Όπως καταλαβαίνετε, όλα πάνε πρίμα.
Ενόσω η κούρσα προς την πρόοδο συνεχίζεται και γίνεται γενικώς αισθητή, το τεύχος 82 του περιοδικού antifa απαντά στα ερωτήματα που εν τω μεταξύ ταλανίζουν το νου όλων των κατοίκων της χώρας, ακόμη και αν είναι πολύ τεμπέληδες για να τα απαντήσουν μοναχοί τους.
Ξεκινάμε με το διαχρονικό ερώτημα «τι να κάνουμε». Βέβαια, αυτός που απαντάει στην περίπτωσή μας, δεν είναι ο Λένιν, αλλά ο Μπάμπης ο Αυτόνομος· οπότε μην περιμένετε και πολλά πράγματα.
Ακολουθεί ο ρόλος που παίζουν τα «σκάνδαλα» σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν δηλαδή η σύσταση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας καθίσταται αναγκαία. Για την απάντηση αντλούμε από ιστορίες που συνέβησαν το σωτήριον έτος 1935, λες και έχουν καμιά σχέση.
Κατόπιν έχουμε τα ερωτήματα που απασχολούν τους φανατικούς αναγνώστες του αστυνομικού δελτίου, που τη σήμερον ημέρα είναι όλοι. Ας πούμε οι παιδοβιασμοί. Γιατί συμβαίνουν οι παιδοβιασμοί; Ποιοι κάνουν τους παιδοβιασμούς; Πώς τα καταφέρνουν έτσι καλά οι παιδοβιαστές; Τι πολιτικούς στόχους έχουν οι παιδοβιαστές; Τι πολιτικούς στόχους έχουν οι αμείλικτοι εχθροί των παιδοβιαστών; Πώς σχετίζεται η σχέση κεφάλαιο, το καπιταλιστικό κράτος και οι παιδοβιασμοί με την πρόσφατη ιστορία της χώρας; Είναι ωραία να λές συνέχεια «παιδοβιασμοί»; Τότε γιατί το λένε όλοι συνέχεια; Ερωτήματα πραγματικά φλέγοντα, που απασχολούν ένα σωρό κόσμο!
Εξίσου φλέγον με τους παιδοβιασμούς όμως, είναι το ερώτημα «πώς εκφράζεται η κρατική εξουσία μέσω του ηλεκτρικού δικτύου». Μάλιστα, κάποιος που έχει γνώμη για αυτό το γενικό ερώτημα, μπορεί και να απαντήσει το ακόμη πιο φλέγον: «πώς το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί το ηλεκτρικό δίκτυο για να εκφράσει την εξουσία του από το 1950, και ειδικότερα από το 2010, έως σήμερα». Το ξέρουμε ότι σας καίει.
Ερωτήματα όπως «πώς σχετίζεται ο διακρατικός ανταγωνισμός με τον πληθωρισμό» και «μήπως ο πληθωρισμός είναι βιώσιμη κρατική στρατηγική», σίγουρα απασχολούσαν τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Υποθέτουμε ότι εξίσου απασχολούν και τους σημερινούς Έλληνες, οπότε λέμε μία γνώμη. Συμπληρωματικά απαντάμε και στο ερώτημα «τι είναι η περιφεριοποίηση και πώς διαδέχεται την παγκοσμιοποίηση». Υποθέτουμε πως ειδικά το δεύτερο ερώτημα βρίσκεται στο μυαλό όλων, γιατί το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλές και ανθεκτικό στο χρόνο, οπότε τώρα, οι γενιές αγωνιστών που συμμετείχαν, λογικά θα αναρωτιούνται τι απέγινε με τη φάση.
Η λογική σειρά ερωτημάτων (α) «είναι ο προσωπικός γιατρός όντως προσωπικός; (β) Είναι όντως γιατρός; (γ) Πόσο παλιά είναι η ιδέα του προσωπικού γιατρού; (δ) Τι γνώμη είχε ο Αλέξης Τσίπρας για αυτή την ιδέα; (ε) Τι γνώμη είχαν οι ειδικοί στατιστικολόγοι του Αδόλφου Χίτλερ για αυτή την ιδέα; και (στ) Τι σκατά ρόλο βαράνε οι ήρωες με τις λευκές μπλούζες όταν δεν έχουμε πανδημία;, οπωσδήποτε θα σας έχει απασχολήσει. Εδώ όμως η απάντηση είναι δύσκολη και περιλαμβάνει τη μετάφραση ολόκληρου βιβλίου που θα εκδοθεί όπου να ‘ναι. Στο τεύχος 82 δίνουμε μια περίληψη των απαντήσεων, αλλά λέμε να τις κάνουμε και δημόσια εκδήλωση, να το ξέρετε.
Βέβαια, το πραγματικά φλέγον ερώτημα της εποχής μας είναι πώς σχετίζεται ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος με τη στρατηγική της ανάσχεσης, μήπως εμπλέκει τη Γερμανία, και πώς το ελληνικό κράτος συμμετέχει στην ίδια στρατηγική εδώ και τριάντα χρόνια με αντιτουρκικό προσανατολισμό. Εδώ έχουμε προηγούμενη πείρα, οπότε απαντάμε επαρκώς, ξεκινώντας από τις σχετικές γνώμες του Χίλωνα του Λακεδαιμόνιου· σημειώστε ότι έτσι κάνανε παλιά οι επαναστάτες διανοούμενοι – π.χ. θέλανε να πούνε για τις φυλακές και ξεκινούσαν από το Σωκράτη – γιατί είχε κάνει φυλακή.
Το ερώτημα «πώς ακριβώς συμμετέχουν οι άμαχοι σε έναν πόλεμο», μας απασχολεί τουλάχιστον από το 2003, όπως άλλωστε και το σύνολο του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, που τότε βρισκόταν στα ντουζένια του. Εδώ συνεχίζουμε την ενασχόλησή μας, δίνοντας τις ίδιες απαντήσεις, τώρα και με τεκμηρίωση από Ουκρανία. Το ερώτημα «τι πάθαιναν οι άμαχοι κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά αν ανήκαν σε προλεταριακή μειονότητα, όπως οι Μεξικανοί στις ΗΠΑ», συμπληρώνει αρμονικά το προηγούμενο και απαντιέται ακόμη επαρκέστερα.
Το τελικό ερώτημα του τεύχους είναι «τι κάνεις όταν χάσεις μια ναυμαχία και σου βουλιάξουν όλα τα πλοία». Σήμερα αυτό το ερώτημα δεν απασχολεί κανέναν – και πολύ κακώς, γιατί είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο. Πάλι καλά που έχει απαντηθεί στο παρελθόν, τόσο περιεκτικά, που τροφοδοτεί το λακωνικότερο οπισθόφυλλο που έχουμε στήσει εδώ και πολλά πολλά τεύχη.
Και για να κλείσουμε, το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο (α) από τη θεματολογία του τεύχους, και (β) από το περιοδικό Λούκυ Λουκ. Όπως ήδη θα παρατηρήσατε, οι πρωταγωνιστές του εξωφύλλου συμβολίζουν δύο διακριτές νοοτροπίες που εντοπίζονται εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ο αριστερά είναι ανήσυχος: θέτει γενικά ερωτήματα και αναζητά αγωνιωδώς τις απαντήσεις με κίνδυνο για την ψυχική του υγεία. Ο δεξιά απεναντίας, είναι πρακτικός – θέτει μόνο τα ερωτήματα που τον αφορούν άμεσα, οπότε απαντιούνται εύκολα.
Δυστυχώς, αν και αναμενόμενα, η δημοφιλέστερη στάση είναι του δεξιά.
