειτουργία που επιτέλεσαν τα φιλοσερβικά αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας κι αφετέρου τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι πρωτοφανείς, μεγαλειώδεις κι εθνικώς ωφέλιμες αντιαμερικανικές διαδηλώσεις της περιόδου εκείνης στους λογαριασμούς του ελληνικού κράτους με τους Αμερικανούς «εταίρους». Εν ολίγοις, υπενθυμίζουμε την λειτουργία του εθνικού κορμού σε περιόδους όξυνσης των διακρατικών ανταγωνισμών.
Ιστορία των αυτόνομων: Τρίτο μέρος της σειράς 20 χρόνια αυτονομία στο οποίο περιγράφουμε: την αναμέτρηση των αυτόνομων με την «άτυπη ιεραρχία» και τις αντικρουόμενες αντιλήψεις περί αυτής, τη δημιουργία νέων αυτόνομων ομάδων και την πολιτική τους παρακαταθήκη, και τα αέναα οργανωτικά ζητήματα που οδήγησαν στη διάλυση της Federa(c)tion.
Αυτά κι άλλα πολλά στο ολόφρεσκο τεύχος 94. Και μιας που για κάποιες πλησιάζει σιγά-σιγά κι η σεζόν, αφήνουμε κι εμείς το τιπ μας στο οπισθόφυλλο του περιοδικού. Η ταύτιση είναι σιγουράκι.
