Ζούμε εδώ και δεκαπέντε χρόνια σε μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Η πιο πρόσφατη έκφανση αυτής της έκτακτης ανάγκης είναι του πολεμικού είδους, όμως οι προηγούμενες ήταν άλλων ειδών: το δίδυμο Χαμάς – Ισραήλ ακολουθεί ιούς, πυρκαγιές, καύσωνες, και πλημμύρες σε μια τριετή αλυσίδα καταστροφής, που είναι κομμάτι μιας δεκαπενταετούς αλυσίδας καταστροφής, που προδιαγράφει ένα μέλλον διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Εν τω μεταξύ, αυτό που το 2001 ήταν η εξαίρεση, σήμερα είναι ο κανόνας: η ψυχολογία του τρομαγμένου νήπιου είναι η μόνιμη κατάσταση των υπηκόων.
Η κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης στην οποία ζούμε δεν ξεκινά από ψέματα και καλώδια: ξεκινά από την ταξική ήττα, τους τρόπους με τους οποίους οι εχθροί του κράτους οργανώνονται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κανένα αντιεξουσιαστικό έντυπο δεν μπορεί να σώσει κάποιον από τέτοιο ζουρλομανδύα. Παρόλ’ αυτά, το αντιεξουσιαστικό έντυπο που μας απασχολεί εδώ, μετράει 86 τεύχη (συν ετούτο εδώ), και έχει ενηλικιωθεί παρέα με τη διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Επίσης έχει ενηλικιωθεί παρέα με συγκεκριμένους τρόπους οργάνωσης. Οπότε είναι σε θέση να αναδείξει ορισμένες συνδέσεις.
Στο τεύχος 87, που ήδη κυκλοφορεί, συνδέουμε τις πυρκαγιές του Καλοκαιριού, τις πλημμύρες του Φθινοπώρου και τον πρόσφατο πόλεμο στη Μέση Ανατολή – σόρυ, στη Γάζα (ας το πούμε έτσι μπας και το διαβάσει κανένας).
Παρέχουμε συνδέσεις με τις περιπέτειες του ελληνικού κράτους στην Αλβανία και τη Λιβύη.
Αναδεικνύουμε τις ειλικρινέστερες στιγμές του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως αυτές καταγράφηκαν μέσα στη μάχη για την ηγεσία του πράγματος που λέγεται Σύριζα – και στη μάχη για την ηγεσία του πράγματος που λέγεται Σπαρτιάτες.
Στο τέλος προτείνουμε και μία μέθοδο για να συνδέουμε τα ασύνδετα. Είναι η μέθοδος με την οποία αν μη τι άλλο έχουμε γίνει καλούτσικοι στο να σώζουμε τον συλλογικό μας εαυτό. Το ένα τμήμα της μεθόδου είναι εμπειρικό – οργανωτικό. Το αλλο τμήμα της μεθόδου είναι ερευνητικό – ιστορικό. Εντοπίζουμε αυτή τη μέθοδο να γεννιέται μέσω της ιστορίας των Αυτόνομων κατά τη δεκαετία του ’90. Παρακολουθούμε την ίδια μέθοδο να ωριμάζει μέσω της ιστορίας των Αυτόνομων τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Ιστορία όλα ετούτα. Πράγματι, νομίζουμε ότι το πρώτο που μας λείπει είναι μια αντίληψη της ιστορίας κατάλληλη για τους καιρούς της διαρκούς έκτακτης ανάγκης.
Οι πιο διαβαστεροί γνωρίζουν ότι αυτή η γνώμη δεν είναι και τόσο πρωτότυπη.
Οι πιο ευαίσθητοι γνωρίζουν ότι, εδώ που έχουμε φτάσει, η ιστορία που μας χρειάζεται καταρχήν θα παίξει ρόλο Λεξοτανίλ.
