Ξημέρωμα 28ης Οκτωβρίου. Μέλος της συντακτικής ομάδας πηγαίνει αγουροξυπνημένο για δουλειά. Στον δρόμο τριγύρω του εθνικές σημαίες κι εμβατήρια από τα ηχεία. Φτάνει στο μαγαζί και ξεκινά το στήσιμο των τραπεζοκαθισμάτων. Ξαφνικά από ηχείο σπιτιού ακούγεται στη διαπασών το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο «Βάζει ο Ντούτσε την στολή του». Εκεί είναι που παθαίνει την φρίκη κι αρχίζει να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Του σκάει στο κεφάλι η σκηνή από την ταινία «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιν», όταν οι στρατιώτες ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν στην κόλαση που έμεινε γνωστή ως «Μάχη της Νορμανδίας». Ένιωθε ότι βρισκόταν σε αυτήν την βάρκα. Αλόγιστοι παραλληλισμοί άρχισαν να κατακλύζουν τις σκέψεις του. Στην θέση του ρουφιάνου στην δουλειά, έβλεπε τον λοχαγό Τομ Χανκς να δίνει εντολές πριν το μακέλεμα. Στη θέση του αφεντικού, το κράτος που έστελνε τα «παλικάρια» του στη σφαγή για τα δικά του συμφέροντα. Στην θέση των εκατοντάδων διψασμένων μικροαστών πελατών για φρέντο εσπρέσσο και τοστάκι, την καθόλα πραγματική κόλαση που τον περίμενε. «Για τα μπάζα» αναφώνησε και ιδού το εξώφυλλο του νέου περιοδικού Antifa, το οποίο με τη σειρά του διακατέχεται από μία άκρως πολεμική, ή μάλλον αντιπολεμική, εσάνς. Και πώς να μην είναι έτσι άλλωστε όταν τα αφεντικά μας έχουν φροντίσει μέρα με τη μέρα να νιώθουμε την πολεμική συγκυρία στο πετσί μας όλο και περισσότερο. Μέσα στο καινούργιο τεύχος λοιπόν θα βρείτε:
Πολεμικά λογύδρια: Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία της αφίσας μας με τίτλο «1 στους 6 δεν πάει στρατό και λίγοι είναι…», το ανθρωπόμορφο τέρας της κολάσεως, ή αλλιώς, ο υπουργός Πολέμου Νίκος Δένδιας βγήκε κι ανακοίνωσε ότι θα μας κόψει το Ι5. Επειδή, λέει, η χώρα μας χάνει μέσω του γιώτα αρκετούς μελλοθάνατους «όταν η Πατρίδα αντιμετωπίζει δεκαπλάσια απειλή» (wtf, από πότε βρισκόμαστε officially σε πόλεμο με κάποιο άλλο κράτος;), καιρός κι εμείς, η εργατική τάξη με «εύκαμπτη εθνική συνείδηση», να βάλουμε τα χακί γιατί αλλιώς θα μας πάρει ο διάολος. Με την σειρά μας υποστηρίζουμε ότι αυτό που υπονοείται από το πολεμικό λογύδριο του υπουργού είναι η ταξική φύση του ποιος θα γίνεται κρέας για τις οβίδες και ποιος όχι. Είπαμε, σε ταξική κοινωνία ζούμε, σάμπως βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο την πολεμική προετοιμασία;
Πόλεμος ενάντια στην Μετανάστευση: Το μεταναστευτικό ζήτημα έχει επανέλθει για τα καλά στον δημόσιο λόγο. Βάρκες στην Γαύδο, νέα καμπς στην Κρήτη, «εξαγριωμένοι κάτοικοι», αλληλέγγυοι και κάπου εκεί και ο Θάνος Πλεύρης, ένας φασίστας του κερατά, που λέει ότι θα τελειώσει την «παράνομη μετανάστευση» (τζιζ). Μην γελιόμαστε, ποιο κράτος δεν θα ήθελε στα μέσα παραγωγής του το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης; Ε, τότε, τι σκατά γίνεται, θα πει κάποιος· και με το δίκιο του. Χρησιμοποιώντας τα διδάγματα που έχουμε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με το ζήτημα, προτείνουμε ο απορημένος αναγνώστης να κοιτάξει: τις διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους με τους Γερμανούς επί του «μεταναστευτικού», τις «ελλείψεις εργατικού δυναμικού» σε τομείς της παραγωγής, τα τζαρτζαρίσματα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών με το λιβυκό και το τουρκικό κράτος και τις νέες απαιτήσεις περαιτέρω υποτίμησης που επιβάλλει ο διακρατικός ανταγωνισμός. Τότε ναι, ίσως βγει κάποια άκρη. Σίγουρα περισσότερη από το «φασίστα Πλεύρη» και την κλάψα…
Πόλεμος ενάντια στους Ρομά: Μετά τον κορονοϊό, το ελληνικό κράτος και οι ρουφιάνοι του βάζουν για μία ακόμη φορά στο στόχαστρο τις κοινότητες των Ρομά. Όμως, το σκάλωμα δεν είναι καινούργιο, ούτε αφορά τα τελευταία λίγα χρόνια, αλλά τραβάει από πίσω του μία ιστορία μισού αιώνα περίπου. Από κοινωνικούς λειτουργούς και καλλιτέχνες, μέχρι μπάτσους, «αγανακτισμένους» κατοίκους και υγειονομικούς, το κράτος ξεδιπλώνει την πολύμορφη φαρέτρα του στην εντεινόμενη προσπάθεια επιτήρησης και πειθάρχησης αυτού του υποτιμημένου κομματιού της εργατικής τάξης που, όπως λέει, χρήζει «ειδικής μεταχείρισης».
Εμπόλεμες κοινωνίες: Σε κάθε ξέσπασμα πολέμου, η κοινή γνώμη προσανατολίζεται σε ζητήματα όπως: ποιο από τα εμπλεκόμενα κράτη είναι πιο «ισχυρό», ποιο έχει «δίκαιο» και ποιο «άδικο», πόσα μέτρα γης κατέλαβε η μία πλευρά έναντι της άλλης κλπ, με την περιγραφή των πολεμικών επιχειρήσεων να παρομοιάζεται με ντέρμπι αιωνίων αντιπάλων. Ταυτοχρόνως, η κοινωνία εξοικειώνεται με εικόνες θαρραλέων στρατιωτών, πυραύλων (που προκαλούν «δίκαια» ή «άδικα» χτυπήματα), τανκς, drones και μεγαλειώδεις μάχες. Έχει αναρωτηθεί, όμως, καμία τι διάολο γίνεται στο εσωτερικό μιας εμπόλεμης ταξικής κοινωνίας; Βιώνουν όλοι κι όλες τον πόλεμο με τον ίδιο τρόπο; Τι γίνεται με την άρνηση στράτευσης, πάνε όλοι «με το χαμόγελο στα χείλη» στην πρώτη γραμμή; Πως είναι οι συνθήκες εργασίας σε ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο; Πώς κυλά άραγε η ίδια η καθημερινότητα; Ε, εμάς μας απασχόλησαν τέτοιου είδους ερωτήματα και προσπαθήσαμε να τα απαντήσουμε παίρνοντας σαν παράδειγμα την περίπτωση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου κι ομολογουμένως τα διδάγματα που αποκομίσαμε είναι πολλά.
Πόλεμος και Σινεμά: Ο κινηματογράφος, από τα γεννοφάσκια του, αποτελεί βασικό εργαλείο προπαγάνδας κάθε κράτους σε καιρούς πολεμικής προετοιμασίας ή πραγματικού πολέμου. Κάνοντας μία μίνι ιστορική αναδρομή, αναδεικνύουμε πώς το κράτος χρησιμοποιεί την «έβδομη τέχνη» ως εργαλείο αφενός για την πολεμική προετοιμασία του εσωτερικού του, κι αφετέρου για την υποστήριξη των εκάστοτε πολεμικών του επιχειρήσεων, με πρωταρχικό στόχο την παροχή κινήτρων συμμετοχής στο πολεμικό σφαγείο για όλους τους πολίτες του – πιο αριστερούς, πιο δεξιούς, πιο ευαίσθητους, πιο πατριώτες… για όλους έχει ο μπαξές(εδώ δεν χωράνε οπαδικά). Κι επειδή ζούμε σε εξίσου πολεμικούς καιρούς, μετά το κείμενο αυτό είμαστε σίγουρες ότι την επόμενη φορά που θα δείτε κάποια πολεμική ταινία (οποιασδήποτε θεματολογίας) θα την κοιτάξετε με άλλο μάτι (αν δεν το κάνετε ήδη).
Πολέμους εναντίον προβατοκάτσικων: Την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο Ι. Μεταξάς είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίων των προβατοκάτσικων αυτής της χώρας. Βασικά, το πρόβλημά του ήταν αυτοί που τα έκτρεφαν, ο αριθμός των οποίων ήταν δυσανάλογος με τις ανάγκες της πολεμικής οικονομίας της εποχής. Έναν αιώνα περίπου μετά, η «πανώλη» χτυπά την αιγοπροβατοτροφία της χώρας και χιλιάδες πρόβατα και κατσίκια οδηγούνται σε θανάτωση. Κτηνοτροφικές μονάδες κλείνουν, εκτροφείς αναγκάζονται να αλλάξουν επάγγελμα, οι τιμές των αντίστοιχων προϊόντων εκτινάσσονται στο θεό. Το ελληνικό κράτος παρουσιάζεται ως «ανίκανο» να διαχειριστεί άλλη μία «φυσική καταστροφή». Θα έλεγε κανείς ότι συμβαίνει μια… προβοκάτσια στα προβατοκάτσικα.Τι σχέση έχουν τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής κτηνοτροφίας, οι σύγχρονες ανάγκες της πολεμικής οικονομίας και τα διδάγματα του παρελθόντος με την σημερινή «καταστροφή» αυτού του κλάδου του πρωτογενούς τομέα; Μπορούν να προκύψουν ευκαιρίες μέσα από καταστροφές;
Πολεμικές Τεχνολογίες: Τι κι αν σας λέγαμε ότι ο ίδιος ο ηλεκτρονικός υπολογιστής σας και το διαδίκτυο που χρησιμοποιείτε δεν είναι προϊόντα κάποιων φαεινών ιδεών κάτι νέρντουλων τύπων με γυαλάκια που τις σκαρφίστηκαν στο υπόγειο του σπιτιού τους, αλλά αποτελέσματα των τεχνολογικών αναγκών του αμερικανικού κράτους σε εμπόλεμες περιόδους; Σόρρυ γκάιζ των θετικών επιστημών αλλά θα σας καταρρίψουμε την φαντασίωση. Κάθε «τεχνολογική καινοτομία» της σύγχρονης πληροφορικής κρύβει από πίσω της το κράτος ως πραγματικό δημιουργό, το οποίο χρησιμοποιεί τις τεχνολογικές του επιτυχίες σαν εργαλεία πολέμου, προβολής ισχύος και επιβολής των συμφερόντων του στον διακρατικό ανταγωνισμό. Φυσικά, οι εκατομμύρια εργάτες των οποίων πίνουν το αίμα οι λεγόμενοι «κολοσσοί» της πληροφορικής αποτελούν τον πυρήνα της διαδικασίας αυτής.
Η οργάνωση σε καιρούς πολέμου: Στο έκτο κεφάλαιο της Ιστορίας της Αυτονομίας, παρουσιάζονται τα πρώτα θυελλώδη βήματα της συνέλευσης Autonome Antifa μέσα σε εξίσου θυελλώδεις εποχές παγκόσμιας κρίσης, ασκήσεων «μηδενικής ανοχής», πογκρόμ, «αγανακτισμένων» κι ανόδου της Χρυσής Αυγής. Τα διδάγματα και οι συλλογικές ανακαλύψεις της περιόδου εκείνης οδήγησαν, όπως θα δείτε, αφενός στην συγκρότηση της ομάδας κι αφετέρου στην παροχή των πολιτικών εργαλείων για την κατανόηση του καπιταλιστικού μας κόσμου μέχρι την σήμερον ημέρα.
Βιβλιοκριτική και πόλεμος στα μυαλά: Πρόσφατα έπεσε το μάτι μας στο βιβλίο της Francoise Verges με τίτλο «Μια φεμινιστική θεωρία της βίας: για μια αντιρατσιστική πολιτική της προστασίας». Βεβαίως, ό,τι πέφτει στα χεράκια μας γίνεται κόσκινο οπότε κάτι έχουμε να πούμε κι εμείς για όσα διαβάσαμε. Μέσα από τα όσα υποστηρίζει η συγγραφέας περί μέτρων «πρόνοιας» και «προστασίας» των γυναικών και των ανήλικων παιδιών της εργατικής τάξης, καταλαβαίνουμε πώς οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα του αυτοαποκαλούμενου «φεμινιστικού κινήματος» (αριστερής απόχρωσης) στις ΗΠΑ συμπλέουν στην πραγματικότητα με τις στρατηγικές του αμερικανικού κράτους στο πέσιμο εναντίον τους. Ταυτοχρόνως, μέσα από τα «αιτήματα» διαπιστώνουμε πώς το υλικό συμφέρον αποτελεί το πραγματικό κίνητρο όλων αυτών των «ειδικών» του «ανθρωπισμού», που λειτουργούν ως το αριστερό χέρι του κράτους στον έλεγχο, την πειθάρχηση και την ποινική μεταχείριση των απείθαρχων νεολαίων και των μανάδων τους. Και κάπως έτσι εγκαινιάζεται η καινούργια στήλη του περιοδικού με το όνομα «Wandering Wombs»!
Όλα αυτά κι άλλα τόσα στο ολόφρεσκο τεύχος του περιοδικού Antifa που κοντεύει να τα εκατοστίσει!
